Bumukas ang gate at pinarada ko na sa garahe ang kotse ko. Kinuha ko ang bag ko at lumabas na ng sasakyan. Pakiramdam ko ay wala ako sa sarili. I feel so numb because of so much pain.
"Dad! Sinabi ko na naman diba? Stop it! You're making yourself a fool!"
Napatalon ako dahil sa gulat. Sumisigaw si kuya. Napalakad ako ng mabilis papasok ng bahay. I saw Dad sitting on our sofa. And kuya is meters away from him, looking so mad and frustrated. He even brush his hair with his fingers and massage his temples. My goodness! Ano bang pinag aawayan ng dalawang to?
"What's wrong Kuya? Dad?" nagtatakang tanong ko sa kanila. Walang kumibo sa kanila. I can only hear hard breathings.
"Cameron, this is our chance. I got the lead an--"
"The hell with that lead! Kahit wala yan kung gusto nya talagang magpakita ay magpapakita sya! We live without her. And we will live multiple years without her."
Sya na naman pala ang dahilan ng kaguluhan.
"Cam, anak. Pagbigyan mo na ako. Ito lang ang gusto ko." Dad pleaded. I can see sadness in his eyes. Damang dama ko ang lungkot sa kanyang mga mata.
Napailing si kuya.
"No, Dad. I wont let you. You're a mess when she left you. Pero nakabangon ka diba? Nalagpasan mo diba? Bakit kailangan mo pa na hanapin sya? We're enough Dad." sabi ni kuya at umalis na roon. Nalipat ang atensyon ko kay Dad. Nakatukod ang siko nya sa kanyang tuhod habang nakahawak ang kamay sa ulo. He looks so hopeless. Dali dali akong lumapit sa kanya.
"Dad.." I said when I sit beside him and caress his back. Damang dama ko ang hirap na nararanasan nya. My Dad. How can be a ruthless businessman will act this way because of a girl? Love really can change everything.
"Gusto ko lang na mabuo tayo. I want her back, Angel." Dad said.
I know. He only wants what is good for this family. That is what every parents want, right? Yung magkaroon ng buong pamilya. Masaya, maginhawa at nagmamahalan. Napakaideal na pamilya. Pero kung titingnan mo sa realidad, napakahirap nitong abutin. Maraming mga bagay pa ang dapat mangyari para maabot ito. Kahit sino naman ay minimithi ito eh. Ang problema lang ay hindi lahat ay may kakayahan na magtagumpay para magawa ito. Just like Mom. She left us. Alone and broken. Hindi nya pinahalagahan ang pamilya na ito. Umalis sya na tila balewala lang kami sa kanya. I dont know what her reason is, pero kahit ano pa man iyon ay dapat nanindigan sya. Dapat na natili sya. Dapat inalala nya si Dad. What my father will feel if she leave us.
Pero hindi. Wala syang pinahalagahan maski katiting sa pamilyang ito. I remembered, I was only four that time. The time when she left. Nag aaral ako ng nursery noon. I know napakaideal ng pamilya namin noon. Almost perfect. But when she left, that 'perfect' word fall into pieces. I feel like that word never exists. That word is same as a lie. Iniwan nya kaming wasak. Si Dad. Si Kuya. Ako. I was only four that time pero damang dama ko ang pagkawasak ng mundo ko. My eyes opened in reality. You know what? I realized that no matter what you do to make someone stay, they will not if they dont want to. Mananatili naman sila kung gusto nila eh.
Love cant to do anything about it. Alam ko at nasaksihan ko ang pagmamahalan ng mga magulang ko but that feeling really cant make someone stays at your side. Hindi lahat magagawa ng pagmamahal. If it can, sana ngayon buo pa kami.
I dont know what my mother reason was when she left us. But I dont care anymore. It only means that she cant stay. Pinili nyang iwanan kami. Ha. Maybe hindi kami importante sa kanya.
"I know, Dad." I sighed. " Everything's going to be alright. If she want to come back, she will. We only need to wait." sabi ko sa kanya. We stayed there for about how many minutes. Nagpaalam na sa akin si Dad na aakyat sa room nya. I just nod my head and gave him my brightest smile. My Dad. He gone through alot of troubles and pain for us. Nung mawala sa kanya si Mom, he was a wreck. It feels like he's alive yet act like a dead. There's no emotion in his face. No light in his eyes. No smile on his lips. He' s like a zombie. And laging nagagalit si lolo sa kanya. I remembered, Grandpa dont like mom for dad. Grandpa dont like mom because she's not engaged to business. Mom dont like it. Mas gusto nyang tumugtog at magcompose ng kanta. She also love to dance. Sa kanya namana ni kuya ang talent nya. Me, on the other hand, nagmana kay lola. I love sketching. Lalo na mga damit.
