Hayatımın en güzel sabahına uyanıyordum . İçim kıpır kıpır bir türlü yerimde duramıyordum. Yatakta bir sağa bir sola dönmekten bıkmış olan vücudum artık kalkmak istiyordu . Galiba onu dinlemeliydim .Yataktan kalktım elbise dolabını açtım elime geçirdiğim ilk beyaz renkli t short ve kot pantalonu üstüme geçirdim ve saçlarımı da tarayıp yandan ördükten sonra en sevdiğim parfümümü üzerime bolca sıktım . Kırmızı ayakkabılarımı da ayağıma geçirdim ve aynada uzun uzun kendime baktım . Hafif bir göz makyajı güzel olurdu diye düşündümse de yapmaktan vazgeçtim . En sevdiğim beyaz saatimi ve bilekliklerimi koluma geçirdim. Kapıya doğru yavaş adımlarla yürümeye başladım. Kapının kolunu hızlıca açtım . Merdivenleri aynı hızla indim . Annemle babam salonda oturmuş düğünle ilgili konuşuyorlardı . Kulak misafiri olmak istemedim ve kocaman bir gülümsemeyle onlara "günaydın "dedim . Bana ilk bakan annem olmuştu yine beni uzunca süzüp söze başladı .
"Günaydın Madeline. Bugün son kez gelinlik provasını gidiyoruz . Baban da bizimle gelecek . Onu konuşuyorduk ve sonrada müstakbel eşinin evinde kahvaltıya davetliyiz".Sonunda! Onu görecektim artık, unutulmaya yüz tutmuş yüzünü! Tam bir ay olmuştu evleneceğimi öğreneli ama çok sevgili müstakbel eşim beni görmeye bir gün gelmemişti . Neden böyle esrarengiz davranıyordu ki ?Neyse bu düşünceleri aklımdan zorlada olsa kovdum çünkü bugün artık hasretim bitecekti eminim oda beni çok özlemiştir . Artık bu hasret bitecekti hem onu görecek hemde yeni yuvamı, hanımı olacağım evimi görecektim.
"Peki anne hadi çıkalım çok merak ediyorum evi" dedim . Heyecanım sesime yansımıştı çünkü sesim titriyordu . Aslında evi o kadar çok merak etmiyordum . Tüm merak duygumu kaplayan tek bir kişi vardı oda Luke . Evet o artık benim için Luke olmuştu . Zaten iki gün sonra onunla kırılması imkansız bir mühürle birbirimize bağlanacaktık. Ona Luke bile demek istemiyordum ona sevgilim demek istiyordum. En çok istediğim şeylerden biriydi ve yakında gerçekleşecekti .
"Hadi tatlım çıkalım" dedi babam . Onlara ayak uydurarak kapıya doğru yürüdüm. Sonra zıplayarak arabaya koştum ve kapıyı açıp arkaya oturdum . Telefon taşımayı sevmediğim için evde bırakmıştım . Annemle babam da gelip yerlerini aldıklarında babam dikiz aynasından bana bakıp gülümsedi bende ona bakıp otuz iki dişimi göstererek gülümsedim.
"Mutlu olmana çok seviniyorum bebeğim " dedi. Arabayı çalıştırdı ve biz annemin butiğine doğru yolla çıkmıştık .
"Mutluyum ama sizden ayrılacağım içinde üzgünüm . Ama sizi sık sık ziyarete geleceğim merak etmeyin" dedim.
"Tabiki hayatım bizde aynı duyguları yaşıyoruz seninle bizde seni sık sık ziyaretine geleceğiz. Babanla ben seninle gurur duyuyoruz tatlım çok güzel bir gelin olacaksın".
Sadece kocaman gülümsemekle yetinmiştim. Uzun bir yolculuk gibi gelmişti. Oysaki iki sokak ötedeydi annemin butiği . Araba durunca ilk inen ben olmuştum. Sabırsızca annemin arabadan inmesini bekledim . Annem inince benle birlikte içeri girdi babamsa arabayı park ediyordu. Annemle hemen alt kata indik gelinliğim askıda beni bekliyordu . Onu alıp kabine girdim . Üstümü hızlıca çıkarıp özenle gelinliğimi giydim. İçeride ayna olmadığı için hemen dışarı çıkıp aynaya bakmak istedim . Dışarı çıkınca annem gözlerini kocaman açmış bana bakıyordu . Onun bakışından hiçbir anlam çıkarmadan aynaya baktım . Benimde gözlerim kocaman açılmıştı inanamıyordum. O şekilde ne kadar kendime baktım hatırlamıyorum sonunda annemin arkamda hıçkırıklarla ağladığını fark edince dönüp ona bakma isteğim beni içine girdiğim şoktan çıkarmıştı . Dönüp anneme baktım oda bana bakıyordu babam da gelmiş yanında ona sarılmış onu teselli etmeye çalıyordu . Babamında gözleri dolmuştu . İkisine doğru bir adım attım ve ikisinede kocaman sarıldım. Beni aralarına almış hıçkırarak ağlıyorlardı. Onları anlıyordum tek çocukları bendim ve şimdi onları bırakıp yeni bir hayata adım atacaktım. Ama onlarında yanında olacaktım onları hiç yalnız bırakmıyacaktım hep ziyaretlerine gelecektim. Şimdi üçümüz de salya sümük ağlıyorduk.
