Absentia Mentis (Harry Potter fanfic)

Hoofdstuk 2: woede & ontkenning

Op Zweinstein leek Fay-Linn weer helemaal de oude, maar ze zei geen woord over haar eerste keer op een bezemsteel. Harry was ontzettend nieuwsgierig naar de spreuk die Romeo gebruikt had, maar wist ook dat hij die waarschijnlijk nooit in zijn bezit zou krijgen.

"Wil jij met haar naar de kamer van het schoolhoofd? Minerva zal daar straks ook wel heenkomen. Ik heb helaas andere bezigheden op het ministerie."

Harry knikte en keek even naar Fay-Linn. Zij staarde vol ongeloof naar de vele torens van het adembenemende kasteel en zweeg in alle talen.

"Wat is het wachtwoord?"

"Peperbonbons." Romeo trok er een vies gezicht bij en gebaarde naar de hoge deuren. "Ik wens jullie veel succes."

"Ga jij niet mee?" vroeg Fay-Linn die klaarblijkelijk niet had geluisterd naar het gesprek. Romeo schudde zijn hoofd. "Nee, maar je bent in goede handen. Harry zal je verder helpen."

Haar ijzige blik gleed even over Harry's voorhoofd naar zijn bliksemvormige litteken. Toen keek ze weer weg en knikte. "Goed."

Romeo glimlachte vriendelijk en draaide zich toen om. Zijn paars fluwelen mantel wapperde achter hem aan toen hij het pad weer terug nam en uit het zicht verdween.

Fay-Linn volgde Harry zwijgend door de school. De lestijd zorgde ervoor dat de gangen haast verlaten waren en ze konden snel doorlopen naar de kamer van het schoolhoofd.

"Peperbonbons," zei Harry toen ze voor de waterspuwer stonden.

"Peperbonbons?" vroeg Fay-Linn verbaasd. Toch leek ze geen bevestiging te verwachten en keek ze geboeid toe hoe de waterspuwer verschoof en plaats maakte voor de wenteltrap.

Het schoolhoofd van Zweinstein, Minerva Anderling, zat tot hun verbazing achter haar massieve bureau en keek over haar brilglazen naar het tweetal dat haar kamer betrad.

"Ah!" zei ze waarna haar smalle lippen een glimlach vormden. "Goed jullie te zien, ga zitten."

Ze zwaaide met haar toverstok en twee stoelen met een lederen zitting verschenen aan de andere kant van haar bureau.

"Ik zal zo thee inschenken, maar wil eerst een brutale vraag stellen. Wat heeft je overgehaald om toch naar Zweinstein te komen?"

Harry, die zelf ook nieuwsgierig was naar dat antwoord, keek voorzichtig naar Fay-Linn die de bewegende schilderijen aan de wand iets te lang bestudeerde. "Ik mag het een week proberen," zei ze toen.

"Wat bedoel je precies?"

"Hij," ze wees naar Harry, "zei dat ik hier een week kan blijven. Als ik weer weg wil kan ik daarna gaan."

Harry voelde zijn wangen gloeien bij het zien van Minerva's afkeurende blik. "Aha, juist ja. Dat is zeer ongebruikelijk, maar maakt wel een hoop duidelijk."

"Het lijkt me niet meer dan redelijk," zei Harry hoopvol. "Het is onprettig om ergens te moeten verblijven waar je het niet naar je zin hebt, ik kan het weten."

"Harry, wil jij even naar de keukens lopen en vragen om thee en een stevige lunch voor Fay-Linn?"

"Maar je kunt toch gewoon,-"

"Nu graag."

Daarom stond hij op, verliet de kamer van het schoolhoofd en begon de trappen weer af te dalen.

Fay-Linn voelde zich ongemakkelijk en nam de ruime kamer in zich op om tijd te winnen. De vragen die de vrouw tegenover haar op haar afvuurde waren moeilijk te beantwoorden en enorm confronterend. "Kun je me antwoord geven?"