from nerd to spy

~37~

{ POV V}

"En... Denk je dat er iets gebeurd?"

Kon die nietsnut dan nooit eens zijn bek dicht houden?

"Nee. Bart. Ik weet niet of er al iets gebeurd. Dankzij mijn goede training zitten haar angsten heel diep. Dat betekend dat het een tijdje kan duren voordat het begint te werken." Ik keek weer naar mijn kleine Speedy en zag dat ze heel voorzichtig een rondje draaide. Het ging traag. Heel traag. Te traag eigenlijk. Ze zou veel sneller moeten gaan. Ze is verdomme een vechter. Die kunnen wel tegen een stootje. Ze was zelf zo eigenwijs om niet te gaan zitten, en ik heb haar nog gewaarschuwd. Maar nee, een eigenwijs konijntje... Te eigenwijs. En dat kon nog wel eens haar dood worden.

Toen ze weer met haar gezicht naar ons stond zag ik een frons op haar gezicht. Het duurde een tijdje voordat ze haar hoofd langzaam in de richting van de cel deur draaide. Langzaam kon je haar lichaam zien veranderen. Van ontspannen, het was dan wel niet op een natuurlijke manier maar eerder nog door die injectie maar dat is niet heel belangrijk, naar gespannen. Elke spier leek wel op knappen te staan. Haar hele lichaam was verstijfd.

"Het werkt." Mompelde ik voldaan met een grote grijns op mijn gezicht.

"Mmm... ik weet het nog niet zo zeke-" Pure angst was van haar gezicht af te lezen.

"Mmm?" ik keek Bart met een grijns aan.

"Oke, ja het werkt baas." Zei Bart toen hij haar hele lichaam zag trillen.

Geamuseerd keek ik toe. Mijn kleine Speedy. Trillend op haar benen en angst van haar gezicht af te lezen. Oh wat voelde die goed.

Plotseling zakte ze door haar benen. Ze kroop naar achter en sloot haar ogen. Ze zag eruit als een bange puppy. Een hulpeloze puppy. Toen ze haar ogen open deed zag je de verslagenheid. Ze keek naar boven, precies op de hoogte waar je verwacht dat iemand zijn of haar ogen zouden zijn als die er stond. Haar ogen werd groot en haar blik ging weer naar beneden. En daar bleef hij hangen. Met een open mond keek ze naar de plek naast mij.

Het duurde een tijdje voordat ze eindelijk weer in beweging kwam. Ze kroop langzaam naar voren, naar de plek waar ze een paar seconde geleden minuten lang naar had gestaard. Toen ze op de plek was reikte ze met haar hand ergens naartoe. Even bleef haar hand voor een paar seconde in de lucht hangen, daarna trok ze haar hand terug en keek ernaar. Het duurde een tijdje, maar toen liet ze zich voorover vallen. Een hart verscheurde gil kwam uit haar mond terwijl ze haar handen over haar oren heen sloeg en haar ogen sloot. Ik keek grijnzend toe. Dit deed mij niets, nee het bracht me alleen maar vreugde. Het moest gebeuren. Dit was de enige manier om mijn kleine Speedy weer terug te krijgen.

"Moeten we hem nu niet uitzetten?" vroeg Bart voorzichtig. "Voordat het haar echt breekt..." Met een ruk draaide ik mijn hoofd in zijn richting.

"Mijn kleine konijntje, MIJN kleine SPEEDY!! Ze is niet te breken. We moeten haar alleen een beetje motiveren om zich weer te gedragen. Dit gedrag tolereer in niet. Weglopen... vechten voor haar vrijheid. We zijn te mild geweest de vorige keer. En nu heb ik een tweede kans gekregen. Het was voorbestemd. Het is het lot. En deze keer zal ik er voor zorgen dat ze niet meer zonder me kan." Ik zag dat Bart slikte en me raar aankeek.

Ik bleef nog een paar minuten kijken totdat het geschreeuw me een beetje begon te vervelen. Ik drukte dus op de uitknop en bleef afwachten op wat er verder ging gebeuren.

Een half uur later, ja een HALF UUR later, deed ze eindelijk haar ogen open. Ze keek weer naar dezelfde plek. Er lag niks. Duhh al die tijd heeft er niets gelegen! Ze keek snel naar haar handen en natuurlijk waren ook deze helemaal schoon.

Ik kuchte. Verschikt sprong ze naar achter en keek me aan.

"W-w-wat h-heb je met m-me gedaan?" fluisterde ze, haar stem schor van al het geschreeuw.

"Dat was nog maar een voorproefje, mijn kleine konijntje." Ik grijnsde en gaf haar een knipoog.

