The Vampire Diaries: The Return (Voltooid)

21. De foutjes

Bonnie p.o.v.

Die ene zin deed me rillen! Ik hoopte dat het nog een lange weg was tot bij zijn huis. Maar de goden moesten me weer eens tegenzitten, want Sage minderde vaart, en daalde. Hij droeg me naar binnen, zette me neer en zei: "Welkom thuis!", op een alles behalve hartverwarmende toon, bijgestaan door een sluwe grijns. "En nu jouw evaluatie!", hij keek me met pretlichtjes in zijn ogen aan. "Fout 1", begon hij op te noemen, "Als je me ziet, dan hoor je blij te zijn, en zeker niet te wenen.". Hij keek me doordringend aan voor hij verderging. "Fout 2: Je mag me nooit of te nimmer slaan! Ben ik duidelijk?!!". Ik had een brok in mijn keel, dus knikte ik maar gewoon. "Fout 3: Je mag geen vleugje angst vertonen in mijn bijzijn, al vind ik het wel schattig!". Ik verstarde bij zijn woorden. Hij zuchtte, en zei spottend:"Dat zullen we nog even moeten oefenen.". Hij wachtte een paar seconden voor hij verderging. "En nu de grootste fout! Je mag niet tegenstribbelen wanneer ik je kus! Ik bepaal wanneer en hoe! Daar heb jij dus niks over te zeggen!! Ben ik duidelijk?!!!", vroeg hij neerbuigend. De brok in mijn keel was er nog steeds, dus knikte ik maar weer. "Nu dat is opgehelderd, kunnen we de kus opnieuw doen!", jubelde hij. Al mijn gevoel was toch al weg, dus veel kon het me niet meer schelen. Hij boog weeral naar me toe, en deze keer liet ik hem begaan, ik sloot mijn ogen, ik wou en durfde dit nog niet onder ogen te zien. Hij kuste me, eerst zachtjes maar toen ruwer. Hij gromde tegen mijn lippen dat ik mijn ogen moest openen. Ik aarzelde een seconde voor ik ze opende, en recht in de zijne keek. Hij legde zijn armen op mijn heupen, en bevelde me de mijne in zijn nek te leggen. Aangezien ik te klein was ging ik op mijn tippen staan. Hij zuchtte geïrriteerd en tilde me op alsof ik uit lucht bestond. Hij liet me los, en zei glunderend: "Heel goed! Je leert snel!". Ik dacht dat het over was, maar hij zei met fonkelende ogen: "Nu heb je een beloning verdiend!". Ik verstarde (weeral), en ik denk dat hij dat zag, want hij zei: "Relax!! We gaan gewoon samen zwemmen!!". Ik ademde hoorbaar uit. Hij glimlachte duivels naar mij, en zei: "Wat niet is, kan nog komen!". Zo liet hij me achter: bang, verbaasd, gedesoriënteerd, en met de boodschap dat ik mijn badpak moest aandoen.