Daha önce hiç başka bir hayatınızın olabileceğini hayal ettiniz mi ? Ben ettim hem de bir çok kez . Kiminde bir kömür sobasının başında kestane çevirirken buldum kendimi . Kiminde ise patlayan flaşların arasında bembeyaz gelinliğimle poz verirken buldum . Ama hiç bir zaman böyle bir hayat hayal etmemiştim . Beni koruması için görevlendirilen birine aşık olmayı istememiştim hiç . Ya da her an bir yerden elinde silahla biri çıkacak ve beni öldürecek korkusuyla yaşamanın hayalini de kurmadım daha önce .
O korkusuz , kusursuz , hayallerimin arasında böyle bir karanlığa yer yoktu . Ama işte hayat bizim istediğimiz gibi şekil almıyordu . Kendince kuralları vardı ve bizde bu kurallara uymak zorundaydık . Ben kendimce bir hayat yaşıyorum zannederken aslında babamın benim için uygun gördüğü hayatı yaşadığımı öğrendim .
"Buyurun hanımefendi sabah kahveniz." Yüzünde ki ciddiyetin aksine sımsıcak sözleriyle içimi ısıtan bir Baran göreceğimi söyleseydiler bir kaç gün önce buna asla inanmazdım . Ama şimdi karşımda duran bu adamdan başka sığınacak başka bir limanın kalmamıştı .
"Otursana." Yüzümde ki gülümseme eksik olmuyor onun yanındayken. Hiç bir neden yokken içim ister istemez huzurla doluyor sanki.
"Dalmışsın uzaklara yine, hayırdır ?"
"Hiç son bir ay da olanları düşünüyorum öyle. Neyse boşver beni de git sen arkadaşlarının yanına ben başımın çaresine bakabilirim merak etme."
"Her gün aynı konuyu tartışıyoruz farkındasın değil mi güzelim" Yüzünde ki o yamuk gülüşü karşısında ona hak vermemek ne kadar mümkün olabilirdi ki. Bu bana yapılan büyük bir adaletsizlik şuan ama ya. Başımla onayladım onu anlaşılan bugünde yanımdan ayrılmadan beni korumakta kararlıydı.
Yaklaşık iki saat süren ders koşuşturmasının ardından sessizce geçiyorum arabama pardon Baran'ın arabasına demek istedim.
"Afedersin çok beklettim mi." Sorduğum soru karşısında önce derün bir nefes aldı Baran sonra da kafasını hayır anlamında sallayıp göz devirip çalıştırdı arabayı. Çok beklemişti anlaşılan.
Yolculuk yine ölüm sessizliğinde geçiyordu. Kulaklığımı takarsam ayıp olur takmasam sıkılıyorum derken gözlerim yorgunluğa yenik düşmüş uyuya kalmıştım.
Uyandığımda odamda değildim gözlerimi iyice açıp bukunduğum yeri incelemeye başladım ama tanımıyordum. Bilmediğim bir yerdeydim ve çok rahat bir uykudan uyanmıştım.
Biraz toparlanıp çıktım bu yabancı olan odadan. Karşıma çıkan merdivenlerden inip bahçeye çıkıldığını anladığım cam kapıya doğru yöneldim. Baran'ın sesi doldurdu önce kulaklarımı, tam hızlanıp yanına gideceğim sırada karşısında esmer çok güzel bir kızla tartıştığını gördüm. Yapmamam gerektiğini biliyordum ama dinlemeye başladım onları.
"Bahar anlamıyor musun olmayacak işte bak özür dilerim tamam mı çok özür dilerim."
"Baran yapma iki hafta sonra düğünümüz var bizim. Beni yarı yolda bırakamazsın. Hepsini geçtim hamileyim ben ya nasıl olmuyor diyorsun bana. Madem olmuyordu ne diye evlenme teklifi ettin be." Adının Bahar olduğunu öğrendiğim kızın sözleriyle yıkılmıştım. Bunu bilmiyordum bilseydim belki...
"Bahar , Bahar'ım affet beni n'olur aşık oldum işte istemeden fark etmeden birden bire oldu herşey seni kandıramazdım yıllardır birlikteyiz seni ne kadar sevdi..."
"Sakın Baran sakın beni sevdiğini söyleme. Sana aşık olan senin için herşeyinden vaz geçen bir kadının karşısına geçmiş bir başkasına aşık olduğunu söylüyorsun ve benim bunu anlayışla karşılamamı bekliyorsun. Asla Baran seni asla affetmiycem hayatın boyunca yalvaracaksın bana yemin ederim yalvaracaksın."
"Bahar..."
"Dokunma Bana Sakın !"
Son sözlerinden sonra olduğum yere çivilendim sanki. Bahar yanımdan öylece geçip giderken ben bakakaldım arkasından. Gözümden akan yaşlara bir küfür savurdum önce. Hayret ediyordum onun bu kadar güçlü duruşuna sesi bile titrememişti. Bense ağlıyordum bu darbeyi ben yememiştim ama Baran'ı kaybetmiştim. Hemde sonsuza dek...
