Πόνος. Αυτό μόνο ένιωθα. Μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου να σχίζεται σε κομμάτια, σαν ένα χαρτί. Πονούσα τόσο πολύ, που ήθελα να ουρλιάξω, να κλάψω. Όμως, εγώ καθόμουν έξω από το σπίτι του, σαν να ζητούσα να πληγωθώ και άλλο. Ακόμα και αν ήθελα να φύγω κάτι με κρατούσε πίσω σε αυτόν. Και μ' άρεσε να κάθομαι εδώ έξω με την βροχή να δροσίζει το καυτό δέρμα μου, αλλά ένα μέρος μου περίμενε αυτόν να βγει και να μου δώσει εξηγήσεις.
Αυτό το μέρος μου ευχαριστήθηκε, όταν τον είδε να βγαίνει από το σπίτι, αλλά δεν το έδειξα. Με πλησίασε με ένα ανέκφραστο ύφος και η κόρη των ματιών του είχε διασταλθεί, που ελάχιστο πράσινο της ίριδας του φαινόταν και στο τέλος νόμιζα ότι θα εξαφανιστεί τελείως. Ήταν θυμωμένος, μπορούσα να το καταλάβω από τις σκληρές γωνίες του προσώπου του και τα από τα χέρια του σφιγμένα σε γροθιές. Πρόσεξα ότι οι αρθρώσεις του ήταν με πληγές που είχαν αίμα - ίσως όχι το δικό του - και κατάλαβα ότι είχε μαλώσει με κάποιον, αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία. Και αν ήρθε εδώ για να μου φωνάζει, επειδή είναι θυμωμένος και φυσικά εγώ είμαι αυτή που θέλει να ξεσπάσει, τότε θα φύγω τρέχοντας μακριά του. Αλλά έκανε κάτι που δεν περίμενα. Με φίλησε και όχι, δεν ήταν αυτό το γλυκό φιλί που βλέπουμε στις ταινίες. Ήταν ένα κτητικό φιλί, που ακόμα και αν δεν με άφηνε να πάρω ανάσα, μ' άρεσε. Το χέρι του σύρθηκε στον λαιμό μου και τα νύχια του βυθίστηκαν μέσα στο δέρμα μου, κάνοντας με να βγάλω μια κραυγή πόνου μέσα από το φιλί. Τότε, όλες οι κινήσεις του πάγωσαν και με κοιτούσε θυμωμένος. Δεν ήμουν τόσο χαζή, ώστε να τον αφήσω να συνεχίσει, δεν ήμουν κανένα γαμημένο παιχνίδι του. Εγώ το μόνο που ήθελα από αυτόν ήταν να μου εξηγήσει.
Όταν το χέρι του άγγιξε πάλι τον λαιμό μου - απαλά αυτήν την φορά - τραβήχτηκα, λες και πέρασε ηλεκτροσόκ από μέσα μου.
"Μην με αγγίζεις" ούρλιαζα ξανά και ξανά, σαν τρελή, μέχρι που έκανε μερικά βήματα πίσω και το μόνο που άκουγα ήταν οι βαθιές αναπνοές μου.
"Θέλω να με ακούσεις, Λία" είπε και το θυμωμένο ύφος του αντικαταστάθηκε με ένα λυπημένο. Κούνησα το κεφάλι μου, δείχνοντας ότι δεν θέλω να συνεχίσει και όταν τον είδα να ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, άρχισα να φωνάζω.
"Να ακούσω τι Χάρρυ; Ότι όλο αυτόν τον καιρό με κορόιδευες; Παραδέξου το! Ήμουν ένα παιχνιδάκι για σένα και δεν θα επιστρέψω να συνεχιστεί άλλο αυτό"
Έκανε και άλλα βήματα πίσω, λες και τον χτύπησαν οι λέξεις, αλλά εγώ ήθελα να φωνάξω, γιατί δεν μπορούσα να τον αφήσω να με πληγώνει.
