หลังจากที่ไมเคิลยืนตากฝนรอแอชตันอยู่หน้าคอนโด ตอนที่แอชตันกลับมา แอชตันพาเพื่อนที่ชื่อ 'คาลัม' กลับห้องมาด้วย
ไมเคิลรู้สึกแย่กับเรื่องที่พึ่งจะเกิดขึ้น อยากจะเล่าให้แอชตันฟัง อยากจะเข้าไปกอด เข้าไปอ้อน
แต่เมื่อเห็นแอชตันกำลังหัวเราะอย่างมีความสุขกับคาลัมแล้วไมเคิลก็ไม่กล้า
ไมเคิลไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะความสุขของแอชตัน จึงได้ปลีกตัวไปอยู่คนเดียวเงียบๆ รอจนกระทั่งคาลัมกลับไป
ไม่ใช่ว่าไมเคิลไม่อยากพูด ระบายเรื่องบัดซบที่ลูคทำระยำๆกับตัวเองมา
แต่เข้าใจไหม
แอชตันกำลังมีความสุข
ไมเคิลไม่กล้าที่จะเอาเรื่องของตัวเองไปโยนใส่แอชตันหรอก
ไมเคิลไม่กล้า
แต่ความลับก็ไม่มีในโลก ในที่สุดวันหนึ่งแอชตันก็รู้เข้าจนได้
แน่นอนว่าแอชตันรู้สึกแย่ที่ช่วยอะไรไม่ได้ รู้สึกแย่ที่ไมเคิลพึ่งจะมาบอกเอาป่านนี้ หลังจากที่เรื่องมันเกิดขึ้นมานานแล้ว
แอชตันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่คนหนึ่งที่ไม่ได้รับรู้เลยว่าไมเคิลกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ
ใช่... แอชตันก็เป็นแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง
ไมเคิลแค่ยิ้มให้อย่างที่เคย
และบอกว่าไม่เป็นไร
และเมื่อทุกอย่างเริ่มโอเคในความรู้สึกของไมเคิล วันที่กลับไปยังห้องพัก ไมเคิลจึงบอกเลิกลูค พยายามใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ ถึงมันจะยากเย็นแค่ไหน แต่เมื่อนึกไปถึงใครอีกคนที่ไมเคิลเริ่มจะมีใจให้แล้ว ไมเคิลก็พบว่าการบอกเลิกลูคไม่ได้ยากเย็นอย่างที่คิด
มันก็เจ็บ แต่เป็นความเจ็บที่ดี
เจ็บแต่จบเสียตั้งแต่ตอนนี้ ดีกว่าไมเคิลเอาหัวใจตัวเองไปให้ลูคเหยียบย่ำอยู่ร่ำไป
