Ichor

De Onzichtbaren

Ik weet niet goed meer hoe ik verder moet met mijn leven. Alles doet me denken aan hem. Alles rond me heen. Alles is Sameus. Alles. Ik moet verder schrijven, het kan niet anders. Kristal en Magnus zijn al naar huis vertrokken. Ik wankel naar de bank en begin weer te schrijven. Ik ben nu al een wrak en ik ben nog niet eens aan het goede deel van het verhaal begonnen.

De bel ging en we wandelden rustig naar de rij. De leerkracht, meneer Sordin, kijkt ons aan met een glimlach op zijn gezicht. Hij was een knappe man in de twintig, met een klein stoppelbaarden en verbluffend blauwe ogen. Hij gaf Biogeschiedenis en hij is het bewijs dat elke roos zijn doornen heeft. Hij was leuk en al, maar OMG hij was streng! Het moment dat je iets te lang in zijn ogen staarde en niet naar je blad keek werd hij al een bitch. Ik kon het niet beter omschrijven, hij was een bitch. Maar wel een leuke bitch, iedereen op school was bezig over hoe verschrikkelijk het niet was, de knappe killer was zijn bijnaam. Maar ik vond hem geweldig. Hij was mijn schatje, oké Sameus is mijn echt schatje maar hij was het ook.

Ik zet me neer achter mijn stoel. 'Sabrina, gelukkige verjaardag.' Heel de klas keek naar een klein meisje met haar tot op zwart haar onderrug. 'Danku, meneer.' ze glimlachte breed

Ik wist het, zij was gekozen.

Ze kreeg tranen in haar ogen en ze begon te lachen. Ik weet niet wat ze zag, iedereen zegt dat als ze voor je kiezen ze een gedaante aannemen van de persoon die je het meeste liefhebt. 'Ik?' vroeg ze met een hese stem. ze beefde een beetje, ze was gekozen en je kon zien dat ze het geweldig vond. De onzichtbaren, de agenten van Goden waren voor haar gekomen. Ze zou meegaan naar de hemel. Ik zag meneer Sordin naar zijn horloge kijken en de seconden aan het tellen was. Ik las zijn lippen. '20.'

Sabrina haar ogen werden groot. Ze aarzelde even maar begon langzaam naar de deur te wandelen. '30.'

Ik wilde half wel weten wat er nu in haar hoofd speelde, maar half ook niet. Ze moest wel iets zien dat haar aantrok. '40.' 

Waarom op haar verjaardag eigenlijk? '50.'

 Ik keek naar meneer Sordin die stilletjes '59,' zei. 

Sabrina verdween een seconde erna. 

Geen poef, geen rook, gewoon weg.