ATELOPHOBIA (Zayn Malik)

Κεφάλαιο 6.

Περιτριγυρίζει το χώρο με απόγνωση και απογοητεύεται όταν δεν τη βλέπει σε κάποιο σημείο αυτού.
Ανασαίνει βαριά και ελέγχει για τελευταία φορά το ρολόι που τυλίγεται στο δεξί του χέρι.
Έχει καθυστερήσει εδώ και είκοσι λεπτά και μπορεί να καταλάβει πως αυτό το λάθος θα προκαλέσει προβλήματα στην εκπλήρωση των ονείρων του.
Με ατίθασα μαλλιά,τσαλακωμένα ρούχα και κουρασμένο πρόσωπο,έναν πίνακα ζωγραφικής κάτω από τον ώμο,τον ίδιο πίνακα ζωγραφικής,πλησιάζει τη μεταλλική πόρτα.
Ψάχνει ξανά το χώρο,τον άδειο χώρο,και ξεφυσάει.
Αφήνει το χέρι του να μετατραπεί σε μπουνιά και το ακουμπάει προσεκτικά στην παγωμένη επιφάνεια.

''Μου υποσχεθήκες..'' ψιθυρίζει και για λίγο μένει παγωμένος στη θέση του.
Έκανε μεγάλο λάθος που πίστεψε πως αυτή η κοπέλα είναι διαφορετική.Μεγάλο λάθος.Όλοι ίδιοι είναι.
Μαζεύει τη δύναμή του και χτυπάει την πόρτα ευελπιστώντας να ακούσει την απαιτητική φωνή της Elizabeth.
Η γυναίκα εμφανίζεται μπροστά του και για μερικά δευτερόλεπτα,δείχνει έκπληκτη με την παρουσία του.
Καταφέρνει ωστόσο να επαναφέρει τη μάσκα στο πρόσωπό της και να παρουσιαστεί ως την επικριτική,πλούσια και ξιπασμένη κυρία,που συνηθίζει να είναι όλα αυτά τα χρόνια.
Φέρνει τα χέρια της στο στομάχι της και τον κοιτάζει.

''Επιτέλους.'' μουρμουρίζει και κάνει μεταβολή εισβάλοντας πάλι στο δωμάτιο.
Παίρνει τη θέση της στην δερμάτινη καρέκλα πίσω από το μεγάλο γραφείο και τον περιμένει με την υπομονή της να έχει χαθεί.
Όταν ο νεαρός δεν κάνει καμία κίνηση να βρεθεί στο δωμάτιο,η Elizabeth χάνει τον έλεγχό της.
Χτυπάει τα χέρια της στο ξύλινο τραπέζι και με γοργά βήματα τον πλησιάζει.

''Έχω ήδη κάνει πολλές υποχωρήσεις για χάρη σου νεαρέ,μην με κάνεις να το μετανιώσω." τον προειδοποιεί.Τα λόγια της κοφτερά.Ψυχρά.
Εκείνος χαμογελάει και δε δείχνει να επηρεάζεται από όλα όσα του λέει.
Την προσπερνάει και κάθεται στην καρέκλα που είχε επιλέξει την προηγούμενη φορά.
Το δωμάτιο μοιάζει να μικραίνει και ο Zayn ήδη αισθάνεται πως όλο αυτό δε θα έχει σωστή εξέλιξη.
Τα τακούνια της χτυπούν στο πάτωμα καθώς επιστρέφει πίσω στη δική της καρέκλα.
Παίρνει το χρόνο της ώστε να κρίνει την εμφάνισή του.
Κουνάει με αποδοκιμασία το κεφάλι της.
Το σαγόνι της σφίγγεται όταν βλέπει τον ίδιο πίνακα να τοποθετείται στα γόνατά του.

''Θέλεις να γίνεις μέλος της Les Couleurs;'' τον ρωτάει με τον εκνευρισμό να συννεφιάζει τα χαρακτηριστικά της.
Φαίνεται να σκέπτεται την ερώτηση της.
Αλήθεια το θέλει αυτό;
Είχε υποσχεθεί πως δε θα ερχόταν ξανά σε αυτό το μέρος και τώρα βρίσκεται πάλι εδώ.