In leven - Josh Dun (Nederlands)

Deel 1.

'Ik bloed, ik val', zei ik. Hopend dat mijn beste vriend me zo horen. De plateau waar Joshua William Dun op zou staan was momenteel 10 centimeter uit bereik. Ik kon door die 10 centimeter mijn reden van leven niet aanraken.

'Wat is het doel van 'een reden om te leven' als je er niet aan kan houden?'

'Wat is het doel van dit concert als ik bijna mijn bij bewust zijn verlies?'

'Wat is het doel om mij te zijn als ik niet goed genoet ben?'

'Wat is mijn doel?'

'Help haar backstage!' riep Josh Dun. Mij armen zaten vol bloed, ik voelde me slap, ik voelde me ongezond. De snijwonden die er gisteren avond in werden gesneden waren opengegaan door al het getrek en geduw, en ik wist niet dat iemand zo hard kon bloeden. Ik snapte niet wat er gebeurde, en alles was wazig, de stemmen, de gezichten, ik zelf.

'je verdient het om te bloeden'

'Sterf ik?' vroeg ik aan de fans rondom me. 'Nee,' hoorde ik Joshua zeggen. Ik wist niet wat te doen. Flippen? Hij stak zijn arm uit en ik wou hem zo graag vastpakken, maar ik had geen macht, ik kon niet bewegen omdat ik niet zeker was of ik zou blijven staan op twee voeten als ik dat deed. Tyler stopte met zingen, na het oogcontact met Josh. 'Is ze oké?' vroeg Tyler, alsof ik niet te veel bloed verloor.

'Er is geen doel.'

Josh schudde zijn hoofd. Enkele fans brachten me omhoog door mijn benen vast te pakken. Josh pakte mij over. 'Hé, kalm. We brengen je backstage, we gaan je helpen, en jij gaat overleven. Je blijft in leven', fluisterde hij zodra ik op de plateau stond. Hij pakte me vast, ik verbood mezelf hem terug te knuffelen. De plank onder onze voeten bewoog. Hij pakte me steviger vast. Telkens herhaalde hij dat het goed ging komen.

'Ik wil niet dat dit goed komt, ik wil dood.'

'Oké, ik leg het uit, ik doe dit normaal niet, ik mag geen fans backstage nemen, maar je bloed, en ik wil dat het goed komt, ik geef om je, dus nu gaat de beveiliging ons backstage brengen, de mensen daar helpen je, niet bang zijn, ik weet dat je dat wel bent, maar het komt goed. Ik kom na de show naar jou toe, oké?' Ik hoorde hem amper. Maar ik wist wat er ging gebeuren, en ik wou het niet.

'Je neemt te veel plaats in'

Zijn mond was dicht tegen mijn oor en mijn gezicht raakte zijn schouder enorm zacht en onzeker aan. Ik tril, ik wou wenen, ik wou roepen, maar ik was bang voor de mensen die de plank waar ik op stond boven de grond hielden. Ik was bang van hun gelach. Ik was wel bang, en dat wist hij.

'Kan je nou niet even zo als al de andere gillen omdat Josh fucking Dun jou leven red?'

Sterke armen van de beveiliging pakte me rond mijn maag vast en trok me van de plank. Alles werd voorzichtig gedaan maar toch deed het nog pijn aangezien ik super dun was en hij direct mij ribben raakte. Ik werd voor de hekken weer op de grond gezet, meteen toen Josh ook werd neergezet begonnen fans hem te betasten.

'Je verdient het niet om daar te staan'

Josh pakte mijn hand vast en zei dat ik hem moest volgen, ik had amper kracht om te stappen  waardoor ik hard in Josh's hand kneep, het bloed drupte stil op de vloer en het maakte een spoor waar ik liep. Een beetje bloed belande op Josh's voet en op zijn hand. Ik vond het niet leuk dat iedereen naar mij keek zonder echt om mij te geven.

'Apprecieer het nu je aandacht hebt, trut' 

Tyler bleef maar doorpraten zodat de show niet saai werd, hij vertelde dat ze zo weer verder gingen, dat hij het vreselijk vond voor me, dat hij van al zijn fans houdt, en dat ze moeten vieren dat ze in leven zijn. En dan kwamen we backstage, meteen kwamen er mensen met ontsmettingsmiddel en pleisters en verband en nog van alles naar me toe.

'Iedereen geeft om je tot ze je kennen'

'Over 40 minuten is het gedaan en praten we verder oké? Kalmeer wat, ze verzorgen je goed. Niet bang zijn, we komen terug', zei Josh en liet me weggaan naar een kamer waar ik moest gaan zitten zodat ze mijn arm konden verzorgen.

'Waarom doen ze dit voor jou? Je bent lelijk, nutteloos en hopeloos, je verdient het niet'

Ik wou niks anders dan weg, ik hoorde Tyler zeggen dat de ze weer zouden beginnen. Holding On to you zouden ze spelen, het lied dat me net zoals veel andere in leven hield. Alles hield me eigenlijk in leven, maar toch was het moeilijk om naar dat alles te luisteren.

'Beter ga je nu dood'

Alles wat ze deden deed pijn en ik wist niet of ik het leuk vond of niet. Een vrouw was aan het praten tegen mij, ze zei van alles, iets over haar zoon, dat hij zich ook altijd pijn deed, maar niet door snijden maar door zichzelf blauwe plekken te geven. Hij was 12 jaar toen hij daarmee begon. Ze zei dat het nu beter met hem ging. 'Echt? Hoe is hij gestopt?' vroeg ik haar. 'Hij is aangereden... Net toen het goed ging... Hij was opgenomen', mompelde ze. Ze was bijna aan het wenen.

'Je kan niks goed doen, kijk wat je nu deed'

'Niet wenen, alsjeblieft', zei ik tegen haar. 'Waarom niet?' ze had een heel anders accent dan ik. Duidelijk niet uit Ohio. 'Omdat het geen nut heeft, en dan ween ik ook', legde ik uit 'ik wil niet wenen bij mensen die ik niet ken.' Ze knikte. 'Oké', zei ze. Ze deed haar ogen dicht, ademde diep in en uit. Ik wou dat dit gesprek langer kon duren, dat ze me alles zou zeggen over haar zoon.