The Vampire Diaries: The Return (Voltooid)

42. Het leven gaat z'n gangetje

Bonnie p.o.v.

Toen ik deze ochtend wakker werd, kon ik wel gillen. Er lag een arm om me heen!!! Ik volgde de arm om te zien wie de eigenaar ervan was. Toen ik Damon's gezicht zag kon ik weer rustig ademhalen. Ik kalmeerde weer, en daarna voelde ik me terug vrolijk.

Nu vraag je je vast af 'Waarom zo vrolijk??', ik heb een aantal goede redenen.

1) Damon is terug thuis.

2) Ik en Damon zijn (eindelijk) een koppeltje.

3) Vandaag gaan we Mary terughalen uit Parijs.

Ik begrijp het ook niet echt goed, maar het weinige dat ik wel snap is dat ze Mary hebben beïnvloed, zodat ze mij zou vergeten en ze zich dus geen zorgen zou maken. Ze konden het niet voorhebben dat ze iets van mijn spullen zag, en me daardoor zou herinneren, dus hebben ze al mijn spullen 'gestolen', en mijn kamer tot een gastenkamer verbouwd. Als ze iemand zou tegenkomen die over mij zou praten zou het hele plan om zeep zijn, dus hebben ze haar naar Parijs gestuurd. Waarom daar weet ik ook niet, maar ik vind het op zich een goed plan. Maar nu moeten we haar dus gaan terughalen. Het enige dat we van haar weten is dat ze Mary Mc Cullough heet, en dat ze architecruur aan de Sorbonne in Parijs studeert. Klinkt niet als een strak plan, maar het zal ermee door moeten.

Omdat ik zo hyper was kon ik echt niet langer wachten, dus stootte ik Damon aan met mijn elleboog. Hij gromde wat, en hij greep me steviger vast, waarbij hij me naar zich toe trok. Ik piepte wat omdat ik geen lucht kreeg. Deze keer opende hij zijn ogen wel. Toen hij mijn bleke gezicht zag liet hij me weer los. Ik ademde een paar keer diep in en uit. Toen ik mijn hartslag weer onder controle had, zei ik: "komaan!! We moeten Mary terug halen uit Parijs!". Hij keek me niet-begrijpend aan. "Aah ja!! Hij was toen nog op de Nederewereld!!", realiseerde ik me. Ik legde hem alles wat hij gemist had uit. Hij keek me verbaasd aan, en hij zei: 'Jullie hebben het wel heel grondig aangepakt, hé??'.

Ik haalde mijn schouders op, en ik zei: "We deden alles wat nodig was om jou terug te krijgen. Iedereen, ook Stefan.".

'Zelfs Stefan??!', vroeg Damon verbaasd.

"Zelfs Stefan.", bevestigde ik rustig.

Damon begon opeens te piepenn en te hijgen, en ik wist niet wat er mis was. Ik keek hem verbaasd aan, maar toen herinnerde ik me de bos kitsune-rozen op mijn nachttafeltje.

"Je was toch zo boos op Stefan, al die jaren, zeg maar eeuwen, omdat hij je ongevraagd in een vampier veranderde??", vroeg ik met een frons.

'Hoe- piep -weet- hijg -jij- kuch -dat?', piepte/hijgde/kuchte Damon.

"Ik kan net zoals jullie, gedachtes lezen, maar ik kan ook de gevoelens die bij de gedachtes horen waarnemen. Daardoor weet ik of iemand liegt.", zei ik lachend om zijn gezichtsuitdrukking.

Damon piepte nog één keer, en daarna was het opeens stil.

Ik kreeg bijna een hartaanval, maar ik kon weer ademen, en die gebruikte ik om: "Elena, Stefan, mevrouw Flowers!! Kunnen jullie alsjeblieft nu komen??!! Het is een noodgeval!!".

Niet veel later kwam iedereen de kamer binnen, ze keken me vragend aan.

Ik wees op de rozen, en daarna op Damon. "Hij weet niet meer hoe hij moet ademen!", riep ik in paniek uit.

'ADEMEN??!!!', piepte Damon luid.

"Men beste jongen.", zei mevrouw Flowers rustig, "je bent terug mens geworden door de rozen, nu moet je dus terug ademen en rustig worden.".

Wonder bij wonder kalmeerde Damon. 'Wat doen die moordlustige bloemen hier??!', schreeuwde Damon.

"Die stonden hier voor Bonnie.", zei Elena.

Damon keek haar niet-begrijpend aan.

"Ze was zo verzwakt door het ijzerhard in combinatie met het vampierspeeksel, dat ze even in een vampier moest veranderen om te overleven. Daarna werd ze terug mens door de rozen.", legde Elena uit.

Damon keek me verbaasd aan.

'Nu ben ik dus terug een mens?', vroeg Damon alsof hij het winnende lot had gekocht.

"Ik dacht dat je dat helemaal niet wou.", zei ik verbaasd, en aan de gezichtsuitddrukkingen van de anderen te zien, waren zij dat ook.

'Ik wou nooit een vampier worden, maar Stefan dwong me, daarom was ik al die eeuwen zo boos op Stefan.', zei Damon beschaamd.

"Het is je vergeven!", zei Stefan.

Hij keek Damon blij aan, maar toen begon hij ook te piepen.

Elena keek hem bezorgd aan, ze wou iets doen, maar zij kreeg het ook te pakken.

'Nu zijn jullie ook terug mensen.', zei Damon met een grijns.

"Al deze leuke gebeurtenissen kunnen we maar op één manier vieren: met pannenkoeken!", zei mevrouw Flowers met een glimlach.

Iedereen stemde lachend met haar in.

Niet veel later zat iedereen een pannenkoek met veee...eeel suiker te eten.

Het grappige was dat ik bij Damon op de schoot zat, Elena op die van Stefan en Meredith bij Matt op de schoot zat.

"Nu blijf ik alleen achter.", zei mevrouw Flowers glimlachend, terwijl ze de jongeren aankeek.

'Helemaal niet!! We komen u elke week opzoeken!', zei ik vol overtuiging.

"Dan is bij deze woensdag omgedoopt tot pannenkoeken- en ontmoetingsdag.", zei mevrouw Flowers blij.

Iedereen begon te juichen en te applaudisseren bij dit leuke nieuws.

Daarna at iedereen zwijgend (en smakkend) zijn pannenkoek op.

------------------------------------------------------

Een uurtje later hadden we Mary terug gehaald uit Parijs. Stefan had zijn ding gedaan waardoor Mary zich mij weer herinnerde.

Ik had haar voorgesteld aan Damon en Stefan. (Alleen had ik het kleine vampierendetail-dingetje achterwege gelaten, ik bedoel: ze waren beiden terug mens geworden. Geen enkele reden tot paniek, toch?). Gelukkig was ze heel blij dat ik eindelijk een vriendje had. Ze bestookte Damon met duizenden vragen. Ik keek hem verontschuldigend aan, maar hij glimlachte gewoon naar me, alsof hij het niet erg vond om mijn zus haar vragenvuur te ondergaan. Ik glimlachte terug naar hem, en ik dacht: "Wat heb ik het toch goed met hem getroffen!". Ik verschoot toen ik zijn stem hoorde, 'Dat weet ik toch!', antwoorde hij me via telepathie. Ik ging naar hem toe, en ik gaf hem een zoentje op zijn mond. "Oooooh! Hoe lief ", zei Mary blij. Ik gaf haar een dodelijke blik waarna iedereen begon te lachen.

Ja, alles was weer normaal.

{Zucht}