Absentia Mentis (Harry Potter fanfic)

Hoofdstuk 1: een verwarrende ceremonie

In een klein dorpje nabij Londen werd een jongeman vroegtijdig wakker. Met nog zeven minuten voordat zijn wekker zou gaan, kwam hij overeind en zette een rond brilletje op. Direct werd de wereld scherper en zag hij dat het een druilerige dag was, niets wat hij niet gewend was.

Enthousiast over zijn nieuwe baan kleedde hij zich aan in donkere kleding en een lang, zwart gewaad. Menig dreuzel, mensen die niet kunnen toveren, zou zich afvragen waarom hij een mantel droeg, maar in de tovenaarswereld waarin hij thuishoorde was het niets vreemds. Voor de spiegel probeerde hij tevergeefs om zijn eigenwijze donkere haar glad te strijken, maar gaf zijn poging al snel op. Het lukte hem nog net om het bliksemvormige litteken op zijn voorhoofd onder een pluk haar te verstoppen voordat hij zijn blik van zijn reflectie wegrukte.

Harry Potter was dan wel de jongen die bleef leven, maar professor Anderling zou hem hoogstpersoonlijk vervloeken wanneer hij te laat zou komen op zijn eerste dag.

Hij stapte naar buiten, keek om zich heen en zag tot zijn genoegen dat hij alleen was op dit vroege tijdstip. Zijn enige gezelschap was een gevlekte kater die op een muurtje zat en hem nieuwsgierig aankeek. Harry draaide rond, voelde het bekende, ongemakkelijke gevoel alsof zijn adem uit zijn luchtwegen werd geperst en verdwijnselde succesvol.

Vlak buiten het terrein van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus verscheen hij weer en vulden zijn longen zich met lucht. Het was als thuiskomen van een lange vakantie. Een vijfjarige vakantie waarin hij een carrière als schouwer geambieerd had en daarin succesvol was afgestudeerd. Toch had Harry zijn carrière nog niet kunnen starten. Vlak voor de zomervakantie begon, had hij een brief gekregen van Minerva Anderling; schoolhoofd van Zweinstein. Een hoop vroegere docenten van Harry waren met pensioen en de school zat om docenten gelegen. Harry zou Verweer tegen de Zwarte Kunsten gaan geven en tijdelijk de vlieglessen van Madame Hooch overnemen nu zij zich focuste op internationale Zwerkbalteams. Grijnzend liep Harry het bekende terrein op en dacht terug aan zijn eigen eerste vliegles. Een les waarin hij direct succesvol was gebleken, zijn vriend Ron een bezemsteel tegen zijn gezicht kreeg en enkele anderen bewezen hadden dat vliegen niet zo makkelijk was als het leek. Harry, die volgens een foto van vroeger, al op éénjarige leeftijd op een bezemsteel had gevlogen was de jongste zoeker van de eeuw geworden, een prestatie waar hij nog steeds trots op was.

Iets meer dan vijftig kilometer verderop in het kleine stadje Great Kingshill maakte een jongvolwassen meisje gefrustreerd een prop van de brief die ze nu voor de zoveelste keer had gelezen.

Ze wierp de prop op haar rommelige bureau en ging zelf in haar vensterbank zitten. Starend naar de regen die neer drupte in de voortuin en de perfect groene heggetjes nat spetterde dacht ze na over de brief. Wel honderd keer had ze de adressering gecheckt, maar het kon eigenlijk niet missen.

Fay-Linn Ailive Harper

Fernside 21

Kamer 7, tweede verdieping

Het was geschift en niet logisch. Niets in de brief leek te kloppen, van de met inkt geschreven letters tot aan de rare instructies waarbij ze zich naar Kings Cross station moest begeven en naar perron 9 ¾ moest gaan. Nee. Het was vast één grote grap van haar huisgenoten. Een grap die ze niet kon waarderen omdat ze er zo mee zat.

Wat als ze werkelijk op die school voor mafketels werd verwacht? Wat als ze er als enige niet zou zijn? De regen stopte voorzichtig en liet plassen en na druppende planten achter. Uit de enveloppe van de brief haalde ze de foto te voorschijn die bij was gevoegd. Heel even zou ze gezworen hebben dat de foto bewoog, maar toen ze nogmaals goed keek zag ze dat ze het zich verbeeld had. Zij was de vrouw die de brief geschreven had. De vrouw met wie ze een afspraak zou hebben op haar eerste schooldag, althans, als ze zou gaan. 'Professor Anderling, schoolhoofd van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus.'