from nerd to spy

~30~

Ik werd wakker in mijn kamer in het spionnenhuis. Opgelucht haalde ik diep adem. Langzaam gooide ik mijn benen uit bed en ging rechtop zitten. Ik voelde me nog helemaal loom en alles ging langzaam. Langzaam en voorzichtig ging ik staan. Wankelend op mijn benen liep ik stap voor stap naar de deur. Ik deed de deur open en stapte mijn kamer uit. Precies op dat moment kwam Jane de gang in lopen. Toen ze me zag werden haar ogen groot en rende ze naar me toe. Ze pakte mijn arm beet en ondersteunde me.

"Wat doe je uit bed?! Ben je wel helemaal lekker! Je had kunnen vallen! CHARLES!!!"

Ik hoorde gestommel op de trap. Brad, Bruce en Charles kwamen aangelopen.

"Jane, wat doet ze uit bed?" vroeg Charles.

"Geen idee, ik kwam boven en ze stond in de gang."

Charles kwam naar me toe gelopen en tilde me op. Hij liep mijn kamer weer in en zette me op mijn bed neer. Ik keek hem met gespleten ogen aan.

"Hoe ben ik hier gekomen?" vroeg ik. Aan mijn stem kon je merken dat ik heel moe was.

"We hebben je gered." antwoordde Charles.

"Voor of nadat ik bewusteloos werd gemaakt?" Het antwoord kon ik al uit zijn ogen aflezen voordat ik hij het hardop had gezegd.

"Je hebt me gedrogeerd? Waarom?!"

"Ik hoorde V praten op de gang. Hij had camera's in het kantoor hangen. De enige manier waarop we je dus mee konden nemen was door het te laten lijken alsof we jou hebben ontvoerd." Ik knipperde met mijn ogen.

"Tja, en bewusteloos slaan is dan geen slim idee, nee we drogeren haar maar meteen! Goed idee!" Ik voelde mezelf alweer moe worden. Doordat ik mezelf zo aan het opwinden was ik ook alle energie die ik nog over had aan het verbruiken. En nu was alle energie alweer bijna op.

"We weten beide dat we je niet zomaar bewusteloos kunnen slaan en V zou dat ook wel weten. En nu houden we erover op want ik kan alweer aan je zien dat je helemaal gesloopt bent." Ik ging met een zucht weer op het bed liggen en sloot mijn ogen. Binnen no-time was ik alweer diep aan het slapen.

~~

Een aantal uur later werd ik weer wakker en ik voelde me alweer een heel stuk beter. Ik kon nu gewoon normaal uit bed komen. Ook kon ik de trap gewoon normaal af lopen. Toen ik beneden kwam liep ik meteen naar de keuken toe. In de keuken was helemaal niemand. Gelukkig!

Ik pakte een flesje water en wat fruit. Het fruit sneed ik in stukjes en gooide het daarna in een bakje. Dit nam ik mee naar de woonkamer. In de woonkamer zag ik tot mijn verbazing Carter zitten.

"C-carter?" Hij keek op. Zijn ogen waren rood.

"Vanes? Je bent wakker!" hij stond op en liep naar me toe. Hij sloeg zijn armen om me heen.

"Je hebt ons echt laten schrikken!" Ik keek hem met grote ogen aan.

"Weten mam en pap er ook wat van?" Carter schudde zijn hoofd.

"Jane heeft vanmorgen een smsje gestuurd met je mobiel en vertelde daarin dat je al vroeg weg was gegaan naar de sportschool." Ik fronste. Het was een goede smoes... Mijn ouders wisten namelijk dat ik veel aan sporten deed, waarschijnlijk al ik wel een preek krijgen als ik thuis kom maar daar maak ik me dan wel zorgen over.

"O-oke... Uhmm... Je wilt nu zeker weten wat er precies is gebeurt..." mompelde ik. Carter rolde met zijn ogen.

 "Natuurlijk, maar dat hoef je nu niet precies te vertellen. Bruce heeft me in ieder geval al wel verteld dat het met je ontvoering te maken had. En dus automatisch ook met V, of daar ga ik dan van uit." Ik knikte.

"Ja... Ik moest vannacht naar de boerderij waar ik V voor het eerst heb ontmoet omdat Brad, Bruce en Jane in een val zouden trappen. En dat is ook gebeurd... Ik was te laat. Ze zaten alle 3 vastgebonden en voordat we konden ontsnappen had Bart ons al ontdekt en zo ging het van kwaad tot erger en stond V er niet veel later ook. Uiteindelijk maakte ik samen met V een deal. Ik zou mee gaan, zonder te vechten. In ruil daarvoor werden Brad, Bruce, Jane en Wyatt gewoon vrij gelaten zonder dat er gevochten werd. Ik kon niet anders... Als ik het niet had gedaan dan... dan had hij ze vermoord. Of nog erger dan dat... Hij had ze dan gebruikt als pispaal. Als boksbal. Martelpaal of hoe je ook wilt noemen. Dat had ik niet kunnen laten gebeuren..."

Carter knikte. "Dat begrijp ik, maar wees alsjeblieft voorzichtig volgende keer... We hebben je net terug. En ik kan mijn kleine zusje niet weer kwijtraken." Ik glimlachte.

"Zo makkelijk kom je niet van me af."

************************

Hey Fighters!

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden.

Niet een heel lang hoofdstuk maar ik had ook niet heel veel inspiratie. Het is weer een beetje een opvullend hoofdstuk, dus niet al te veel actie.

Hopelijk kan ik de 31e nog een hoofdstuk plaatsen maar ik kan niks beloven.

-xxx- love yaa