Scared To Love, Magcon Story (Dutch)

hfd. 22

Pov. Nash

Ik kijk naast me en zie Lauren voor zich uit staren. Ze zegt niks. 'Lauren gaat het wel?', vraag en en zie dat ze schrikt. 'Ja gaat wel', zegt ze snel en ze gaapt. Er is iets met haar. Ze is veranderd, ze is normaal veel vrolijker. Ze zegt dat ze gaat slapen en loopt naar de kamer. Cameron en ik kijken elkaar aan met een bedenkelijke blik. Hunter Blake en Matthew kijken ons aan, maar zeggen niks. 'Wat is er met Lauren?', vraagt Cam nu aan de jongens en ze kijken elkaar zenuwachtig aan. Ik zie Blake zenuwachtig kijken en opend dan toch zijn mond. 'Ik heb Lauren vandaag een brief gegeven, ik heb erin gezet dat jongens haar leuk vinden'. Zegt hij een beetje zenuwachtig. 'JE HEBT WAT!' schreeuwt Cameron boos. 'JE WEET DAT ZE ZICH NU SCHULDIG VOELT!' zegt hij erachteraan. Ik schrik en probeer Cameron rustig te houden. 'Ze had er toch wel achtergekomen Cam' zegt Matthew rustig. Lauren komt de huiskamer inrennen. 'Wat is er aan de hand?' Zegt ze verdrietig en boos tegelijk. 'Blake heeft vertelt over de brief', zeg ik nu op een rustige manier.

Pov. Lauren

Ik voel woede in me opkomen. 'Dus... Het is goed dat tenminste nog een iemand zegt wat er aan de hand is in dit huis. Ik ben geen baby hoor. Jullie kunnen me ook best vertellen wat er aan de hand is. Al die ruzies hadden er niet hoeven zijn als ik jullie niet teveel aandacht zou geven. Maar alles is nu verpest'. Schreeuw ik woedend en ga naar buiten. Ik ren achter het huisje en laat me vallen tegen het hout. Ik trek mijn knieën omhoog en leun mijn hoofd erop. De tranen prikken achter mijn ogen, en ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken. Maar het mislukt en tranen lopen over mijn wangen. Ik voel een arm op mijn schouder, waardoor ik schrik. 'Hey, gaat het wel', hoor ik de stem van Hunter zeggen die nergens bij betrokken is. 'Ik weet het niet', zeg ik huilend en ik word in een warme knuffel van Hunter getrokken. 'Kunnen we niet een keer iets gezelligs doen met zijn alle, misschien word de band tussen iedereen dan eindelijk weer wat beter', zeg ik nu rustig en Hunter knikt. Hij glimlacht, volgensmij vind hij het ook een goed idee. 'Kom we gaan weer naar binnen', zegt Hunter en steekt zijn hand uit om me overeind te helpen. Ik geef hem nog een knuffel en we lopen met zijn tweeën het huisje weer in. De jongens kijken naar mijn gezicht en glimlach flauw.

'Lauren kwam met het goede idee om een keer wat met zijn alle te gaan doen.' Zegt Hunter nu en knik vrolijk naar hem. Ik zie de andere glimlachen en zucht nu van opluchting. Straks vonden ze het nog een vreselijk idee. Na een game-avond gaap ik en loop ik naar mijn kamer. Voor ik bij de kamer ben zeg ik de jongens nog welterusten en geef ze allemaal een knuffel. Cameron hield me stevig vast, en fluisterde dat het hem speet van de ruzies. Het voelde fijn en vertrouwd in zijn armen. Ik plunder Cameron zijn tas en pak er een groot T- shirt uit. Ik pak een briefje en schrijf:

Sorry van het plunderen van je tas.
Ik hou ook van jou.

Lauren. ☺

Nadat ik gedouched en Cameron zijn shirt heb aangedaan stap ik mijn bed in en val al snel in een diepe slaap.