Kuya inherited my parents talents. He's also good in business. Hindi ako naiinggit instead I am proud of him.
My phone suddenly rings. I pick it up and swipe the screen to answer the call.
It's Ake.
"Hello"
"Ciery! Where you?" tanong nya.
"Sa bahay. Bakit?" sabi ko. I heard him chuckled.
"So grumpy naman. Meron ka ba?" tanong nya. Meron? Anong pi-- the fuck?! Naramdaman ko nalang ang pag akyat ng dugo ko papunta sa mukha ko.
"Walanghiya kang sunog ka! Wala ako ngayon ha! Tsaka san mo nakuha yan?" tanong ko. Kakaiba namang mag isip ang negrong to.
Bakit nasama ang mens sa usapan? Tsk.
"Ouch ah. You really know how to break a man's ego. Tsak hindi ako sunog ah. Kayumanggi ang right term." dahilang ng itang ito. Break a man's ego, my ass! Akala nya nakalimutan ko na ang kaitiman nya. Haha. Hindi no. Isa syang uling na nagsatao. Isa syang Walking Charcoal.
"Yeah. I know. But you haven't answer my question." I said.
" Di ba kapag grumpy ang mga babae ay may dalaw sila? Yun yung usually na dahilan. Tsaka girls are sweet all the time. Bugnutin lang kapag meron" paliwanag ni Ake.
"Ah. Kinonclude mo na meron ako? Paano kung trip lang ng babae na maging grumpy? or maybe we dont like the person we're talking to? Wala na ba kaming karapatang magsungit?" tanong ko sa kanya.
I heard him laugh.
"See? You're so grumpy. Nagpaliwanag lang ako tapos napakarami mo ng sinabi. Chill, Ciery. I just assumed that based on experience." sabi nya.
Experience?Maybe he's talking about his exes.
"Seryoso? May pumatol sayo?" sabi ko at sinamahan ko pa ng mapang asar na tawa.
"Aray naman. Thanks sa compliment ah. I appreciated it. Tingin mo ba sa gwapo kong to, walang magkakagusto? They even willing to jump into my bed." nagmamalaking sabi nya.
"Shit ka! You're gross! Hindi ko maimagine yang sinasabi mo. I want to vomit!" sabi ko sa kanya. No im just joking here. That guy is one hell of a handsome. Maitim nga lang. Hahaha. Pero bagay sa kanya ang pagkaitim nya. Umaapaw parin ang sex appeal nya. And gosh! When he smiles, nako maloloka ka sa dimple nya sa kanang pisngi. It makes him more handsome. (Okay. Sobra na yata ang papuri ko sa ungas na to at baka lumaki ang ulo kapag nalaman nya). Pero walang effect sakin yung pinagmamalaki nyang dimple. Im living with Cameron Lucas Santos! That super duper handsome (accoding to his fans) man. Gwapo si Ake but compare to kuya, medyo mapag iiwanan sya.
"To see is to believe. Wait mong magkita tayo baka pati ikaw magkagusto sakin!"
Napaubo ako. Aba! Ang yabang ng loko!
"Ang hangin rito. Wait lang hahanap ako ng makakapitan baka matangay ako."
Umalingawngaw ang tawa nya sa pandinig ko. This guy. Really, medyo nabawasan ang pag aalala ko sa problema namin.
"Fine,fine. Let's meet tomorrow. Para malaman mo ang pinakawalan mo noon." sabi nya pa at tumawa ulit.
"Kapal mo! Wala akong pinakawalan no. Tss. Sige nga. Nang mapagtawanan na kita ulit!" sabi ko. Marami pa kaming pinag usapan katulad ng kung saan sya tumutuloy ngayon. Sabi nya ay sa condo ng kuya nya na malapit dito since hindi pa sya makauwi sa bahay nila at tinatamad daw sya. Nuknukan talaga ng arte ang negrong to. At sabi nya ay sa university daw na pinapasukan ko sya mag aaral. Puro asaran at kwentuhan ang ginawa namin. Then later on ay nagpaalam na kami.
Pagkatapos ng tawag ay umakyat na ako papunta sa kwarto ko. I took a quick shower and change my clothes. After that ay nahiga ako sa kama ko. Im hoping na sana pagkagising ko ay ayos na sina kuya at dad. I hope when I wake up, everything's alright.
