Goodgirls loves/hates badboys

Bryce Adams

Ik loop een beetje doelloos door de school. Het is inmiddels vakantie. Iedereen is weg. Ik kan nergens naar toe. Ik bedoel mijn vader is een gestoorde maniak en mijn moeder leeft niet meer. Zonder dat ik weet waar ik naar toe loop besluit ik maar naar de aula te gaan. Als ik in de aula aankom loop ik naar het automaat waar ik wat uithaal. Ik loop maar weer een beetje doelloos door de gangen. Het is echt heel erg verlaten. Misschien kan ik even in het meisjesblok kijken. Ik loop naar het meisjesblok. Ik luister op elke deur. Tot ik bij kamer 236 kom. "ehm nee, kan ik vandaag misschien langs komen? Om het hele verhaal te horen?" ......... "Ja is goed, dan zie ik u kom 15.00". ....... "Oke bedankt tot ziens". Die stem ken ik uit duizenden. Scarlett. Is dit haar kamer?! Ja duhh dombo ze staat niet in een kamer van een onbekende. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik hoor een paar sleutels. Ik weet niet hoe snel ik hier weg moet komen. Waar gaat zij nou weer naar toe? Het is maar 1 manier om daar achter te komen. Haar volgen. Men, ik kom echt over als een of andere stalker. Niet te geloven dat ik moeite ga doen voor haar. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn slimheid dus als ik haar de gang op zie gaan ga ik heel sneaky achter haar aan. Als ze de school uit is probeer ik zo onopvallend mogelijk achter haar aan te gaan.

Als we er eindelijk zijn kijk ik eens rond. Een adoptiebureau?! Wat moet zij nou weer bij een adoptiebureau? Heb ik hier een kwartier voor moeten lopen!? Okay ik heb wel een conditie maar lopen is nooit mijn favoriete ding geweest. Ik wacht achter de bosjes want ik ga niet mee naar binnen dat valt een beetje heel erg op.

Na echt een uur wachten. JA EEN UUR JA! toevallig loop ik net langs haar. "Auw, kijk uit idioot!" Zo die is vast in dr periode. "Lieve schat, ik ben geen idioot maar geweldig". Spreek ik haar toe. Ze kijk me aan. Haar ogen spugen zowat vuur. Ik ben serieus als blikken konden doden zweer ik het, ze had me gemarteld en had ik van de pijn geleden tot ik dood zou zijn. "Wat wil je Bryce?" vraagt ze. Ik kijk haar aan. "Ik wil jou baby". Ze rolt met haar ogen en loopt weg. Ik loop haar achter na. Pak haar arm en draai haar om. "Bryce ik meen het serieus, wat wil je?" ze kijk me aan maar volgens mij is ze niet zo vrolijk en ik denk niet dat het alleen door mij komt. "Waarom was je bij het adoptiecentrum?" val ik met de deur in huis. Haar ogen worden groot. "Gaat je geen donder aan". Ze trekt haar arm terug en loopt weg. "Scarlett! wacht even!" roep ik. "Wat wil je nou?! Ik ga jou niet vertellen waarom ik daar was okay. Het zijn mijn prive zaken en het gaat jou niet aan. Ik heb het op het moment een beetje druk. Dus wil je me misschien laten gaan?" Ik kijk haar aan en haar ogen worden waterig. Ik weet niet wat ik moet doen dus ik laat haar maar gaan. Ik ben heel benieuwd waarom ze daar was. Voor ik weet wat ik zelf ga doen loop ik bij dat centrum ding naar binnen.

"Ehm... goedemiddag, ik ben de neef van Scarlett". Ik hoop maar dat ze dit geloven. "Goedemiddag, u kan doorlopen en u wordt zo geholpen". Dat ging nog makkelijker dan dat ik eigenlijk dacht. Na een paar minuten gewacht te hebben wordt mijn naam geroepen. Ik zie een wat oudere man voor mij. Ik denk rond de 45/50. Hij heeft al redelijk wat grijze haren. Ik loop braaf achter de man aan. "Zo dus u bent de neef van Scarlett?" ik knik. "En u bent hier omdat?" Shit! Dit had in natuurlijk niet verwacht. Nouja het is eigenlijk best wel logisch dat ze vragen waarom je hier bent. "EHmm... ik wilde graag meer informatie over haar adoptie...?" het kwam er meer uit als vraag dan als een bevestiging. De man knikt en geeft mij een stapeltje papieren. "Verder kan ik u niet helpen". Ik bedank de man en loop dan het gebouw uit.

