Παίζοντας με τη φωτιά

κεφάλαιο 7

Το γυμναστήριο έχει πλέον αδειάσει και έχουμε μείνει μόνο εγώ και η Μελίνα.Δεν έχουμε μιλήσει καθόλου,όχι ότι μιλάμε ποτέ.Έχουμε χωρίσει το γυμναστήριο σε δύο μέρη για να αποφύγουμε συγκρούσεις.Τακτοποιω κάποιες μπάλες του μπάσκετ όταν η Μελίνα αποφασίζει να ανοίξει το στοματάκι της...
"Ξέρεις δε θα ήμασταν εδώ τώρα αν δεν εκλεβες..."λέει αδιάφορα και την κοιτάζω έκπληκτη.
"Τι;έκλεψα;είσαι σοβαρή ;εγώ έπαιξα δίκαια ΕΣΥ είσαι αυτή που μόλις ΕΧΑΣΕΣ αποφάσισες να το παίξεις Rambo και μου επιτέθηκες..."της είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.
"Αχαχχαχαχαχ άσε μας.Είσαι μια υποκριτρια ποτέ δεν παίζεις με τους κανόνες διεκδικείς πράγματα που δεν είναι δικά σου και κατηγορείς την τύχη."μου απάντησε.Έμεινα άφωνη.
"Κοπέλα μου σε βαράνε στο σπίτι σου;Τι βλακείες λες;Είναι κληρονομικό;Άκου για να τελειώνουμε..ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι πρόβλημα έχεις μαζί μου αλλά δε σκοπεύω να ανέχομαι τις ανοησίες σου.Αν εσύ έχεις προβλήματα διαχείρισης θυμού δεν ευθύνομαι εγώ."της απάντησα και πήρα μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσω.
"Παράτα με στην ησυχία μου."
Δεν λέει τίποτα άλλο και συνεχίζουμε ήσυχα το καθάρισμα.

Πλέον έχουμε καθαρίσει το γυμναστήριο και κατευθυνόμαστε προς τη βιβλιοθήκη για να περάσουμε και την ώρα της τιμωρίας.Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε στα τραπέζια αναγνωσης.Η Μελίνα κοιτάει τα νύχια της ενώ εγώ χαζεύω ένα βιβλίο.Ριχνω μια ματια στο ρολόι απέναντι:17:00
Πφφφφφ.Μπορεί να έχουμε πολλή ώρα μπροστά μας ομως τουλάχιστον έχουμε ησυχία.
Αλλά όταν έχεις τη Μελίνα δίπλα σου αυτό είναι αδύνατο...
"Απορώ τι βρήκε σε εσένα που δε βρήκε σε εμένα."μουρμουρίζει με ένα τόνο αηδίας στη φωνή της καθώς συνεχίζει να κοιτάει τα νύχια της.Δε χρειάζεται να σκεφτώ τι εννοεί.
"Εύκολο.Εγκέφαλο."της απαντάω χωρίς να περάσει δευτερόλεπτο.
Τη βλέπω να κοκκινίζει από θυμό αλλά πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε μπαίνει μέσα η βιβλιοθηκάριος.

Έχουν περάσει είκοσι λεπτα και έχει μείνει ένα δεκάλεπτο μέχρι να τελειώσει η τιμωρία.Εγώ έχω αρχίσει να χαζεύω ένα άλλο βιβλίο ενώ η Μελίνα χαζεύει μερικές παλιές εφημερίδες που στολίζουν τους γεμάτους σκόνη τοίχους της βιβλιοθήκης.Την ακούω να μουρμουρίζει ένα τραγούδι μέχρι που ξαφνικά σταματάει και αρχίζει να διαβάζει φωναχτά τον τίτλο μιας εφημερίδας.
"Τρία άτομα μιας οικογένειας χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας ξαφνικής πυρκαγιάς στο σπίτι τους."Λέει και νιώθω το αίμα να φεύγει απ το πρόσωπο μου.Συνεχίζει το άρθρο.
"Τρία άτομα..μπλα,μπλΑ,μπλα..πυρκαγια..ναι...ΑΧΑ μόνο ΈΝΑ άτομο κατάφερε να επιβιώσει το οποίο ήταν ένα ανήλικο κορίτσι σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών.."Με κοιτάζει.Η βιβλιοθηκάριος πλέον έχει αρχίσει να κοιτάει της σκηνή με ενδιαφέρον.
"Για θύμισε μου Κατερίνα ποσο χρόνων είσαι ;"με ρωτάει χαμογελώντας.Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι ωστόσο δεν απαντάω.
"Και για πες μου Κατερίνα ποτέ μετακομίσεις σ αυτη τη γειτονιά;"Την κοιτάω σαστισμένη.Πώς στο καλό ξέρει ;!;
Αφού έγινε αυτό το γεγονός μετακόμισα με τους γονείς της Στέλλας σ αυτή την μεριά της πόλης διότι διεκδίκησαν τη κηδεμονία μου λόγω του ότι ήταν πολύ κοντινοί μας φίλοι.Αλλά ποτέ δεν είπα τίποτα σε κανέναν.Μέχρι και ο Στέργιος που ήξερε ο μόνος λόγος που γνώριζε ήταν γιατι οι πατέρες μας ήταν συνάδελφοι απλά δεν μου είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία να συστηθώ μαζί τους.