แอชตัน เออร์วินน่ะร้าย
คาลัม โทมัส ฮูดก็รู้ดีอยู่แก่ใจ
ในสายตาของแอชตัน
คาลัมไม่ต่างอะไรกับหมาตัวโตโง่ๆตัวหนึ่ง
แต่ในสายตาของคาลัม
แอชตันแทบจะเรียกได้ว่าคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต
แอชตันเปรียบเสมือนเปลวไฟสีฟ้า
สวยงาม
ดูอ่อนโยน
ทว่ามีความร้อนแรงมากกว่าไฟเฉดสีอื่นเป็นไหนๆ
คาลัมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเล่นกับไฟมันอันตราย
แต่ถ้าเป็นเปลวไฟของผู้ชายที่ชื่อ 'แอชตัน เออร์วิน'
ต่อให้ต้องโดนเผาหัวใจและร่างกายจนมอดไหม้แทบเท้า
คาลัมก็ยินดี
__________________________________________________________________________________
ตอนนี้แอชตันกำลังโมโห โมโหอย่างมาก โมโหจนเข้าหน้าใครไม่ติดและไม่คิดจะปั้นหน้ายิ้มแย้มตอแหลให้ใครหน้าไหน ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นถึงผู้จัดการร้านก็ตาม
"แอชตันเดี๋ยวสิ!"
เสียงเรียกจากด้านหลังไม่ได้ทำให้ขาเรียวชะลอลงแม้แต่น้อย เจ้าของชื่อกลับยิ่งก้าวขายาวๆมากกว่าเดิมด้วยหวังจะเดินออกไปให้ไวที่สุด แต่ก็ไม่ทันคนที่ตะโกนเรียกชื่อที่วิ่งตามมากระชากข้อมือบางให้หันหลังกลับไป แอชตันก้มลงมองมือสากที่กำรอบข้อมือตนเองด้วยสายตาเรียบนิ่ง เจ้าของมือถึงได้รู้ตัวว่าเผลอไปล่วงเกินอีกฝ่ายเข้า ถึงแม้จะรีบชักมือกลับมาแต่ก็สายเกินไปเสียแล้วเมื่อใบหน้าหวานนั่นเรียบตึงด้วยความไม่พอใจ
และเชื่อเถอะว่าท่าทางเรียบนิ่งของแอชตัน เออร์วินมันไม่ต่างอะไรกับคลื่นใต้น้ำเงียบสงบที่พร้อมจะโหมซัดทุกอย่างที่ขวางหน้าให้ราบเป็นหน้ากลอง ซึ่งมันน่ากลัวกว่าเวลาเจ้าตัวอาละวาดทำลายข้าวของเป็นไหนๆ
