Goodgirls loves/hates badboys

Bryce Adams

                  

Nadat ze mij heeft weggeduwd en is weggerend sta ik een beetje versuft tegen de muur en te bedenken wat er zojuist is gebeurd. Ik kan niet geloven dat ze mij heeft weggeduwd. Dat heeft nog nooit iemand bij mij gedaan. Terwijl ik in mijn gedachten ben zie ik iemand langslopen. Dean?! Wat moet hij nou weer hier? "Dean!" roep ik naar hem. Hij draait zich naar mij om. Aan zijn gezicht te zien heeft hij een beetje haast. "Wat doe jij dan weer hier?" vraag ik hem. "Ehmm... ik was onderweg naar Scarlett. ze heeft het een beetje moeilijk". Ik kijk hem een beetje achterdochtig aan. Wat moet ik hier nou weer mee. "Waar heeft ze het moeilijk mee dan?" ik hoop dat hij hier antwoord op geeft. Hij lijkt het te overwegen om het mij te vertellen. Ik kijk hem nog even vragend aan, wetend dat hij daar niet tegen kan. "Ze heeft het moeilijk met alle herinneringen die ze krijgt als ze aan haar vader denkt". En dan loopt hij heel snel weg. Niet wetend of hij dat mocht vertellen. Maar daar is het nu te laat voor. Ik loop naar de aula en pak mijn telefoon. Ik zie dat ik een aantal berichtjes van mijn vader heb. Waarom ik er niet ben met de kerst. Ik lees ze wel maar ik heb nou niet de behoeft om te reageren. Hij heeft in geen jaren naar mij omgekeken en nu ineens wel. Nee dat gaat bij mijn niet door de beugel. Hij heef vreselijke dingen gedaan. Hij heeft 4 jaar in de bak gezeten omdat hij een meisje heeft verkracht. Ik mocht er niks van weten. Ze hadden mij wijs gemaakt dat hij een bank had berooft. Maar ja ik als jongetje van 16 was blijkbaar niet goed wijs en wist volgens de politie ook niet hoe ik internet moest gebruiken. Ik ben die avond gaan googlen naar de naam van mijn vader. Ik kwam wel 100 verschillende kranten berichten tegen over dat hij een meisje had verkracht. Ik wist op die avond niet wat ik van hem moest denken.

Ik loop naar mijn kamer. Niet heel veel later komt Dean ook de kamer weer inlopen. Maar niet alleen. Hij liep samen met Scarlett achter hem aan. Ja ik deel ook de kamer samen met Dean. Ik kijk hem even raar aan maar loop dan naar mijn bed en zet de tv aan. Ik hoor gedempte stemmen in de gang. Ik sta op van mijn bed en loop naar mijn deur.

"Dean, ik kan het niet vertellen" hoor ik Scarlett zeggen.

"Scarlett je moet wel anders laat hij je nooit met rust".

"Dan laat hij me maar niet met rust, dan hem ik maar die verdomde herinneringen, dan hem ik maar pijn maar als hij mijn geheimen weet dan pest hij me alleen maar meer!" roept Scarlett inmiddels.

"Scar, je moet naar me luisteren. Ik weet dat het moeilijk is maar je moet wel".

"Ik moet helemaal niks".

"Scarlett het is voor je eigen best wil".

"Ja en dan. Dan kan hij me nog erger pesten om dat mijn vader mij heeft verkracht?! Nee dankje!"  

"Scar het was niet je echte vader...."

"....."

"Je bent geadopteerd, net als mij".

"H..hoe weet jij dat?"

Ik loop terug naar mijn bed. Scarlett is verkracht. Mijn hersens maken over uren. Geadopteerd en verkracht. Dus het is niet haar echte vader die haar heeft verkracht. Maar dan ....!

Ik sta weer op en loop naar gang waar ze aan het "ruzieen" zijn. "En nu jullie koppen dicht en op de bank gaan zitten" roep ik zo langzamerhand boos. Ze schrikken allebei. Braaf doen ze wat ik zeg. Dat is maar goed ook. Want als het niet haar echte vader was, is het mijn vader geweest die haar heeft verkracht. Scarlett met rode ogen kijkt me aan. Benieuwd naar wat ik heb te vertellen. Of ze heeft hier gewoon geen zin in en doet alsof ze geïnteresseerd is. "Wat?!" snauwt ze. Ik trek 1 wenkbrauw op om intimiderend over te komen. Maar dat lukt niet helemaal want ze doet precies het zelfde. Erg valt een stilte. Ik begin maar met praten om de stilte te verbreken. "Duss..... je had niet zo een lieve vader?" vraag ik dan maar. "Dat zijn jou zaken niet" antwoord ze bot. "Scarlett..." probeert Dean. Ze geeft Dean een waarschuwende blik. "Jongens kom op ik heb jullie gesprek gehoord". Scarlett schrikt. Maar haar blik gaat van schrikachtig naar verdrietig. "Kunnen jullie mij nu een beetje tekst en uitleg geven.....?" vraag ik voorzichtig. Dean schraapt zijn keel en kijkt naar Scarlett. Ze zucht en begint dan voorzichtig te praten. Haar stem is net van porselein. Je moet maar 1 ding verkeerd zeggen en het breekt. Ze verteld over haar adoptie. En daar blijft het ook bij. Ze vertelt niet over haar vader. Over haar verkrachting. Het blijft helemaal weg. "Ben je nu tevreden? Nu je mijn geheim weet? Mijn nog meer gaan lopen klieren? Het aan iedereen vertellen?" zegt ze zacht. "Nee waarom zou ik? Ik kan dan wel gemeen overkomen maar ik heb ook nog een hart". Ze kijkt me even aan. Dan loopt er langzaam een traan over haar wang. Dean slaat een arm om haar heen. Een steek gaat door me heen.  Waarom? Een steek? Ik weet niet wat er met mij gebeurd maar ineens heb ik medelijden met haar. Ze heeft veel meegemaakt. "Volgens mij is dat nog niet alles of wel?" ze kijkt me aan met pijn in haar ogen. "Ik ben verkracht door mijn waarschijnlijk pleegvader. Ik weet niet of het mijn echte vader is, want zoals ik net vertelde ben ik geadopteerd. Dus ik weet niet of het mijn echte vader is". Ze haalt even adem. Hoe oud was ze? en waar woonde ze? maar wacht een even..... Als het niet haar pleeg vader is... Dan? Nee dat is onmogelijk. "Ehmm... Bryce?" ik kijk op. Scarlett trekt een wenkbrauw op. Ze ziet dat ik in twee strijd ben met mezelf. "Gaat het wel?" vraagt ze. "Scarlett ik wil je iets vragen maar beloof dat je eerlijk antwoord geeft okay?" ze kijkt naar Dean en weer terug. Ze knikt. "Dean ehmm.... Kan je ons heel even alleen laten?" Dean staat op en loopt weg.

