Παίζοντας με τη φωτιά

κεφάλαιο 3

To λεωφορείο έχει φτάσει και περιμένω να κατέβουν όλοι οι υπόλοιποι πρώτα, διότι δεν μου αρέσει όλος αυτός ο χαμός που γίνεται συνέχεια..Σηκώνομαι απ' τη θέση μου και προχωράω στην έξοδο.Με το που πάω να κατέβω και το τελευταίο σκαλί η Μελίνα -ποιος άλλος- βάζει το πόδι της μπροστά με αποτέλεσμα να πέσω.Πάει ρεζίλι θα γίνω...Αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν έρχομαι σε επαφή με το έδαφος.

Ανοίγω διστακτικά τα μάτια μου και βλέπω ένα πανέμορφο ζευγάρι ματιών να με κοιτάει.Έχω μείνει άφωνη.Πριν προλάβω να πέσω κάτω με έπιασε ο Στέργιος..Ψηλός,μαύρα μαλλία,πράσινα μάτια,τέλειο σαγόνι-όσο περίεργο και αν ακούγεται- βασικά ό,τι και να περιγράψω πάνω του είναι τέλειο.Ο ορισμός της τελειότητας..

Απ' ότι φαίνεται δεν είμαι η μόνη που έχει μείνει άφωνη.Η Μελίνα ειδικά είναι έτοιμη να λιποθυμήσει (ίσως φταίει το γεγονός ότι της αρέσει ο Στέργιος και δεν την έχει κοιτάξει ποτέ και τώρα τον βλέπει να με έχει στην αγκαλιά του..Ίσως..).Ωστόσο δεν σκοπεύω να χάσω αυτή την ευκαιρία,τον κοιτάω και του χαμογελάω.

"Σε ευχαριστώ"του λέω,ενώ τα μάγουλά μου έχουν γίνει κατακόκκινα.Και αυτός δεν αργεί να μου ανταποδώσει το χαμόγελο..και τι ωραίο χαμόγελο......

"Δεν κάνει τίποτα"λέει καθώς με βοηθάει να ξανασταθώ."Κατερίνα σωστά;"Ε καλά σε αυτό το σημείο είναι που έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.

"Εεε..εννοώ ναι!Κατερίνα και εσύ είσαι ο Στέργιος έτσι;"Του απαντάω μετά από λίγα δευτερόλεπτα και του χαμογελάω άλλη μία φορά.

"Ναι"

Συνεχίσουμε τη συζήτηση καθώς προχωράμε προς την τάξη.Μιλάμε κυρίως για άκυρα πράγματα και από πίσω μας έρχεται και η Μελίνα η οποία φαίνεται να ενδιαφέρεται πολύ γι αυτά που λέμε-εννοώ ποιος δεν θα ενδιαφερόταν για το αν διάβασες βιολογία;Έχουμε φτάσει και μπαίνουμε στην αίθουσα,κατευθύνομαι προς το τελευταίο θρανίο και τραβάω τη καρέκλα για να κάτσω.Αν και έχουν δύο καρέκλες, κάθομαι μόνη μου έρχεται και ο Στέργιος και κάθετα δίπλα μου(καλά ξεκίνησε η εβδομάδα..).Η Μελίνα φεύγει από τη θέση της και έρχεται να κάτσει στο θρανίο ακριβώς μπροστά μας.Καθώς πάει να κάτσει,τραβάω την καρέκλα της με αποτέλεσμα να πέσει κάτω,έτσι και αλλιώς της το χρωστούσα.Ένας γδούπος ακούγεται και γυρνάει όλη η τάξη να την κοιτάξει και φυσικά να γελάσει μαζί της.Μέχρι και εγώ γελάω και ο Στέργιος ο οποίος οποίος απ ότι φαίνεται τον διασκεδάζει όλο αυτό το σκηνικό.Έχει γίνει κατακόκκινη από τη ντροπή και το θυμό της, η αλήθεια είναι πως δεν περίμενε να αντιδράσω έτσι και για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ το περίμενα..Τα γέλια σταματάνε γιατί μπαίνει ο καθηγητής και χωρίς να χάσει χρόνο μας μοιράζει τις κόλλες.