Kalbimin Esiri

12.Bölüm

Ediz

Babam ve annem de sinem gibi beni bırakıp gidecekti.
Babam kalp krizi geçirmiş.Yoğun bakımda,annemin durumu ciddiymiş yoğun bakımda ...

Elisim nerde ?İşte beni bir tek o dik tutardı.Sadece o sadece kalbim bile bunlara dayanamazken onun sevgisi ayakta tutmaya bile yetiyordu.Annemi kaybedecektim belkide sadece hayatımda elis kalacaktı belkide.Herşey meçhuldu.Neden böyle ?şimdi annemle birlikte hasret giderirdik.Ama olmadı be olmadı.Sürekli bir yarım eksik kaldı.Kardeşimin acısını kendime yediremeden anlayamadan olmuyordu.Olmaz olmaz.

"Didem Yağız 'ın yakınları"

"Buyrun benim"diyebildim.Yaşlı gözlerle,yanan yüreğimle

"Didem hanım'ın durumu iyiye gitmeye başladı.Başlarda pek umut yoktu ama şuan organlar reaksiyona geçti."

"Peki babam?!?!"

"Pek bilgi veremeceğim kendi doktoruyla görüşün.Ama umutlarınızı kaybetmeyin."

"Peki"demekle yetindim.Yapacak birşey olsaydı .Şuan kendimi hangi dağdan,hangi tepeden atsam.Sürekli babamı suçladım.Sürekli annemin yanında oldum.Babamı bir hiç olarak gördüm...

***
Elis

Ediz 'in yanına gitmemle şaşırdım.Babası yerde ediz'e birşey söylemeye çalışıyor.Ediz tutamadığı göz yaşlarını bıraktı.
"Beni bırakma baba n'olur bırakma beni baba"diye bağırıyordu.Allahım sen bize dayanma gücü ver...
Ediz'in yanına gittim ellerini ellerimle birleştirdim.Hemşireler sedyeyle ameliyathaneye götürürlerken ediz bir köşeye sinmiş saçlarını çekiştiriyordu.Hem ağlayıp hemde kendi kendine konuşuyordu.Durumlar pek iyiye gitmiyordu.Ediz çok yıpranmıştı.Sürekli kendini suçluyordu.Ameliyathaneden doktorun çıkmasıyla ediz elinin tersiyle göz yaşlarını silip doktorun yanına gitti.

"Babam iyimi doktor?!"

Doktor kafasını eğip

"Malesef ,başınız saolsun"

"Ölmez babam,hayır ölmez ,n'olur ölmedi de."

"Elimizden geleni yaptık."

Elini yumruk yapıp duvara geçirdi.Kafasını defalarca duvara vurdu.

"Hepsi benim yüzümden hepsi ,herşey benim yüzümden."

Edizin yanına gidip sakinleştirmeye çalışıyordum.Ediz sinirlerini hakim olamazken.Hala savurduğu yumrukları yoksayarak sakinleştirici yapıyorlardı.İnsanın güvendiği dağı yıkılması,babasını kaybetmesi koyuyordu kalbine,yüreğine,en çokta diline.'Dili lâl olsada keşke söylemeseydim.'diyordu.Dua etmekten başka çaresi kalmamıştı.İnsanın babasını kaybetmesi ne demektir ya.
"BABA BİR ÇINAR GİBİDİR,MEYVESİ OLMASIDA GÖLGESİ YETER"
En sevdiğim sözdü bu....
'Dedem kalp krizi geçirmişti.Çok iyi hatırlıyorum.Babam gözlerimin önünde ağlamıştı.Çünkü doktorlar ümidi kesmişti.Babam bana bu sözü demişti.Bunu unutma kızım derdi.Ben böyle olursam sen sakın ağlama sen güçlü ol demişti.'
Şimdi gerçekten anlıyorum.
BABA;gücün yetmediğinde güç,nefesin yetmediğinde nefesti.Bugünün yarınıydı.Diğer yarındı.Kısacası hayatındı,sol yanındı...

Kayıbı büyüktü babasızların;
Düşününce gerçekten babasızlık annesizlik çok zor birşeydi.
Bayram sabahlarındaki neşen yok,uyurken seni kontrol etmeye gelen yok,üşüdüğünde sevgisiyle ısıtan,derdini çözen kimseler yoktu.
Sana halini hatrını soran kimselerin olmaması zordu.

Gerçekten acısı büyüktü.Yüreğine koyabileceği ne su,ne buz vardı.Sadece acısı dinmek yerine dakikalar ilerledikçe daha çok acımasıydı.Göz yaşları sanki kalbine gidiyordu.Kalbi kan,gözlerinden özlem,pişmanlık,sevgi akıyordu.Kalbim onu görünce çırpınsada acısada kalbim ona.Aklıma gelen düsünceyle kendime geldim.'Ben ağlasam bile bana acımayın ben acınılmaktan nefret ediyorum.'derdi çocukken.Ama ben ilk defa bu sene ağlarken görmüştüm.O sadece sevdikleri için ağlardı.Beni hep uyarırdı .Ağlama; ağlamak acizliği,güçsüzlüğü temsil eder derdi.Fakat benim düşüncem ağlamak çaresizlikten değilde ;kaybetme korkusundandı sevdiklerini koruduklarını.
Düşüncelerimden sıyrılıp edize sımsıkı sarıldım.
O da bana sımsıkı sarıldı.

"Sen beni asla bırakma söz mü?"

"Söz,söz"dedim ağlayarak ve hıçkırıkların müsade ettiği kadar.

Bu yaşadıklarımız fazla değilmiydi bize .Yaşattıklarımızda fazlaydı.Herşey fazlaydı şu üç günlük dünya için.Geçip giden günler için fazla değil mi yaşadıklarımız.Aykırı yaşamak varken kurallarla günlerimiz geçirdik.Ne kalpler kırdık,ne yürekler burktuk,ne yalanlar söyledik hatta yetmezmiş gibi bu yalanlara kendimizde inandık.
Mantık ve duygu işi girdi kalplere.Kara sevdalar gitti.Leylar,mecnunlar,ferhatlar,şirinler,aslılar,keremler,romeolar,juiletler yok artık.Herkes istediğini yapar,yaşar...

Sevgili poçik okuyucular;
Öncelikle bölümün kısa olduğunun farkındayız.Geçerli bir sebebimiz var elbette ki ama en kısa zamanda upuzun bir bölümle karşınızda olacağız..

Desteğinizle ....

Elif&Gülnihal