Monster H.S.

Κεφαλαιο 10ο

  "Γιατί το έκανε;" τον ρωτησα και ήθελα απλα να ακούσω εναν λογο άσχετο απο αυτον που φανταζομουν.

Ο Louis προφανώς δεν ήθελε να απαντήσει στην ερώτηση μου. Με τράβηξε ξανά απο το χερι για να προχώρησω όμως εγώ έμεινα σταθερή. Αν δεν μου απαντούσε δεν υπήρχε περιπτωση να κουνηθω. Ξέρω ότι ώρες ώρες κάνω σαν πεισματάρικο 5χρονο όμως είναι η μονη λύση. Ο κόσμος κουράζεται με αυτή τη συμπεριφορα μου και υποκύπτει. O Louis αναστεναξε αφού κατάλαβε τις προθέσεις μου και με τράβηξε για αγκαλιά. Τύλιξε τα μικρά του χέρια γύρω απο τη μέση μου. Αντίθετα εγώ ήμουν πολύ ψυχρή απέναντι του, δεν εκανα κινηση για να τον αγκαλιασω αλλά δεν έδωσε σημασία.

Ο Harry κατέστρεψε κάθε καλη εικόνα που είχα σχηματίσει για αυτον. Είναι τόσο επιθετικός... Ο David είχε δίκιο, ο Harry είναι κακός άνθρωπος. Πως μπορεσε να τον χτυπήσει τόσο άσχημα; οτι και να του έκανε ο David δεν είχε το δικαίωμα. Το παρατραβηξε και αυτό δεν θα το ξεχάσω. Δεν θέλω να πάθει κάτι ο μοναδικος μου φίλος εδώ στο Λονδίνο. Πλέον είναι σημαντικός για μένα. Καλά λένε οτι αρχίζεις να εκτιμας κάτι ή κάποιον όταν τον χάνεις. Ξέρω οτι φέρνω τη καταστοφη χωρίς να γνωρίζω τι ακριβως έχει πάθει όμως ανήσυχω παρα πολύ για εκείνον. Τι κι αν ο David κανει μήνυση τώρα στον Harry; θα παει φυλακη.

Όταν ο Louis ξεμπλέκει τα χερι του απο τη μέση μου με κοιτάει και προσπαθει να χαμογελάσει. Το αποτέλεσμα είναι ενα στραβό χαμόγελο με σκιασμένα χείλη.

"Σε παρακαλώ μη με φέρνεις σε δυσκολη θέση" λέει και μου χαϊδεύει απαλά και αργά το μάγουλο με το παγωμένο του χερι. "Θα σου πουν αυτοι στο νοσοκομειο" τελειώνει και γυρνάει τη πλάτη για να μπει στο αμάξι του.

"Ευχαριστώ" του λέω και κατεβαζω το κεφάλι.

"Για ποιο πράγμα;" με ρωτάει και βλέπω ξεκάθαρα την απορία.

"Που ήρθες να με πάρεις. Ο Harry σου είπε να με πας εκεί;"

"Όχι. Ήρθα απο μόνος μου. Ο David όταν έφτασε στο νοσοκομειο ηταν σε πολύ άσχημη κατασταση και παραμελώντας σε ζητούσε. Δεν θα υπερασπιστώ τον Harry αυτή τη φορά" μου έπιασε το χερι και με οδήγησε στο κάθισμα του συνοδηγού.

Η διαδρομή ηταν ήσυχη και αμήχανη. Κανένας δεν μιλούσε. Απο τη στιγμη που ξεκινήσανε δεν έχω πάρει το βλέμμα μου απο τον Louis.  Αυτός ο άνθρωπος ο οποίος μου είναι παντελώς άγνωστος με σκέφτηκε πιο πολύ απ'οτι ο Harry. Φαίνεται τώρα αρχίζω να γνωρίζω τον αληθινό Harry. Αλλα πάντα έτσι γίνεται στη ζωή μου. Μέχρι και η κολλητή μου φιλη με πρόδωσε, ηταν απλα διπρόσωπη. Με πούλησε γιατί νόμιζε πως το αγόρι της την απάτησε με εμένα ενω στα αλήθεια δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Και να ήθελα δεν θα μπορουσα, αν το μάθαινε ο μπαμπάς μου δεν θα εβγαινα ποτε ξανά απο το σπίτι.

Μόλις φτάνουμε ο Louis σβήνει τη μηχανή και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Θέλω να μου υποσχέσεις πως οτι κι αν μάθεις εκεί μέσα δεν θα σε επηρεάσει. Θέλω να πω... δεν θα στενοχωρηθείς και θα το ξεχάσεις γρήγορα" τι είναι αυτά που λέει; δεν μπορω να καταλάβω. Γνέφω και ανοίγω τη πόρτα. Δεν θέλω να ανοιξω συζήτηση για αυτό. Και να ήθελα ο Louis δεν θα μου έλεγε τίποτα παραπανω οποτε προτιμώ να μη το συνεχίσω. Οτι είναι να γίνει ας γίνει.
Το κτήριο είναι μεγαλο και αρκετά καινουριο μπορω να πω. Ο Louis ηταν λίγο πιο μπροστά και εγώ τον ακολουθουσα απο πίσω. Μπήκαμε μέσα και τον είδα να μιλάει με την όμορφη κοπελα στην υποδοχή.

Μου έκανε νόημα να τον ακολούθησω και εγώ απλα τον υπάκουσα. Θα με παει στον David τώρα. Λογικά θα με αφήσουν να τον δω και θα μου πει τον λογο που τσακώθηκε με τον Harry.

Οι σκάλες ηταν παρα πολλές μα τις ανεβηκα όλες χωρίς να παραπονεθώ. Φτάσαμε μπροστά απο μια πόρτα η οποία έλεγε πανω 155, ρωτησα τον Louis αν μπορω να περάσω μέσα και χωρίς να μου μιλήσει με έσπρωξε ελαφρά προς τη πόρτα, την άνοιξα σιγά σιγά και αντίκρισα τον φιλο μου ξαπλωμένο σε ενα κρεβάτι νοσοκομείου, με σωληνάκια παντού και μια μάσκα οξυγόνου στο προσωπο. Το θέαμα ηταν άσχημο και σκληρό. Αμέσως στο μυαλό μου ήρθε η απορία αν ο φίλος μου έχει γονεις, οικογένεια ή αλλους φιλους γιατί δεν είδα κανέναν απέξω να περιμένει μια ενημέρωση, ενα καλό νεο απο τον ανθρωπο που θα σωσει τη ζωή του φίλου μου.

Κοίταξα μια τελευταια φορά τον Louis ο οποίος με περιμενε εξω απο το δωμάτιο 155 και εκείνος απλα κατέβασε το κεφάλι του. Συμπεριφέρεται πολύ παράξενα.

Γύρισα παλι το κεφάλι μου προς τον David. Δεν μπορουσα να δω τα μαύρα του ματια, τα κάλυπταν τα βλέφαρα του.

ΜΕ συγχωρείτε για τυχόν λάθη

Vote & comment αν σας άρεσε.
All the live -S