Als ik weer terug op school ben loop ik gelijk naar mijn kamer. Ik gooi de papieren op mijn bed en doe zo snel mogelijk mijn jackje uit. Als ik die uit heb pak ik die papieren en loop naar mijn bureau. Ik sla het boekje open.

Scarlett Newman,

Geboren: 4-6-1999

Geadopteerd: toen ze geboren was.

Scarlett Newman is geadopteerd toen ze nog een baby was. Ze is geadopteerd door Patricia Newman. Haar echt ouders konden niet voor haar en haar tweelingbroertje zorgen. Dus hebben ze de tweeling gescheiden. De achternaam van Scarlett Newman is niet echt. De echte achternaam van haar is Lawrence. Haar ouders hebben het bedrijf Lawrence. Ze hebben het opgestart en zijn er redelijk rijk mee geworden. Verder is er nog niet veel bekend over haar tweelingbroertje. Wel weten wij dat haar tweelingbroertje met een D begint.

Ik stop met lezen. Wacht eens even. De achternaam van Dean is ook Lawrence. Dat wil dus waarschijnlijk zeggen dat Dean het tweelingbroertje van Scarlett is aangezien zijn naam met een D begint en zijn achternaam Lawrence is! Ik leg de papieren weg en loop naar de kamer van Scarlett.

Ik hoor ze zachtjes huilen. Waarom huilt ze? ik klop aan. Ik ben wel nieuwsgierig man. Ik hoor haar schrikken. Langzaam opent ze de deur. En haar ogen vergroten als ze mij ziet staan. Ze wilde deur weer dichtgooien maar ik kan nog net mijn voet er tussen zetten. "Hey schoonheid". Ze kijkt me boos aan. Maar dan ook echt heel erg boos. "Wat wil je? kan je niet een van je honderd hoertjes gaan liggen fucken ofzo?" auw die kwam hard aan. Ik duw de deur open en Loop haar kamer in. Ze schrik van mijn actie. Net mooi. Ze moet weten wie de baas is. En dat is niet zij. "Wat wil je?" ik wil weten waarom je op dat adoptie bureau was. Maar volgens mij dringt die vraag nog steeds niet tot haar door. "Waarom was je op dat adoptie bureau". Ik kijk haar aan en haar ogen vullen zich net als vanmiddag me tranen. "Maakt jou dat wat uit? Je hebt geen gevoel. Je gebruikt meisje om alles te vergeten. Je gebruikt ze, bang om verliefd te worden. Ik ga niet vertellen wat er allemaal gebeurd in mijn leven. Het is al erg genoeg dat ik 18 jaar bij iemand leef waarvan ik denk dat het mijn moeder is. Waarvan ik denk dat zij degene is met dezelfde gene van haar. Maar nee dat is niet zo!" inmiddels rollen de tranen over haar wangen. Wat ze zei is waar. Ik ben bang voor de liefde. Bang voor wat er gaat komen. Maar over haar moeder wist ik niks. ik ben boos, boos over wat ze zo juist tegen me zei. Niemand heeft me dan ook maar zo hard weten te beledigen. Ze weet niks van mij. Ik kan aardig zijn maar dan moet je niet zulke dingen zeggen. Uit woede duw ik haar tegen de muur aan. "Niemand, maar dan ook echt niemand zegt zulke dingen tegen me. Want ik kan er voor zorgen dat iedereen je haat. Je haat, je uitlacht, ze je dingen naroepen. Ik zou maar zorgen dat je dit geen tweede keer flikt meisje". Ik kijk haar aan en leg mijn hand tegen haar wang. Alsof ze door een wesp wordt gestoken slaat ze mijn hand weg. "Denk ook maar niet dat ik nu bang van je ben. Want het enig wat jij bent is een arrogante klootzak die in mijn wegstaat, correctie mijn kamer". Ze heeft wel lef voor een meisje. Normaal gesproken zouden ze bang moeten zijn maar zij is pittig. "Jij durft wel voor een meisje. Een meisje met pit, daar houd ik wel van. Ze zeggen dat ze ook zo vurig zijn in bed, ben jij dat ook?" met een grijns op mijn gezicht houd ik haar blik gevangen. Ze kijkt weg en langzaam lopen er weer tranen over haar wangen. Mooi weer een gevoelige snaar. "Ik zie je wel weer baby". Met die woorden verlaat ik haar kamer.

Ik loop terug naar mijn eigen kamer. Ik hoop voor haar dat ze haar lesje wel heeft geleerd. Ze is zo mooi. Die blik in haar ogen is zo gebroken. Wooww Bryce wat zeg jij nou?! Je bent een badboy. Ik bel Celeste om te vragen of ze zin heeft in een heet avondje. Afleiding kan ik nu wel gebruiken.