Kendimi Bilmem

#10# NARKOZ ETKİSİ

Medyada çook sevdiğim bir şarkı var. İmagine Dragons-Battle Cry

Uzun bir aradan sonra yeni bölüm geldi. Vote ve yorumları eksik  etmeyin. Bölümdeki en beğendiğiniz cümleyi yorum olarak atabilirsiniz ;)))

"Birkaç gün bileğine yüklenmezsen çabuk ayağa kalkabilirsin. Geçmiş olsun yeniden." Diyerek odadan çıktı doktor.
Annemin çiftliğe gitme ısrarlarını belki söndürebilirim düşüncesiyle dans kursuna gitmeyi denedim fakat daha kurs yolunda düz yolda bileğimi burktum.

"Kızım nasıl düştün düz yolda?"
Nereye gittiğimi bilse ben demiştim moduna girer miydi?
Aklıma bahane de gelmiyordu ki.

"Anne, ben aslında şey, seni üzmek istemem ama çiftliğe gitmemek için dans kursuna gitmeyi düşünmüştüm, demek ki biraz hızlı bir karar olmuş ama deneye-"

"Rima" annem tereddütle ismimi söylediğinde yüzüne baktım.
"Efendim" söyleyeceği şeyden vazgeçmek üzereymiş gibi görünüyordu,  bu yüzden hemen cevap vermiştim.
"Evet anne dinliyorum."
"Bu ihtimalleri ben çoğu kez düşündüm fakat sana ve senin kararlarına saygı duymak istedim. Sen müzik dinlemiyorsun ki dans kursuna gitmekte ciddi miydin?"

Yeniden düşünmek istemiyordum. Düşününce içinden çıkamayacağım bir karadelik, bir girdap gibi içine çekiyordu beni. Kendi kurallarımı aşıyordum az kalsın.  Ailem benim kendime karşı olan kurallarıma saygı gösteriyorlardı ve ben kendi kurallarımdan bi haberdim. Belki de bileğimin burkulması kendi kurallarımı aşmamam için bir hatırlatmaydı. Hiçbir şeyden emin olamıyordum. Tek bir şey hariç.

Acılar ve geçmiş beynimi terketmemişti sadece dondurulmuşlardı ya da uyuşturulmuş. Artık buz çözülüyordu veya narkoz etkisini kaybediyordu.

Anneme verecek bir cevabım yoktu. Alamadığı cevap üzerine hareketlendi yatağın yan tarafındaki çantamı eline aldı kalkmama yardım edip koluna girmemi sağladı.
Taksiye binip eve gittiğimizde yorgun olduğumu söyleyip odama girdim. Yatağa yattım ve gözlerimi tavana diktim. Sesli şekilde yutkunduktan sonra odanın karanlığında gecenin sessizliğinde birkaç kelime fısıldadım karanlığa.
'Narkoz etkisini kaybediyor.'
BUKET

"Efendim istediğiniz gibi oyunculuğu olan birkaç kişi getirdim"
Karşıma dizilen yeni yetmeler arasında seçim yapmayacaktım. Bunlar çok büyüktü üniversitede oyunculuk okumuş bile olabilirlerdi. Bana lise döneminde biri lazım.

"Bunlar mı" karşımdakileri somurtmuş şekilde göstererek.
Ekrem hoşuma gitmediğini anlayarak cevap vermedi. Kafamla kapıyı işaret ettim. "Sen çık dışarı"
Ekrem kapıdan çıkınca karşımda ilk geldiklerinde sırıtan kiralıklara döndüm. Sesimi sertleştirerek konuştum.
"Burada neden olduğunuzu biliyor musunuz?"
Ses tonumla gözler sinmişti. Soruyu tekrarlamaya bile gerek yoktu. Bu kadarlık bir ses tonuna siniyorlarsa ifade verirken bülbül gibi şakırlardı.
"Çıkın" oda boş kalınca Ekrem içeri girdi.
"Ekrem sence bu veletlerin paraya ihtiyacı var mıydı ?"
"Efendim ço-"
"Ben bir soru sordum Ekrem özür dilemenin sırası değil" dişlerimin arasından tıslıyordum. Sinirliydim.
"Bu küçük işin üstesinden gelebileceğini düşünmüştüm. "
Pencereye doğru ilerledim ve konuşmaya devam ettim.
"Senin getirdiğin veletlerin zengin züppesi olduğu o kadar barizdi ki Ekrem."
Gözlerimi bahçeden ayırmadan konuşuyordum.
"Sana getireceğin kişinin paraya muhtaç olmasını söylemiştim. Ama biliyor musun? bir daha söylemeyeceğim"

"Efendim bu sefer sizi yanıltmayacağım, son bir şans güvenin bana."
"Bu son şansın Ekrem"
Uzaklaşan adım seslerini duyunca kafamı pencereden içeriye doğru çevirdim. Bu işi olabildiği kadar hızlı halletmeliydik.
Kapıdan anahtar sesi gelince bakışlarımı gelene diktim.
"Oooo valide sultan"
"Nerdesin sen Burcu"
"Burdayım işte Sultan"
"Üstü başını değiştir aşağı gel konuşacaklarımız var."
"Ayh çok yorgunum varya, sonra konuşsak"
"Burcu" işe yarayacağından emin olarak sesimi yükselttim.
"İyi ya tamam gelirim."