Good
Gusto kong tawanan si Lara dahil sa pagmumukha nya ngayon. Mukha syang nakakita ng multo. Pero hindi ito ang oras para roon.
I pouted
"Are you not happy to see me?" tanong ko kay Lara. Tinakasan na kasi ng kulay ang mukha. I feel like any moment ay susuka sya. And that would be grossed.
She forced a smile.
"Syempre masaya." sabi nya at nag iwas ng tingin.
"Akala ko ayaw mo na akong makita eh. And by the way, what's the emergency yesterday all about? Did something happened?" tanong ko..I wonder what she'll going to say.
"Ah..that was false alarm." sabi nya. I mentally smiled.
"Really? Goodness! I thought something bad happened. Salamat naman at wala" sabi habang nakangiti. Sa kakangiti ko feeling ko mapupunit na ang mga labi ko.
Hindi ko mahuli ang tingin ng kaibigan ko. O sadyang ayaw nya lang pahuli. Pilit nyang iniiwas ang tingin nya sakin.
May baritonong boses ang nagsalita.
"Let's go Lei."
Lumipad ang tingin ko sa kanya. Nakalimutan ko, kasama pala ng kaibigan ko ang hudas na ito. And what? Lei? He's calling her on her second name? Great. Mukhang malalim na nga ang namamagitan sa kanila. Tila may bagay na sumakit sa loob ng katawan ko ng dahil sa ideyang iyon.
"Cie.. una na kami." Lara said. I just nod my head in response. Nagsimula na silang maglakad. Nakita ko pa kung paano hawakan ni Terrence ang bewang ni Lara upang alalayan ito sa pagpasok sa gate.
I smiled bitterly ng mawala sila sa paningin ko. Ang sakit. Goddammit! Ang sakit magpanggap. Ang sakit na umaktong ayos ka lang pero ang totoo ay wasak na wasak ka. It worst than death. Funny isn't it? Yung akala mong kabaliwan ng iba na mas nais pang mamamatay kesa masaktan ang puso ay totoo pala. Now I got what does it means. Akala ko tanga lang sila. Imagine wishing to die just to stop that fucking heartache? That's ridiculous. But that ridiculous thing is happening to me. I can feel my heart slowing tearing apart. My world slowly breaking into the ground. Do I deserve this? Fucking heartache! I hope it will stop.
Hindi ko alam kung ilang minuto pa akong nakatayo doon mula ng umalis sila. Naramdaman ko na lang ang mainit na likido na naglalandas sa magkabila kong pisngi.
Im crying over the same thing again. Im crying over the same man. Again. When will it stop? I wish I knew the answer. Para mahila ko na ang oras para panahon na iyon. Pinunasan ko ang magkabila kong pisngi. Hindi ko dapat ipakita na apektado ako.
Calm down.
Calm down.
Nagsimula na akong pumasok sa loob ng campus. Im walking on the hallway when I heard someone say...
"What does it feels like your so called bestfriend having a relationship with your ex?"
"I bet that would be sooo painful.Haha"
Napatingin ako sa direksyon nila. At si Sandra Arnaiz pala iyon with her frog-face friends. I wonder what they think about themselves.
"Pinagkatiwalaan mo tapos aahasin ka lang pala? Tss. Utu-uto kasi."
Tumingin ako kay Sandra.Itong babaeng nagsusumigaw ang "make up" sa mukha. Masarap syang ingudngud sa salamin ng makita nyang itsura nya.
Alam ko naman na ako ang pinapatamaan ng mga surot na ito but nevermind, hindi ko sila pag aaksyahan ng ganda ko. Tumuloy na ako sa paglalakad. Wala akong oras sa kanila.
"Hoy, Santos! Huwag mo kong tatalikuran!" sigaw ng isa na alam konh si Sandra. Masakit sa tainga ang boses. Boses ipis kasi. Hinarap ko sila at tinuro ang sarili ko.
"Ako ba?" maang na tanong ko.
