Annoying Brothers

Part1

"Ah~"

ကားတစီး၏ ဘရိတ္ေဆာင့္အုပ္လိုက္သံႏွင့္အတူ လဲက်သြားတဲ့ က်ေတာ္... Park Chanyeol...

အိမ္နဲ႔နီးတာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာမိခါမွ... လမ္းကို ေသခ်ာမၾကည့္ပဲ ႐ုတ္တရက္ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတဲ့ က်ေတာ့္အမွားပဲမို႕...

"ဟို... sorryေနာ္... ခိုက္မိသြားေသးလား?"

ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့လူက ျပႆ နာ မရွာတဲ့အျပင္ သေဘာေကာင္းတာမို႔ ေတာ္ေသးသည္. တကယ္ဆို ေတာင္းပန္ရမဲ့လူက က်ေတာ္ေလ... ဒီနားက လူေတြ တကယ္သေဘာေကာင္းပံုရတယ္. က်ေတာ္ ထိုသူကို ရယ္ျပရန္အလို႔ငွာ သြားေတြ အကုန္ေပၚေလာက္ေအာင္ အရင္ျပံဳးမိသည္.

ေထာက္လိုက္မိတာမို႔ လမ္းနဲ႔ပြတ္မိကာ ပြန္းပဲ႔သြားတဲ့ လက္ဖဝါးကို ငံု႔ၾကည့္ေနရာမွ မ်က္လံုးေထာင့္မွ ကမ္းေပးလာတဲ့ ခပ္ေဖြးေဖြးသြယ္သြယ္လက္တို႔ေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္မိစဥ္...

"ထနိုင္...?"

က်ေတာ့္ကို ျမင္တာနဲ႔ ေမးေနတဲ့ စကားက တဝက္တျပတ္နဲ႔တင္ ရပ္သြားကာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးက လွပေဖာ္ေရြတဲ့ အျပံဳးတို႔ပါ ေပ်ာက္သြားရင္း ေခါင္းကို ေစာင္းလိုက္ျပီး က်ေတာ့္ထံက အၾကည့္လႊဲကာ လက္ကိုပါ ျပန္႐ုတ္သြားသည္.

႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရတာဆိုေပမဲ့ က်ေတာ္ကေတာင္ ပိုအံ့ၾသေနသလိုပဲ...

"ဘာမွမျဖစ္ဖူးမလား... အျမန္ထျပီး လမ္းဖယ္ေပး."

က်ေတာ့္လက္ဖဝါးက ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားတဲ့ ကိစၥကို သူက ေအးေအးေဆးေဆးၾကည့္ျပီး...

သူ႔ေျခတံရွည္ရွည္နဲ႔ လိုက္ဖက္စြာ ရွိေနတဲ့ က်ေတာ္မွီရာ ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီးကို ဆြဲခြ်တ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သည္အထိ စိတ္တိုလာမိသည္.

ဒါေပမဲ့လဲ ရေအာင္ ထလိုက္ျပီး ရြဲ႕ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ေက်းဇူးတင္စကားပါ shit*ထည့္ျပီး ေျပာေပးလိုက္တယ္.

သူကလဲ မျဖံဳသလို လုပ္ရယ္ျပရင္း ရပါတယ္ ေျပာသြားေသးသည္.

ကားေပၚတက္ စက္ႏိႈးျပီးမွ ေဆးဆိုင္ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို လက္ညိဳးနဲ႔ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို ထိုးျပျပီး ထြက္သြားသည္.