from nerd to spy

~38~

Ik werd wakker en ging meteen rechtop zitten. Mijn hele lichaam was weer gespannen. Nog steeds snapte ik niet zo goed wat er was gebeurd.

Hoe deed hij dat? Hoe kon het zo zijn dat ik Carter zag. Hoe kon het zo zijn dat ik V en Bart gewoon helemaal niet meer zag. En de laatste, en misschien wel belangrijkste vraag: Hoe kon het zo zijn dat ze wisten wat mijn grootste angst was?

Ik was nog diep in mijn gedachten verdronken waardoor ik de deur niet open hoorde gaan. Er werd iets naar mijn hoofd toe gegooid. Het kwam op mijn hoofd terecht waardoor ik niets meer kon zien. Terwijl mijn hoofd bedekt was werd er nog iets op de grond gegooid. Voorzichtig haalde ik het ding van mijn hoofd af.

"Kleed je om en trek dat aan." De stem herkende ik niet en was nogal nors. Ik knikte snel en wachtte tot de persoon de cel uit was. Toen de deur eindelijk dicht was, en ik weer alleen in de cel was keek ik op en keek naar het "eten". Het zag er niet uit als eten. Eerder als kots. Ik nam voorzichtig een hap en spuugde het meteen weer uit. Vreselijk. Ik schoof het eten voor me uit en trok snel de kleren aan de ze me hadden gegeven. Een kort broekje met een sport bh. Verder niets. Het verbaasde me ook niet.

Ik kleedde me snel om en ging weer op de grond zitten. Niet heel veel later werd de deur weer open gegooid en kwam dezelfde man die net in de cel was weer binnen. Dit hoorde ik vooral aan zijn stem.

"Oke, je wilt niet eten? Ondankbaar wicht. Dan niet. Dan eet je niet." Hij kwam naar me toe gelopen.

"Sta op." Ik negeerde de man.

"STA OP!" hij pakte mijn haren beet en trok me overeind. Ik wankelde op mijn benen, maar stond al snel recht op mijn benen.

De man pakte mijn arm beet en liep de cel uit. Ik liep snel achter hem aan. Wat me opviel was dat het heel rustig was op de gangen. Niemand was te zien. Er verscheen een grijns op mijn gezicht. Met een ruk trok ik mezelf los. De man draaide zich om en keek me boos aan.

"Luister eens, meisje. Doe nu geen domme dingen. Je zit al in de problemen, ik zal me nu maar eens snel gaan gedragen." Ik liet hem niet verder praten en gaf hem een trap in zijn gezicht. De trap was hard. Zo hard dat hij meteen bewusteloos neerviel. Ik grijnsde en rende door de gangen heen, opzoek naar een uitgang.

Ik rende en rende, maar zag totaal geen uitgang. Onderweg probeerde ik om deuren open te maken maar de meeste zaten op slot. En andere waren meestal een deur naar het toilet of een schoonmaakkast.

Opeens ging er een alarm af.

"Sh*t... ze weten dat ik weg ben..." Ik begon sneller te rennen. Het duurde een tijdje voordat ik andere voetstappen hoorde. Ik probeerde nog sneller te rennen. Af en toe keek ik over mijn schouder heen om te zien of er iemand achter me liep. De voetstappen werden harder en klonken dichterbij.

Opnieuw pushte ik mezelf om harder te rennen. Plotseling struikelde ik en viel hard op de grond.

"Nessa!!" Mijn spieren verkrampte en ik vergat even hoe ik moest ademhalen. Dat was Ariana. En het klonk alsof ze pijn had. Heel veel pijn.

"Nessa!! Carter!!!!" Het kwam er snikkend uit. Ik drukte mijn handen tegen mijn oren. Dit is nep... Dit kan niet echt zijn. Carter leeft nog en Ariana is ook nog veilig thuis. V doet dit.

"Auuuuu!!! Mamiee....." klonk er nu.

"Nee... dit is nep. Dit is allemaal nep. Dit is niet echt." Mompelde ik tegen mezelf.

"Papiieee.... Auuu!!!" ik hoorde hhet gekrijs nog. Hoe hard ik mijn handen ook tegen mijn oren aan duwde, het gegil bleef ik horen.

"Laat het stoppen!!!!!" gilde ik nu zelf ook. Het deed pijn. Niet aan mijn oren, maar diep vanbinnen. Dit was een marteling. Pure marteling. En ik kon er niets aan doen.

Minuten ging voorbij en het gegil werd er niet minder op.

En toen stopte het opeens.

"Neem haar mee." Ik voelde hoe mijn lichaam van de grond werd getild.

"Oh wat zal ik hier van genieten...." Hoorde ik V nog mompelen voordat alles zwart werd.

********************************

niet mijn beste hoofdstuk maar ach het is iets hhaha

ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden!!

-xxx- love yaaa