=Tom=
Kaçıyordum. Arkama bakmadan kaçıyordum. Bakmıştım yüzüne. Belki bir umut… Ama kendimi kandırmıştım yine. Hayal kırıklığı vardı yüzünde, sezdim. Biraz ezikçe bir hareketti ama mantığımı kaybettim. Seviyorum işte onu. Gözleri ruhumu delip geçen bir hançer gibi. Yanımda olmadığı zaman özlüyorum. Hayat kaynağım o benim. Aşık olmamayı denedim. Ama o, o kadar karşı konulmaz ki! Biliyorum beni istemediğini. Kişisel de algılamıyorum. O aşka inanmaz bunu herkes bilir. Ancak o tepkisizliği beni benden aldı. Dayanamadım yüzüne bakmaya. Nasıl çıkacağım karşısına bilmiyorum. Mahvettim her şeyi. Aptalım ben! Ne olacak şimdi? Gün hiç doğmasın bu gece sonsuzluğa aksın. Ama maalesef mümkün değil. Yüzleşmem gerekecek eninde sonunda. Şimdi uyumam gerek. Ama bu sefer onunla ilgili rüyalar görmek yok.
Olmadı tamam mı? Yine o vardı rüyamda. Beraberdik, mutluyduk. Bu yüzden rüya gördüğümü anlamam uzun sürmedi. Rüya gemim gerçek kayalığına çarpınca uyandım. Sabah olmuştu. Acaba bizim evin önünde yine beni bekler mi? Diye geçirdim içimden ister istemez. Bekledim. Bekledim. Yok, kimse yok. Haklı diyor içim, suç bulamam ki ben onda. Ama kızıyorum da bir yandan süründürüyor beni. Yalnız başıma yürüdüm okula. Yoktu okulda. Gelmemiş miydi acaba? Zaman geçtikçe merakım artıyordu. Hiç karşılaşmadım. Hasta herhalde deyip eve gittim. Ertesi gün yine yoktu. Bu sefer cesaretimi toplayıp evine gittim. Uzun bir süre kapıyı kimse açmadı. Taşındılar mı korkusu içimi sarmıştı. Ya hiçbir iz bırakmadan gittiyse, ya onu son görüşümde kaçtıysam ne olacaktı? Sonunda kapı açıldı. Amy’yi karşımda görünce içim ferahladı desem yeridir. Ancak onun için aynı şeyi söyleyemem. Soğuk bir ‘ne var’ dan sonra beni içeri bile davet etmedi. Ona neden okula gelmediğini sordum. Bunun beni ilgilendirmeyeceğini ancak çok da bilmek istiyorsam hep okulda olduğunu söyledi. Anlamıştım. Kaçıyordu benden. Galiba benimle aynı derslere girmemek için dersini değiştirmişti. Bu muydu çözüm yolu? Gerçi sorgulamaya hakkım yok benim çözüm yolum da parlak değil: Kaçmak. Şimdi mutsuzdum ve bencil bir insan olarak herkesin mutsuz olmasını istiyordum. Kimse hak etmiyordu mutluluğu. Gökyüzüne baktım. Yıldızlar sanki benimle alay ediyorlardı. Soğuk tavrı kafamdan çıkmıyordu. Sözleri aklımda yankılanırken uyuyakaldım.
=Amy=
Şimdi sert davranma sırası bendeydi. Kaçmayı çözüm olarak gören oydu. Aslında itiraf etmek gerekirse korkuyorum. Köklü bir değişme… İstemiyorum, istemeyeceğim. Ders saatlerimi tamamen değiştirdim ve onu kapı dışarı ettiğimden beri hiçbir şey yapmamış. Takip ettiğimden değil ama facebooku twitterı ve 5 yaşında aldığı msn adresine hiç girmedi 4 saattir. Sadece onu merak ediyorum. Biraz deli ruhludur da ne yapacağı belli olmaz. Tekrar arkadaş olmak istiyorum. Ve gerçekten onu kaybetmek istemiyorum. Evine gittim. Annesi odasında olduğunu söyledi. Baktım ve yoktu. İçimi saran korku her saniye ilerlerken ne yapacağımı bilmiyordum. Sanki bağırsam sesimi kimse duymayacaktı. Tom, diye seslendim. Cevap yok. Daha yüksek sesle söyledim. Sessizlik. Hayır dedim, olamaz. Düşündüğüm şey mi olmuştu yoksa. Olmasın, diye dua ettim. Lütfen. Her istediğini yapacağım. Ama hayır. Tom’dan kalan son şey yatağının üstünde bıraktığı ve bana yazdığını düşündüğüm veda mektubuydu.
