Bahar'dan...
Yorgundum, yorulmuştum artık Baran'ın yaptıklarıyla uğraşmaktan. O kızla konuştuktan sonra eve geçmiş bahçede oturmuş olacakları düşünüyordum. Yapabileceğim hiç bir şey yoktu, bana destek olacak kimse yoktu. Bebeğimi nasıl büyütürüm bilmiyordum. Ben Baran'a ne çok güvenmisim meğer.
"Gelebilir miyim Bahar?"
"Gel bende içeri geçiyordum zaten."
Tam yanından geçip gidecekken bileğimden tutup az önce kalktığım yere gerisin geri oturttu. Bazen bu ani tepkilerinden korkuyordum ama bu sefer onun kazanmasına müsade etmeyecektim bu sefer boyun eğmeyecektim .
Bahar böyle davranma. Ben seni hayatım boyunca incitmekten korktum. Ama şuan bana o kadar kırgın bakıyorsun ki içim acıyor.
Konuşurken elimin üzerine koyduğu eline baktım bir süre, hiç bir şey söylemeden çekti elini. Konuşmayacaktım benim ona verebileceğim tek ceza buydu. Bakışlarımı gözlerine çevirip baktım, bir süre sonra hiç bir şey söylemeden kalkıp gittim yanından. Öylece baktı. Hiç bir şey yapmadan öylece baktı.
4 Yıl önce...
Yorgunum dedim ya Aylin, hem biraz uyuyup işe gitmem lazım.
Öldün be kızım çalışmaktan. Bu yağmurda nasıl gideceksin peki eve, ben bırakayım bari.
Gerek yok ben şurdan minibüse biner giderim. Hadi görüşürüz yarın...
Neredeyse iki senedir buradaydım ama yağmuru ilk defa bu kadar çok yağarken görüyordum. Telefonumun saatine bakıp minibüse iki dakika kaldığını görünce koşmam gerektiğini fark ettim. Yağmur damlalarının üzerine bastığımda çıkan sesi dinliyor hemde eve yetişmek için dua ediyordum... Taki öküzün biri kornanın üzerine oturma kararı verene kadar.
Ne var be ne çıktın kornanın üzerine çıkıyoruz iş... Baran!
Öküz Baran dı benim Baran'ım. Ben olduğum yerde kalmış ona bakarken o çoktan arabadan inip yanıma gelmişti bile. Elimdeki kitaplar, çantam ne ara düştü yere bilmiyorum ama bende düşmek üzereydim.
"Bahar'ım, bahar kokulum..."
Islak olan saçlarımın arasına bir öpücük bırakıp derin bir nefes aldı. Ne olduğunu hala idrak edemiyordum. Eve gidip uyumuş olabilirdim, şuanda rüya görüyor olma ihtimalim çok yüksekti. Ellerimi iki elinin arasına alıp öperken izledim onu. O kadar güzel bakıyordu ki. Kesin rüya görüyordum kesin!
"Sonunda bitti Bahar sonunda hasret bitti."
Bir kaç saniye içinde arabaya gidip bir şey aldı ve geldi. Ne yaptığına anlam vermeye çalışıyordum ki olduğu yerde diz çöküp gözlerimin içine bakmaya başladı. Yağmur dahada hızlanmıştı kalbim ve nefes alışlarım gibi.
"Aslında ne söyleyeceğimi planlanmıştım ama şuan bi önemi yok."
Gözlerini gözlerimden ayırmadan yüzüne sinsi bi gülümseme yerleştirdi. Hatırladığım son şey
"Evlen benimle Bahar..."
Diye bağırışıydı...
Günümüz...
Gözümün önüne gelen anıya tebessüm etmeden edemedim. Ne güzel günler geçirmiştik. Ne güzel anılar biriktirmiştik birlikte. Başucumda duran nişan fotoğrafını elime alıp incelemeye başladım. Mutluyduk. Baran o kadar güzel gülmüştü ki, o kadar içten. Gözümden akan bir damla yaş fotoğrafın üzerine düşünce fark ettim ağladığımı. Özlüyordum onu. Çok özlüyordum.
