from nerd to spy

~36~

Het eerste wat ik voelde toen ik wakker werd was de ijzige kou in mijn kamer. Was de verwarming uitgevallen? Ik opende mijn ogen en keek verward om me heen. Grijs. Grijs was de enige kleur die ik kon zien. Was er misschien iets met mijn ogen gebeurd? Ik keek naar mijn handen en dat dat die gelukkig nog wel kleur hadden. Ze waren roze. Waarschijnlijk door de kou. Ik stond langzaam op en keek naar mijn kleding. Deze kleding had ik niet zelf aangetrokken. Het is überhaupt wat je kleding noemt.

Ik had een sport bh aan en een heel kort sportbroekje. Het broekje was net iets te klein en als ik me bukte kon je zo mijn lingerie zien. Ik zette een stap en viel bijna om. Ik voelde me heel erg loom en deed mijn best me te herinneren waar ik was.

En toe het eindelijk tot me door drong werden mijn ogen groot. Precies op dat moment ging ook de deur open. En tot mijn grote schrik kwamen V en Bart binnengelopen.

"Ah, zo te zien ben je wakker! Geweldig! Welkom terug mijn kleine Speedy!" zei V. Ik klemde mijn kaken op elkaar.

"Jij!" ik zette een stap in zijn richting maar doordat ik nog zo loom was wiebelde ik alle kanten op.

"Ik. Ik weet dat je zo graag bij me wilt zijn, mijn kleine konijntje maar je moet nog even wachten. En probeer je in de tussentijd niet te bezeren. Nog beter, ga maar gewoon even lekker zitten." Ik keek hem boos aan. Lekker zitten. Pff. Waar dan? Op een denkbeeldige stoel? Er was helemaal niets in deze ruimte. Alleen maar de grond. Als antwoord schudde ik dus maar gewoon mijn hoofd.

"Oke, dan niet. Dan blijf je toch lekker staan. Maar ik waarschuw je. Je kan beter gaan zitten." Opnieuw schudde ik mijn hoofd.

"Oke, dan niet." hij keerde zich naar Bart. "Bart geef me die afstandsbediening." Bart gaf V meteen een afstandsbediening.

"Zie je dit, mijn kleine Speedy?" Ik keek naar de afstandsbediening maar gaf hem verder geen antwoord.

"Zo te zien wel. Nou, deze afstandsbediening is voor jou. Terwijl jij lekker lag te slapen, hebben we namelijk voor een verrassing voor jou gezorgd. En wat is die verrassing, zal je je wel afvragen. Nou dat zal ik je dan maar even laten zien."

Ik zag dat V op een knop drukte. Vol spanning wachtte ik af op wat er ging gebeuren. Er gebeurde alleen helemaal niets. Ik draaide heel voorzichtig een rondje om te zien of er achter me iets gebeurde. Toen ik me terug had omgedraaid waren V en Bart weg.

Ik fronste. Waar waren ze zo snel heen gegaan? En hoe kon het zo zijn dat ik ze niet weg heb horen gaan. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de deur van de cel werd opengedaan. Toen ik zag wie er naar binnen kwam gelopen voelde ik helemaal niets meer. Het leek wel alsof ik versteend was. Carter. Carter kwam binnengelopen. Niet vrijwillig. Nee dat was nog het ergste. Een pistool stond tegen zijn slaap aan gedrukt. Ik kon me niet bewegen, ik dúrfde me niet te bewegen. Ik voelde me verdoofd en het enige wat ik kon doen was toekijken.

"Zeg maar dag tegen je broer." Zei de man met een zware stem.

Mijn hele lichaam begon te trillen. Mijn benen begaven het en met een klap viel ik op de grond. Langzaam kroop ik naar achter. Ik sloot mijn ogen en kneep ze stevig dicht. Hopend dat als ik ze open deed alles weg zou zijn. Dat Carter er niet zou zijn. Dat ik alleen in de kamer was.

Voorzichtig opende ik mijn ogen. Hij stond er nog steeds. We keken elkaar voor een paar seconde aan. En toen gebeurde het.

De knal van het pistool.

Het leek allemaal in slow motion te gaan. Carters lichaam viel langzaam op de grond. En eenmaal op de grond bleef hij roerloos liggen.

Ik kreeg geen lucht meer. Mijn mond stond open en met grote ogen keek ik naar het lichaam.

Shock. Ik was in shock.

Ik had het niet door dat de man de kamer uit was gegaan. Het enige wat nog leek te bestaan was het levenloze lichaam van Carter en mijn gedachten. Ik kon geen woorden uitbrengen. Niet eens een geluidje. Helemaal niets.

Het enige wat ik kon doen was toekijken.

Ondertussen was er al een plasje met bloed ontstaan onder het hoofd van Carter. Bij het zien van het bloed kwam mijn lichaam in beweging. Langzaam kroop ik naar het lichaam toe. Stukje bij beetje kwam ik dichterbij. Mijn ogen nog steeds op Carter gericht. Voor ik het wist zat ik naast zijn lichaam. Voorzichtig raakte ik zijn hoofd aan. Ik voelde met mijn vingers aan zijn hals.

Niets... Geen hartslag.

Hij was dood... Mijn broer was dood...

Ik trok mijn handen terug en bleef er naar kijken. Ze waren rood. Helemaal rood. Bedekt met het bloed van mijn broer. Ik liet me voorover vallen. Ik hoorde gegil. Niet heel duidelijk, nee het leek eerder alsof ik onderwater was en iemand aan het gillen was. Ik had niet door dat ik het zelf was.

Het is niet waar. Hij is niet dood. Hij kán niet dood zijn! Ik sloot mijn ogen en drukte mijn handen tegen mijn oren aan.

Hij kan niet dood zijn... dat kon niet. Dat mocht niet!

**********************************************

Vermoord me niet!!!

I know, I know jullie haten me nu vast. Maar hè, ik heb wel weer snel geüpload?

Nee? Dat helpt niet? Nog steeds boos? Oke....

Laat ik dan maar een vraag stellen.

Willen jullie een stuk vanuit het perspectief van V? Of van Bart?

Jullie mogen kiezen. V of Bart.

Ik hoop dat ik snel weer kan uploaden. Mijn internet doet het gelukkig gewoon weer op het moment maar ik heb geen idee hoelang hij dit gaat volhouden.... ULGG

Maar ja. Hopelijk vonden jullie het een leuk (?) hoofdstuk.

En hopelijk tot snel

-xxx- love yaaa