Humalukipkip sya. "Sino pa ba sa akala mo?"
"Stupid. Im not the only Santos in here. Might as well complete the name." I said. Ang tanga. Kainis. Palibhasa ang alam lang ay kung paano magbuhos ng make up sa pagmumukha nya.
"Stupid?! Me? " nanggagalaiti nyang tanong. Halos umusok na ang bunbunan nya dahil doon. Hinihintay ko na lang na mangyari iyon. I want to witness that with my own two eyes.
"Again. Another stupidity. Who am I talking to? Diba sayo? Better use your brain next time.". sabi ko sa kanya at tinalikuran ko na sya.
Ramdam ko na susugod sya sa akin and I heard na pinigilan sya ng mga kasama nya. I smirked because of that. Huminto ako. May nakalimutan ako...
"Ah do you mind if I asked you something".tanong ko. Kita ko pa na hawak sya sa magkabilang braso ng mga kasama nya. Lima sila so kaya nilang pigilan ang babaeng ito. Nanlilisik ang mga mata nya habang nakatingin sakin. Whoah!.Im scared. As if.
"Do you have this so called "brain"?". tanong ko. Lalong nanlisik ang mga mata nya. "I guesse, you dont" sabi ko at tinalikuran na silang muli. This is funny! Her face so fucking priceless! Really, it is good to be bad sometimes. Nang makapasok ako sa room namin ay hindi paring naaalis ang ngiti ko. And im thankful because it is useful. Nakita ko silang nakatingin sakin. I smiled sweetly. You'll never see how wreck I am inside. You'll never see. I will never let you.
Umupo na ako sa upuan ko. They are all looking at me as if waiting for any reaction. Napailing ako sa isip ko. I hate to disappoint you guys, but like I said I will never let you see how broken I am.
Class ended normally. Mali pala. Hindi pala normal dahil hindi man lang ako pinansin ni Lara. Napakahalata nya talaga. Halatang guilty. Inayos ko ang gamit ko. Pagkatapos ay binitbit iyon at lumabas ng room.
Paliko ako sa isang pasilyo ng makasalubong ko sya. Hindi ko na pinag isipan kung iiwas ako o hindi. Tumuloy ako na parang walang nakita. Taas noo akong naglakad. Kung iiwas ako halatang apektado ako. Kung tutuloy akong maglakad iisipin nyang balewala lang iyon sakin. Parang hangin na nilagpasan namin ang isat isa. Hindi ko alam kung nakatingin sya sakin dahil lagpas ang tingin ko. At wala na rin akong balak malaman iyon. Nakahinga ako ng malagpasan ko sya. Realized that I didn't even breath.
"Ciery.."
Nahigit ko ang hininga ko ng marinig ang malalim nyang tinig. Should I stop and look? Of course. I should. Tumingin ako at nagtagpo ang mga mata namin. My heart skipped a bit. Muntik pa akong mapasinghap kung hindi ko pinigilan.
"What?" I said and faked a smile.
He just stood there as if thinking of what he's going to tell me.
I sighed.
"You and Lara look good together. And dont worry, I have no grudge about it. I dont feel a thing about you since time immemorial."
Hindi ko alam kung paano ko na manage na sabihin iyon. Unti unti na namang nababasag ang basag ko ng puso.
"Really. Thanks." he said.
"And please, dont hurt her. She's important to me." I said.
"Yeah.She's really special. She's too nice and fragile. Im really afraid to break her" he said. Really,Terrence? Am I not that special and fragile that's why it is easy for you to break me? Into pieces? Your a fucker! Damn you! You jerk..
"Take care of her" I said. My heart is crying, breaking into pieces.
"Yeah. I will." sabi nya at tumalikod na. Tumalikod na rin ako. My heart breaks million times this day. I wonder if I could recover it. I dont know how to. I dont even know if there's a way. A tear escape from my eye. Maybe it is the end. End of my hope. My dream. My world.
