Geceleri boş bir sayfa gibi oluyor insan karanlıkta
Susuyor karanlıkta yok oluyor insan ölüm gibi
Geceleri yazıyor insan kendi hayatının mısralarını
Bir varoluş hikâyesi gibi uzaklara gidiyor birden
Karanlığın senfonisini çalıyor insan gecenin eşliğinde
Bir hüzün duvarı örüyor mutluluklardan uzakta içinde
Bir ben olmak istiyorum mısralarımda anlatmak yaşamak
Bir varoluş hikâyesi gibi uzaklara gidiyor birden
Dudaklarımda kayıp olan sevgin geliyor aklıma birden
Susuyorum anlatamıyorum dizelerimde artık susuyorum
Bir köşe buldum kendime içinde yok oluyorum birden
Bir varoluş hikâyesi gibi uzaklara gidiyor birden
Anlatılmaz yaşanır birden gecenin alacakaranlığında
Uzak diyarlardan gelir bir fırtına alır götürür bedenimi
Suskunluğum kendimde değil aslında bedenimde saklı
Bir yok oluş hikâyesi gibi kaldığım noktadan gidiyorum
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hikayesi Olan Sensin
PoetrySıra sende bu çocuğun güzel anılarını anlat üstad ben yoruldum, artık hayat denen satırlardan söz sende ömür senin elinde üstad...