"WAT, heb je met me gedaan...." Ze was moe, dat zag je aan haar. Al haar energie verspilt tijdens het gillen.

"Oh, niet veel. Gewoon een kleine chip geplaatst. Een chip die achter je grootste angsten kan komen en deze aan je kan laten zien. Het is zo realistisch dat je denkt dat het werkelijk gebeurd. Leuk, niet waar? He Bart."

Bart slikte en knikte.

"Jij..." Mijn kleine Speedy stond op en schoot in mijn richting. Ze was alleen veel te zwak op dit moment. Ik greep haar bij haar onderarmen beet.

"Dit was maar een klein voorproefje, mijn kleine Speedy. Ik zal me maar gedragen, anders zal dit niet de laatste keer zijn." Ik drukte een kus op haar voorhoofd en liet daarna haar armen voorzichtig los. Ze wankelde op haar benen. Ze viel weer op de grond en trok haar knieën tegen haar borst. Je kon haar horen snikken. Ze was aan het huilen....

Ik kon het niet aanzien en draaide me om. Bij de deur aangekomen klopte ik erop en al snel werd de deur open gedaan. Bart liep stilletjes achter me aan.

"Ze is zwak. Te zwak. Maar dat gaan we verbeteren... We maken haar weer sterk. Sterker dan nooit te voren. En deze keer faal ik niet." Bart knikte.

Ik maakte een gebaar naar Bart, een teken dat hij kon gaan. Met grote passen liep hij bij mij weg. Ik liep naar mijn kantoor en ging daar aan mijn bureau zitten. Meteen drukte ik mijn computer aan. Het beeld kwam tot leven.

Daar was ze. Mijn kleine Speedy. Precies zoals ze hoort te zijn. Sterk. Vol power. En niet dat zwakke ding wat ik nu in de cel had liggen.

Maar ik zal haar weer terug krijgen.

Ik zal haar weer terug krijgen, hoelang het ook duurt. Maar ik heb zo'n vermoeden dat het net lang zal duren.

Ik streelde voor het beeldscherm voor de laatste keer en drukte toen op het camera icoontje. Meteen verschenen er live beelden. Ze lag nog steeds op de grond, maar niet meer op dezelfde plek. Ze lag nu bij de deur. Wat me verbaasde was niet dat ze was opgeschoven. Nee. Het verbaasde me dat haar handen rood waren. Ze zaten onder het bloed.

Ik spoelde de beelden terug en zag dat ze op de deur had staan bonken. Niet heel slim. De deur was aan de binnenkant namelijk bedekt met hetzelfde materiaal als de muren. Als je er alleen al langs schaaft dan kan je al een aardige wond oplopen. Er tegenaan slaan kan dus heel je hand open halen. Met een zucht schudde ik mijn hoofd. Mijn domme kleine konijntje...

Ik pakte mijn telefoon op en belde naar de gangdokter. Ik vertelde hem dat hij naar de cel moest komen om mijn Speedy te verbinden. Daarnaast wilde ik ook dat hij haar een paar slaaptabletten gaf zodat ze in slaap zou vallen. Ze had haar rust goed nodig. Morgen zou haar training weer beginnen.

Op de camera beelden dag ik de dokter minuten later binnen komen. Voorzichtig liep hij op Vanessa af. Het duurde even maar na een tijdje kon hij haar handen af binden. Daarna zag ik hem tegen haar praten. Ze schudde haar hoofd en kroop naar achter. Ze kwam alleen niet ver. Al snel zat ze al met haar rug tegen de muur. De dokter zei opnieuw iets en ook Speedy schudde opnieuw haar hoofd. Toen zag ik dat de dokter haar hoofd vast pakte. De spartelde tegen en probeerde hem te slaan. Dit lukte alleen niet heel goed omdat ze nog steeds heel zwak was.

Haar mond werd open geforceerd en meteen werd er iets in haar mond gedaan. Meteen werd haar mond weer dicht gedaan en hield de dokter zijn hand erop zodat ze hem niet meer open kon doen. Ook kneep hij haar neus dicht zodat ze wel moest slikken. Na een minuut lang tegen spartelen slikte ze het eindelijk door. Al snel zag je haar ogen dicht vallen en lag ze te slapen.

Slaap zacht, mijn kleine Speedy. Geniet van de rust... Nu het nog kan...

***********************************

Heyy Fighters!!!

Een nieuw hoofdstuk!!! WOWW

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden. En ik hoop ook dat jullie me nu niet meer willen vermoorden nu Carter niet dood blijkt te zijn!!! WIEHOOO

Wat vinden jullie van V? En van zijn gedachten? Misschien dat hij een gestoorde psychopaat is? Of misschien ook wel een beetje cute?

Ik hoor het graag haahha

-xxx- love yaa