Ichor

Wat is het leven waard?

'Lucas, ze is gekozen geweest door Emuralia, onze moeder, om voor haar en de andere goden te zorgen. Het is een edele taak.'

'Een edele taak? Hoe kunnen de Goden zo egoistisch zijn dat ze mensen uit hun dagelijkse leven scheuren.'

Ik wou niet naar de man kijken die zich mijn vader noemde. Mijn vader bestond niet. Hij heeft nooit bestaan.

Een krop vormt ik mijn keel. Ik staar naar het typemachine. 'Hij heeft nooit bestaan,' fluister ik tegen mezelf. 'Hij heeft nooit bestaan.' Het lijkt alsof de muren om me heen proberen te dwingen om mijn erfenis te accepteren. Mijn erfenis. Ik wil er niet over nadenken. Ik begin verder te typen.

Ik wandelde het gebouw uit als een woedende stier met Sameus en Pompeius in mijn kielzog. 'Het lef van die man!' ik schreeuwde zo luid Dat iedereen op straat naar me staarde.

Ik stelde de auto binnen en kruiste demonstratief mijn armen en benen. Sameus ging naast me zitten en Pompeius kroop achter het stuur van de auto.

De woorden van mijn vader sidderde nog in mijn hersenen na. 'Wat is het leven waard?' Hoe durfde die vent zo'n vraag te stellen.

Sameus ging naast me zitten. Zijn aanwezigheid hielp om me te kalmeren. Hij wreef over mijn rug. Zijn warme handen gloeide door mijn hemd. 'Komaan, het komt wel goed.'

Ik hield langzaam adem. Hij kuste me op mijn wang en wreef over mijn rechterbeen. 'Pompeius, kan je ons naar huis brengen? Het is morgen zaterdag en ik zou graag bij Lucas hier blijven zodat hij niks stom doet.'

Ik zag Pompeius lachen in de achteruitkijkspiegel. 'zeker.' en hij vertrok.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------heeeeeey, hier is weer een nieuw hoofdstuk van Ichor! Ik hoop dat jullie er van genoten en tot de volgende keer.

Greetz you're favorite gay writer