"Scarlett, weet je of de man die je heeft verkracht je echte vader is?" ze staart me aan. Ik kan niet lezen wat ze nu denkt. Na een diepe zucht geeft ze antwoord. "De man die mij heeft verkracht is mijn echte vader. Maar ik weet het niet honderd procent zeker. Maar dat is wat zij mij hebben verteld in het adoptie centrum". Ik staar haar met open mond aan.

Mijn ouders zijn lang geleden gescheiden. En mijn vader is er toen met een andere vrouw van door gegaan. Ik weet niet hoe ze heet. Volgens mij Bianca. Dan heeft die het daar mee gedaan. En als dan al mijn theorieën kloppen heeft mijn vader het kindje of die kinderen als het een tweeling was (Zoals in de papieren van Scarlett stonden) weg gegeven aan andere mensen. Dan zou het dus betekenen dat Scarlett mijn halfzusje is.

Mijn hersens maken overuren. Moet ik het haar vertellen of moet is het nou niet doen? Ik moet er nog over nadenk want het zou dan dus betekenen dat ik nog een broertje en zusje heb.

"Scarlett, kan je me nog iets vertellen over je vader?" ze haalt diep adem. Dit onderwerp ligt duidelijk gevoelig bij haar. Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten.

"Mijn vader had mij toen ik geboren was afgestaan aan andere mensen. Patricia Newman. Van haar heb ik ook mijn achternaam. Ik heb mijn echte vader nooit meer gezien. Tot op die ene avond". Ze vertelt me hoe ze bij Club 16 met een aantal vriendinnen was. "Ik heb hem toen niet meer gezien. Ik wist toen dat hij een strafblad had maar niet echt een gevangenis straf. Er gingen maanden voorbij. Het was rustig. Mijn "Moeder". Als ze moeder zegt zet ze er van die haakjes bij met haar vingers. "Was op een avondje gaan stappen met vriendinnen. Iets wat ze al die andere avonden niet durfde omdat ze me niet alleen wilde laten. Ik zat boven aan mijn huiswerk. En weer kwam die man binnen. Hij was mijn vader. Ik wist het al uit een vaag vermoede. Omdat ik mijn moeder ooit wel eens heb horen praten. Maar dat doet er nu niet toe. Hij heeft mijn handen en voeten vastgebonden aan het bed. Ik kon geen kant meer op. Hij heeft me bedreigd. Gesneden". "Wacht even, gesneden?" onderbreek ik haar. Ze knikt. "Het was niet heel diep maar wel diep genoeg om er een litteken van te maken". Ik zie aan dr dat ze twijfelt. Langzaam doet ze haar shirt een stukje omhoog. Er komt een stukje litteken tevoorschijn. Ze houd haar ogen dicht. Ik breng langzaam mijn hand naar het litteken. Het voelt net als een slangenhuid. Ik doe haar shirtje verder omhoog. Het hele litteken in nu te zien. Het is van haar onderrug tot halverwege haar rug. Ze houd haar adem in. Ik voel dat ze kippenvel heel. Er gaat een rilling over haar rug. "Heeft hij dit veroorzaakt?" ze knikt langzaam. Ze heeft nog steeds haar adem in. Ik doe haar shirt naar beneden. Langzaam voel ik haar uitademen. Ze draait zichzelf om. "En ik denk dat je de rest zelf wel in kan vullen". Ik knik.

"Scarlett, ik moet je iets vertellen".

--------------------------------------------------

Oeeehhh!!! Clifhanger! Haha. Wie snapt het allemaal nog? Laat achter wat je er van vindt! Ik moest zelf ook even nadenken haha maar een lekker lang stukje! Ik schrijf niet heel snel. Maar het is nu vakantie dus ik hoop dat ik zeker wel tot de 15 hoofdstukken kom en waarschijnlijk wel meer hoor! Het word een niet zo heel lang verhaal. Denk ik...

Lees ook mijn andere boeken ;)

Loveuu guyss !

<3 Neomi