Monster H.S.

Κεφαλαιο 17ο

Ανεβασα ξανά αυτό το κεφάλαιο γιατί χθες δεν ανεβηκε ολοκληρο.

  Το αεροπλάνο φτανει στο Texas και εγώ δεν μπορω να βγάλω απο το μυαλό μου αυτά που μου είπε η Abby. Δεν νομιζω να ειπε ψέματα, δεν έχει κανέναν απολύτως λογο να το κανει αλλά αν το έκανε; φαινόταν αρκετά πειστική και όλη η ιστορία ηταν τόσο ρεαλιστική. Εαν ο πατέρας του Harry όντως κανει κακό σε ενα σορό γυναίκες υπάρχει η πιθανότητα ο γιος του να ειναι το ίδιο και χειρότερος.

Δεν θυμάμαι όμως τον Harry να μη μου συμπεριφέρεται καλά, με προσέχει. Θυμάμαι καλά τη φράση που μου είχε πει στη κηδεία "εγώ απλα θέλω να σε προστατέψω". Μήπως αυτό είχε σχέση με όλη τη δουλεια του πατερα του; θα μπορουσα κάλιστα να ρωτήσω τον ίδιο αλλά μέσα μου νιώθω φόβο προς αυτον. Πρωτη φορά τον φοβάμαι και η αίσθηση αυτή προς τον αγαπημένο σου ανθρωπο ειναι αρκετά δυσάρεστη. Νιώθω απογοήτευση διότι μέχρι χθες ήμουν σίγουρη πως ο Harry ηταν ο ένας που θα με έκανε χαρούμενη. Θα ηταν ο πρώτος μου, θα του έδινα οτι πολυτιμότερο έχω, θα μπορουσα να δώσω τα παντα για αυτον. Το συναίσθημα της αγάπης και του ερωτα δεν μπορεί να αλλάξει γρήγορα αλλά εγώ μάλλον θα πρεπει να κάνω την εξαίρεση.

Απο την αλλη ο Harry μπορεί να μην ειναι σαν τον πατερα του. Μπορεί να έχει καταλάβει το λάθος που κανει ο γονιός του και να μη θέλει να ακολουθήσει τα βήματα του πατερα του. Και η μητερα του Harry; πως μπορεί να ξέρει τι δουλεια κανει ο άντρας της και να μην επεμβαίνει; 

"Συγνώμη, μπορείτε να σηκωθείτε;  Φτάσαμε" γυρναω αποτομα να δω απο που προέρχεται η τσιριχτή φωνη και βλέπω την γυναικα που κάθεται δίπλα μου να περιμένει ανυπόμονη να σηκωθω για να περάσει στον διάδρομο. Σηκωνομαι, παίρνω τη τσάντα με τα λιγα ρούχα μου και κατεβαινω ήσυχη απο το αερπλάνο.

Ο ήλιος με χτυπάει στα ματια τη στιγμη που βγαινω αλλά αυτή τη στιγμη ειναι το τελευταιο μου με νοιάζει. Αφού δεν είχα βαλίτσα προχωράω προς την εξοδο του αεροδρομίου, που πλεον αγαπώ, και ψάχνω για ταξί. Για καλη μου τύχη έχει μείνει ενα τελευταιο ταξί. Ο άντρας που βρίσκεται στη θέση του οδηγού μου θυμίζει τον Harry. Κάθεται με τον ίδιο τροπο που κάθεται και εκείνος. Ο ενα χερι ακουμπάει με τον αγκώνα το παράθυρο και το άλλο ειναι απλωμένο στο δίπλα κάθισμα. Προσπαθώ να βγάλω απο το μυαλό μου την ανάμνηση του Harry στο αυτοκίνητο και μπαίνω μέσα. Ο οδηγός με κοιτάει με ενα περίεργο βλεμμα και πραγματικα αν δεν ήμουν στη κατασταση που βρίσκομαι τώρα σίγουρα θα τσακωνομουν μαζί του αλλά δεν έχω τη δυναμη. Του λέω τη διεύθυνση του σπιτιού της θείας μου και αυτός ξεκινάει.