Historia listem pisana - WERSJA NIEPOPRAWIONA

12 czerwca 1995r, Skrzyszów

Kochany Tatuśku!

Nigdy nie myślałam, że napiszę jeszcze do Ciebie list. Cała moja historia, cała historia mojego życia, zapisana jest na tych zniszczonych kartkach, które miały spocząć w Twoich dłoniach, gdy wrócisz do nas. Listy ośmioletniej dziewczynki, później nastolatki, której życie naznaczone było cierpieniem, bólem i ogromną tęsknotą. Tęsknotą za domem, za Ojczyzną, ale przede wszystkim, za ukochanym Tatuśkiem, którego źli panowie zabrali i nie pozwolili wrócić do domu. Tatuśka, którego zapakowano do wagonów i wywieziono w nieznane.

Dziś wiem, że te pociągi wiozły Was na śmierć. Was-kwiat polskiej inteligencji, ale przede wszystkim ojców, mężów i synów. Czy dostawaliście nasze listy? Nieznana jest odpowiedź na to pytanie, ale wiem, że całe dziecięce życie, opierające się na nadziei, że Tatuśko kiedyś wróci, było najpiękniejszą rzeczą w tamtym okresie. Wywieziono Was w nieznane. I tam, w nieznanym, zamordowano strzelając w tył głowy. Czy wiedzieliście, że już więcej nie zobaczycie swoich dzieci? Że nigdy nie przytulicie swoich żon? Czy do końca nie wiedzieliście, że idziecie na śmierć?

Nas, dzieci, żony i matki wywieziono na Sybir, zapewniając, że jedziemy do Was. Czy gdybyśmy wtedy wiedziały, że nie żyjesz, wróciłybyśmy po tych sześciu latach tułaczki do Polski? Czy bez tej wiary w to, że żyjesz, że jeszcze Cię zobaczymy, udałoby nam się przeżyć te wszystkie choroby?

Wczoraj, Tatuśku stałam nad dołem, w którym zakopano Cię po strzale w tył głowy. Płakałam, ponieważ przypomniałam sobie, smak twoich słonych łez, na mojej małej dziecięcej główce i te słowa: „Opiekuj się Elżunią. Pomagaj Matuli. Módl się za Nas". Wróciłyśmy. Modlę się za Ciebie nadal Tatuśku, chociaż wiem, że już dawno jesteś w Niebie. Może za niedługo i ja do Was dołączę. Wtedy spełnią się moje marzenia. Marzenia o uścisku i pocałunku Tatuśka, którego tak bardzo pragnęłam i dzięki któremu PRZEŻYŁAM!

Kocham Cię Tatuśku!

Wandzia