Ichor

Emuralia, De groene Godin

De rest van de dag liep ik rond met een vreemd gevoel. Ooit zou ik ook zo iets zien, ooit was ik het gebroken Kristal.

Na het voorval met Sabrina kregen we geen zinnig woord meer uit haar. Ze was haar weg verloren. Ze schreeuwde constant tegen diegene die haar niet hoorden. De goden, de Engelen, de Onzichtbaren, de Engel Sabrina.

Kristal is rond de middag opgehaald door haar moeder.

De laatste bel gaat. Mensen lopen babbelend rond, pratend over van alles en nog wat, maar vooral over Kristal, over Sabrina.

Buiten de poort schudde ik Magnus de hand, hij wild zo snel mogelijk naar huis. Hij wilde met Kristal praten. Sameus en ik lopen naar de auto die voor de schoolpoort staat gepareerd.

Pompeius merkt dat we niet willen praten. Hij weet waar we naar toe moeten. De tempel. De meest gehate plaats in de stad, maar toch de meest bezochte.

We wandelen het gebouw binnen. De ijzeren pillaren geven een koud gevoel, Goud Vertisme wordt het genoemd. Een stijl waarin alles moet gebouwd worden naar de tijd waaruit ze zouden komen met andere materialen. De tempel moest een pantheon voorstellen, maar niet gemaakt uit marmer, deze was gemaakt uit ijzer en goud. Altijd goud.

De schijnheiligheid van de goden was walgelijk. De priesters zeiden dat ze oor ons zouden zorgen maar wat deden ze? Ze stalen onze dierbaren! Mijn dierbaren!

Sameus en ik wandelen naar een kleine schrijn aan de westkant van het ronde koude gebouw. Het standbeeld van een prachtige vrouw, die verdacht veel op mijn moeder leek, ingelegd met smaragden als ogen. Har marmeren jurk was bezet met plantenmotieven en smaragden. Ze was Emuralia, de groene Godin. De Godin van natuur, en de leider van de Onzichtbaren. Zij besloot wie er werd gehaald om een Engel te worden en de Goden te dienen.

Ik ka niet verder, de Goden zijn dood. Ik wil niet meer denken aan hun. Ik kan niet meer denken aan hun. Nog even Sameus, nog even, denk ik.