Avuç içi duvara değdiğinde zaman acıya karıştı. Elini duvara sürterken yavaş adımlar attı. En az tanık olduğu gece kadar siyaha boyanmış saçları, belinde sallandı ve gündüzü karaladı. Botlarının tanıdık sesi artık yabancılaşmıştı. Duvarların bittiği...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#Blueneck- Sawbones
OTUZ BİRİNCİ BÖLÜM
Daima en iyisi olmamı istemişti babam. Beklentilerinin karşılanamayacağını o da benim gibi öğrendiğinde benden kolayca vazgeçmişti. Ölüyü diriltmek acıyı tazelemekle eş değerdi. Acı kanımıza işlemiş, ondan kurtulmamıza engel olmuştu. Acı her yerdeydi. Ellerimde, gözlerimde, geçmişimde ve eminim geleceğimde de. Daha fazlası vardı. Daima daha fazlası olurdu. Hiç annesine sarılabilen bir kız çocuğu olmamıştım. Annenin uyuması gerek demişti babam. Annem hep uyuyordu. Ben acı kazanına atılırken annem uyuyordu. Ben ölürkende annem uyuyacaktı.
"Azra? Uyan güzelim. Hadi," Elimi ürkeklikle cama koydum. Sanki incelenmesi gereken bir sanat eseri gibiydi. İlk önce elimin değdiği yer çatlıyordu ve sonra bütün parçalar ayaklarımın dibine düşüyordu.
"Hava yolunu açın!" Annemin büyük kahverengi gözleri bana gülümsüyordu. Susuyordu ama biz hiç konuşmazdık zaten. Gözlerini aşağıya indirdiğim elime çevirmişti. Neye baktığına merak ettiğim için bakışlarımı ellerime çevirdim. Avcumun içinden yere damlayan kan damlaları bana vurucu bir gerçeği hatırlatıyordu.
"Oksijen tüpü nerede kaldı?" Anne? diyorum ona yaklaşmak için adım atarak. Geriliyor ve bana korkuyla bakıyor. Gözlerindeki korku şimdiye kadar acıtmadığı kadar acıtıyor.
"Nabzını hissetmiyorum." Neden anne? Cevap vermiyor ama orada olduğumu biliyor. Varlığımı biliyor ama umursamıyor. Tek derdi kardeşim. Onu elinden alan bana bakmıyor. Suçlusu olan benim ama içimden susmak gelmiyor.
"Hastaya dikkat edin!" Sanki dünyam sarsılıyor. Gövdemin üstüne biri ağırlık yapıyor gibi hissediyorum.
"Çabuk olun!" Dolmuş gözlerimi anneme çeviriyorum. Kurtar beni anne. Sesim fısıltıya yakın çıkıyor ve aynı anda bir damla düşüyor yanaklarıma. Elimi uzatıyorum anneme.
"Hanımefendi beni duyuyor musunuz?" Babamın sesi kulaklarıma doluyor. Senin suçun diye bağırıyor. Ellerimi kulaklarıma kapatıyorum ve kan bütün yüzüme yayılıyor.
"Eğer duyuyorsanız bir uzuvunuzu oynatın." Annemin yanında beliren küçük erkek çocuğu bana el sallıyor. Annem ona bakıyor ve gülümsüyor. Bana döndüğünde ise yüzünde acı var. Herkesin yüzünde acı var.
"İçeride kaç kişi vardı?" Tekrar sarsılıyorum ama bu sefer daha kuvvetli. Elimi oynatmak istiyorum ama sanki ona sahip değilmişim gibi. "Kaçını kurtarabildik?" Kurtar beni anne diye yalvarıyorum dizlerim yere çökerken. Ellerim hala kulaklarımda. Delirmişim, biliyor ama umrunda değil. Dizlerim yere kapanıyor. Hiçbir ses bana acımıyor.
