Παίζοντας με τη φωτιά

κεφάλαιο 9

Ξαφνικά μυρίζω κάτι.Λες και κάτι καίγεται,κατεβαίνω ξανά κάτω και η όραση μου θολώνει,η μυρωδιά γίνεται έντονη και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω όταν βλέπω το...... -A/n: είναι συνέχεια του ονείρου στο κεφάλαιο 1- το σαλόνι να καίγεται.Όλα τα έπιπλα έχουν αρπάξει φωτιά.Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω και πέφτω στο πάτωμα.Σέρνομαι προς την εξώπορτα και πιάνω το πόμολο αλλά δεν ανοίγει,είναι κλειδωμένη και αρχίζω να πανικοβάλλομαι.Ξαφνικά ακούω κάτι από πίσω μου.Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τη μητέρα μου...ακούγεται ένας πολύ ενοχλητικός θόρυβος , ο οποίος επαναλαμβάνεται...Ο για μια στιγμή.

Ξυπνάω από τον ήχο του κινητού μου.Ποο ξέχασα να βγάλω το ξυπνητήρι....τουλάχιστον σήμερα θα επιστρέψει ο Στέργιος.Σάββατο μου 'χε πει αν δεν κάνω λάθος.Σηκώνομαι για να ανοίξω το παράθυρο αλλά καθώς κοιτάω έξω κάτι μου τραβάει την προσοχή.Ένα αμάξι το οποίο δεν έχω ξαναδεί είναι παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο.Τζιπ πρέπει να ναι.Σκούρο πράσινο.Ακούω φωνές από τον κάτω όροφο.Κάποιος έχει έρθει.Κάτι δεν πάει καλά..

Ετοιμάζομαι όσο πιο γρήγορα γίνεται και ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα του δωματίου μου.Κατευθύνομαι προς τις σκάλες και σκύβω για να ακούσω καλύτερα..

"Τι τιμή να βρίσκεστε εδώ!Έχω ακούσει πολλά για εσάς ειδικά για το πως λύσατε εκείνη την υπόθεση με τον άντρα που σκότωσε τη σύζυγό του και τα παιδιά του πραγματικά τι φρίκη!"

Μα τι λένε;Προσπαθώ να διακρίνω τα πρόσωπα.Οι γονείς της Στέλλας και..ο τύπος που είδα να βγαίνει απο το γραφείο του διευθυντή...

"Ναι πράγματι"απαντάει στην μητέρα της Στέλλας"Πράγματι σκέτη τραγωδία..Κανείς δεν το περίμενε αλλά οι άνθρωποι είναι γεμάτοι εκπλήξεις."

Η μητέρα της Στέλλας φαίνεται έτοιμη να λιποθυμήσει στα χέρια του.Μήπως να της φέρω μια πετσέτα για τα σάλια;

"Τέλος πάντων..Η..Κατερίνα;''ρωτάει αν και ακόμα δεν έχω μάθει το όνομά του.

Η κυρία Βασιλική ,φανερά απογοητευμένη με την αλλαγή του θέματος, δείχνει τη σκάλα.Πρέπει να φύγω από δω.Τρέχω προς το δωμάτιό μου κλείνω μαλακά την πόρτα.Κοιτάω δεξιά και αριστερά πανικόβλητη μέχρι που βλέπω το παράθυρο.Να η σωτηρία μου.Ευτυχώς είναι ήδη ανοιχτό.Αφού πέρασα και τα δύο πόδια μου άρχισα να περπατάω στη σκεπή.Ευτυχώς δεν είναι πολύ ψηλά οπότε μετά απο μια βαθια αναπνοή πήδηξα.Η προσγείωση δεν πήγε τόσο χάλια..Πέρα απ το σημείο στο οποίο στραμπούληξα τον αστράγαλό μου.Αγνοώντας τον πόνο ξεκίνησα να τρέχω μέχρι που έπεσα πάνω σε κάποιον.Ο Στέργιος.

"Στέργιο!"λέω χαρούμενη και τον αγκαλιάζω.

"Έι όλα καλά;"Με ρωτάει ανήσυχος καθώς με αγκαλιάζει.

Πάω να του απαντήσω αλλά μορφάζω από τον πόνο.Πρέπει να χτύπησα χειρότερα απ ότι νόμιζα.

"Κατερίνα είσαι καλά;"Ρωτάει πανικόβλητος.

"Ναι..ένα στραμπούληγμα είναι μόνο.."Προσπαθώ ναι τον διαβεβαιώσω πως είμαι καλά.Δεν φαίνεται και πολύ σίγουρος οπότε τον φιλάω στο στόμα και μετά ακουμπάω το μέτωπό μου στο δικό του.

"Είμαι καλά"του χαμογελάω μου ανταποδίδει το χαμόγελο.

"Εντάξει"

Έχουμε πάει στο πάρκο που φιληθήκαμε πρώτη φορά και καθόμαστε σε ένα παγκάκι.

"Μου λειψες.."του λέω.

"Και μένα"Λέει χαμογελώντας αλλά ξαφνικά σοβαρεύει."Πώς χτύπησες;"

"Δεν είναι κάτι σημαντικό..αλήθεια"

"Κατερίνα ξέρεις πως μπορείς να μου πεις τα πάντα έτσι;

"Ναι"του λέω και του χαμογελάω.Μπορώ αλλά δεν θέλω γιατί αν σου τα πω δεν είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσεις να μου μιλάς..

Αρχίζουμε να συζητάμε για το πως πήγε το πρωτάθλημα,πως πέρασα χωρίς αυτόν και ό,τι άλλο μας έρθει στο μυαλλό