from nerd to spy

~15~

Het was nu zondag, de dag dat ik voor de tweede keer moest vechten. Ik stond voor de spiegel en keek naar mijn neus. Hij was blauw, maar gelukkig al wel een stuk minder dik. Misschien zou ik de blauwe kleur nog wel met make-up kunnen weg werken. Ik stond voor de sppiegel in mijn nieuwe boks outfitt. Deze had ik net nieuw en hij was helemaal zwart. Ik had ook een zwart masker gekocht dat makkelijk op mijn gezicht bleef zitten.

Ik deed nog een sweater aan en besloot dat ik klaar was. Ik liep naar beneden en ging eerst nog even langs Charles om te zeggen dat ik weg ging. Charles zat, zoals gewoonlijk, in zijn kantoor en deed wat papier werk. Ik klopte zachtjes op de deur maar wachtte niet op zijn antwoord en liep door.

"Ik ga." was het enige wat ik zei. Charles keek fronsend op.

"Waarheen?" ik rolde mijn ogen.

"De boksring. Duh." Charles z'n gezichtsuitdrukking veranderde.

"Is dat nu wel zo handig, met je neus? De dokter zei dat je er rustig mee moet doen, en ik wil niet dat je dalijk een neus hebt die nooit meer goed komt te staan." Wat? Wat is dat nu weer voor iets... Dit is mijn missie, of nou ja onderdeel er van.

"Uhm, ja! Ten eerste moet ik dit wel doen aangezien ze me de volgende keer niet zo snel op het podium laten komen als ik nu niet kom. Ik heb het beloofd, oké niet echt beloofd maa ik heb gezegd dat ik er zou zijn! Dit kan heel mijn reputatie vernietigen!"

"Je hebt nog niet eens een reputatie! Je bent nu niet Speedy! Je hebt geen vechtnaam, dus je hebt ook geen reputatie om hoog te houden!" Ik wist hier niets op te zeggen. Ik wilde er überhaupt eigenlijk ook niets op zeggen. Tuurlijk hij had aan de ene kant gelijk. Ik heb nu geen reputatie om hoog te houden. Niemand kent mij als Speedy.

Aan de andere kant zit ik zo niet in elkaar. Als ik zeg dat ik ergens kom dan kom ik ook. Een niets kan me tegen houden. Ook mijn neus niet.

Aan de ene kant heeft hij gelijk. Ik heb ook geen reputatie. Maar ik zou nooit een wedstrijd opgeven omdat er iets kan gebeuren. Zo ben ik niet getraind. Doorvechten, wat er ook gebeurt. Of je arm nu gebroken is, je teen, je pink, je elle boog, niets is een excuus om te stoppen.

Met grote stappen liep ik naar de voordeur en gooide de deur achter me dicht. Charles mocht ook wel wel weten dat ik toch ben gegaan. Ik was zo boos dat ik snel naar de garage liep en in mijn lamborghini stapte. Misschien niet de slimste keuze, maar ik was in een opstandige bui en had dus totaal geen zin om de meest verstandige keuze te nemen.

Met mijn Lamborghini was ik binnen een paar minuten. Ik stapte uit mijn auto en deed hem op slot. Ik trok de capuchon van mijn sweater over mijn hoofd en deed ook het masker op. Met mijn handen in mijn zakken en mijn hoofd laag liep ik in de richting van de vechtclub. Net voor de ingang botste ik tegen iemand aan. Ik zuchtte diep en keek toen op. Mijn mond viel bijna open toen ik zag wie het was maar ik kon mezelf gelukkig net op tijd bedwingen.  Wyatt....

"Kijk uit waar je loopt." mompelde ik en keek weer naar beneden terwijl ik weer door begon te lopen.

"Hé, jou ken ik ergens van!" Ik stopte en bleef even staan terwijl ik recht vooruit keek. Toen hij niet verder ging met praten begon ik weer te lopen.

"Nope, heb je niet." zei ik over mijn schouder.

"Nou uit je reactie blijkt van wel." zei hij terwijl hij naar me toe rende en naast me ging lopen. Ik versnelde mijn pas en deed mijn best om me zo rustig en ontspannen mogelijk te gedragen.

"Welke reactie? Ik was gewoon een beetje verbaasd. Normaal vergissen mensen zich niet." Wyatt grinnikte.

"Wie zegt dat ik me vergis?  Ik weet dat je hier vecht, trouwens je bent niet zo eng als mensen hadden gezegd. Je bent eigenlijk nog best schattig onder dat masker. Maar daarnaast herken ik je ook nog ergens anders van." Ik begon hard te lachen.