แอชตันไปแล้ว....
ในห้องเล็กๆที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและไออบอุ่น ตอนนี้หลงเหลือแต่เพียงความหนาวเหน็บจากหิมะที่เริ่มจะโปรยปราย ห้องนอนกว้างยิ่งดูกว้างมากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัวเมื่อข้าวของเครื่องใช้ครึ่งหนึ่งถูกย้ายออกไปแล้ว
พลันหัวใจของคนมองเหมือนถูกกระตุก ตัวชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดวงตาคู่สวยที่เคยเปล่งประกายยิ่งกว่าใครๆก็พลันหม่นแสงลงไปทีล่ะน้อย
ไมเคิลเดินลากกระเป๋าเป้ไปยังเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ตั้งอยู่ใจกลางห้อง อากัปกิริยาที่ดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจแม้ว่าตัวเองพึ่งจะโดนทิ้ง ไม่สนใจแม้กระทั่งยามที่ฝ่าเท้าเปลือยเปล่ากระทบพื้นห้องเย็นเฉียบ แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ดูเหมือนจะไม่ได้ทุกข์ร้อนกับความหนาวเสียเท่าไหร่ ใบหน้าใต้กรอบเส้นผมสีดำสนิทไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
แต่ใครจะรู้ความจริงว่าภายใต้ใบหน้าเฉยชานั่น ไมเคิลสะกดกลั้นอารมณ์ที่แท้จริงเอาไว้มากแค่ไหน ทั้งอยากจะอาละวาดทำลายข้าวของ อยากจะร้องไห้ อยากจะออกไปตามหาคนที่เคยสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน
แต่ก็... ไม่รู้จะทำไปทำไม
ในเมื่อสาเหตุที่แอชตันไปน่ะ เขาเองเป็นคนที่รู้ดีอยู่แก่ใจ
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่รักกัน
แต่เพราะรักกันมากเกินไปจนพลั้งมือทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายอยู่เรื่อย เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหัวใจของคนทั้งคู่ยับเยินแทบไม่ต่างกัน แม้จะเอ่ยคำขอโทษให้กันและกันสักกี่พันครั้งมันก็ไม่อาจชดเชยความรู้สึกที่เสียไปได้
เพราะอย่างนั้นแอชตันเลยต้องไป
