Monster H.S.

Κεφαλαιο 13ο

ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ.
Ο Harry δεν μπορεί να μπει μέσα στο δωμάτιο του David και να τον παρακαλέσει για συγχώρεση, εννοείται είναι τεράστιος εγωιστής και φοβάται μη πέσει σε αυτό το επίπεδο. Θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να μπω μέσα στο μυαλό του αυτή τη στιγμη και να δω τι σκέφτεται για εμένα, για τον David, για το τι ακολουθεί μετα απο αυτό που έκανε και αλλά. Η αστυνομία θα τον πιασει τώρα και o Harry θα μπει φυλακη. Τι θα κάνω αν τον χάσω;

Η ωρα έχει περάσει, ο ήλιος έχει ηδη κρυφτεί και το κρύο κανει αισθητή τη παρουσία του. Πρεπει να πάω σπίτι για να κάνω μπάνιο και να κοιμηθώ. Κοιτάζω μια τελευταια φορά τον Harry ο οποίος είναι τελείως απορροφημένος στις σκέψεις του και κατεβαίνω τα σκαλιά για να φύγω απο το νοσοκομείο. Μόλις φτάνω στην πόρτα θυμάμαι πως δεν έχω πως να φύγω αφού με έφερε ο Louis εδώ. Τώρα μου έχουν μείνει δυο επιλογές: ή θα πάω να παρακαλέσω τον Harry να με παει στο σπίτι μου ή θα φύγω με τα πόδια γιατί τέτοια ωρα δεν κυκλοφορούν λεωφορεία στο δρόμο. Τη πρωτη επιλογή την διώχνω κατευθείαν απο το μυαλό μου και τώρα είμαι αναγκασμένη να περπατήσω με τα πόδια περιπου μισή ωρα για να φτάσω στο σπίτι μέσα στο κρύο και στο σκοτάδι.

Αγκαλιάζω τον εαυτό μου και προχωρώ όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί όπως και να το κάνουμε τέτοια ωρα υπαρχουν και μεθυσμένοι άνθρωποι στους δρόμους οι οποίοι γυρνάνε απο διάφορα πάρτυ και ψάχνουν ανόητα κορίτσια για να αποπλανήσουν.

Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες απο εκείνη την ημερα που έγινε οτι έγινε με τον Harry στο νοσοκομειο. Αμέσως απορίες με κατακλύζουν: θα μπορουσα να συγχωρήσω τον Harry μετα απο εναν φόνο; και αν τον συγχωρήσω τι θα γίνει αργότερα; θα μπει φυλακη; αν δεν μπει θα είμαστε μαζί; αυτή τη στιγμη τι μου είναι ο Harry; δεν έχουμε σχέση. Ποτε δεν ειχαμε σχέση. Αν για τον Harry είμαι ακόμη μια Sam; και αν ο λογος που ο Harry σκότωσε τον David είμαι εγώ; ο Harry ήθελε να τον σκοτώσει ή ηταν απλα ένας συνηθισμένος καυγάς αναμεσα σε δυο αγόρια;

Όσο περπατάω βλέπω ενα αγόρι μελαχρινό με μακρια μαλλια και ενα κορίτσι αρκετά ψηλό με κόκκινα σγουρα μαλλια να κρατιούνται αγκαλιά και να πειράζει ο ένας τον άλλον. Απο μικρή ζήλευα όταν έβλεπα ευτυχισμένα ζευγάρια στον δρόμο, στη τηλεοραση ή οπουδήποτε αλλου. Ο μπαμπάς μου με είχε κανει να πιστεύω πως τίποτα απο όλα αυτά δεν ηταν αλήθεια, πως όλα αυτά τα γέλια, τα "σ'αγαπω" και τα φιλια ηταν ψεύτικα, εγώ όμως δεν μπορουσα να σταματήσω να ονειρεύομαι εναν άντρα σοβαρό που θα με αγαπάει στα αλήθεια για αυτό που είμαι. Παντα το μεγαλο όνειρο της ζωής μου ηταν ένας ευτυχισμένος γάμος με πολλά παιδιά σε μια τεραστια πόλη όπως η Νέα Υόρκη. Η μητέρα μου μπορούσε να κάθεται για ώρες μαζί μου στο δωμάτιο και να με ακούει που της έλεγα τα μελλοντικά μου όνειρα. Μου λείπει πολύ.