Drakenrijders -deel 2-

Hoofdstuk 17: hut

Ik werd mee getrokken, verder het bos in. Na een hele tijd lopen kwamen we aan bij een kamp, overal zag ik mensen met staarten en oren lopen. Het was een compleet dorp en ik keek mijn ogen uit, ik zag kooien met grote katten en loslopende andere dieren. Opeens werd ik ruw naar rechts getrokken terwijl ik Jaemelynn nog net linksaf kon zien gaan. Ik werd naar een hut gebracht en naar binnen geduwd, ze namen niet de moeite om mijn handen los te maken. Mijn handen voelden ondertussen behoorlijk dood aan, eerst had het geprikt en getinteld maar nu was er alleen nog maar een vaag gevoel van bewegende lichaamsdelen over. Binnen in de hut was het erg donker en ik kon niets zien, afgezien van de paar matten die voor me op de grond lagen.
"Jaemelynn?! Ben je oke?" Bezorgd vroeg ik me af waar ze zou kunnen zijn. Hopelijk zouden ze haar geen pijn doen en zou ik haar snel weer zien.
"Ja, rustig maar ik ben helemaal oke. Ik zit hier alleen in een hele kleine ruimte, gelukkig dat ik wel met Invis kan praten." Mijn ogen wende aan het donker en ik zag nog een schim zitten.
"Invis? Is die daar ook?"
"Jup, hij zit ook in zo'n klein hokje." De schim bewoog en stond langzaam op. Ik kon zien dat de schim blonde haren had en wist meteen dat dit Silvester moest zijn.
"Silvester!" Meteen vloog ik op hem af, compleet vergetend dat mijn handen nog steeds aan elkaar vast zaten. Met een klap botste ik tegen hem op waardoor we beide op de grond vielen.
"Au!" Ik zag hoe Silvester rechtop ging zitten en met beide handen over zijn schouder probeerde te wrijven. Het lukte hem niet doordat ook zijn handen aan elkaar vast zaten.
"Hebben ze jou ook niet losgemaakt?" Mijn vraag was dom maar ik wist zo snel niet waar ik het over wilde hebben, hoewel er genoeg vragen in mijn hoofd zaten.
"Ja. Maar als je even help zijn we zo los, ik kan er zelf niet bij." Silvester stond op en draaide zijn rug naar me toe. "Het zit verstopt onder de capuchon van mijn shirt." Een beetje verbaasd deed ik zijn capuchon omhoog en zag dat daaronder een klein zakje zat. Toen ik uiteindelijk het zakje open gekregen had viel er een klein mesje uit. Verschrikt sprong ik naar achteren om zo het mesje te ontwijken.
"Wow had even gewaarschuwd! Ik kreeg hem bijna op mijn voet!"
"Sorry. Als je hem geeft dan kan ik jou losmaken en jij daarna mij." Silvester draaide zich om keek me verwachtingsvol aan.
"O wacht je bedoelt nu meteen." Snel bukte ik me en raapte het mesje op. Toen gaf ik het aan Silvester die het onhandig probeerde vast te klemmen tussen zijn handen. Na een hele tijd van proberen was het hem toch gelukt en stak ik mijn handen uit. Zodra mijn polsen bevrijd waren kon ik voelen hoe strak de touwen gezeten hadden en ik moest dan ook eerst even over mijn polsen wrijven om er weer bloed doorheen te laten stromen. Zodra mijn handen weer wat normaler begonnen te voelen pakte ik het mesje van Silvester over en sneed ook vlug zijn boeien door.
"Ah, dat voelt goed." Silvester stond hard over zijn polsen te wrijven, iets wat ik kon begrijpen aangezien hij ook al veel eerder gepakt moest zijn.
"Wat is er eigelijk met jou gebeurt?" Nieuwsgierig keek ik Silvester aan.
"Nou ik werd tegelijkertijd met Invis gepakt en opgetild, dat volk waar Maud vandaan komt is beangstigend stil in het bos. Toen werden we geboeid en hierheen gevoerd."
"Waarom heb je niet gewaarschuwd? Dan waren Jaemelynn en ik hier niet geweest en hadden we je kunnen redden." Toch wel verontwaardigd dat hij ons gewoon had laten mee nemen, klonk mijn stem bozer dan ik het eigelijk bedoelt had
"Ja waarschuwen gaat lekker met een mes op je keel en een harige hand voor je mond." Even zag ik het voor me, een harige hand op je mond en dan proberen te schreeuwen. Waarschijnlijk zou het ermee eindigen dat je een mond vol haar had, net als wat er gebeurde als ik, vroeger toen ik nog lang haar had, op onze gaefax zat en de wind mijn haar in mijn gezicht blies.
"Oke ik vergeef je, maar wat gaan we nu doen? Ik wil hier liever niet te lang zitten, het is hier namelijk niet echt gastvrij." Ik keek een beetje rond in de donkere hut met matten op de grond, op zoek naar een uitweg.