Beautiful [Harry Styles]

Chapter 2

Chapter 2

• • •

Belinda Anna Catella POV

'Wat vind je van deze kleur?' Ik deed mijn ogen onmiddellijk open en keek recht in het vrolijke, ronde gezicht van Hannah, onze visagiste.

Fijn. Ik was weer eens ingedommeld.

Hannah hield een doosje van Dior omhoog met vijf tinten groene oogschaduw. Ik knikte alleen maar, op dit ogenblik had ik echt geen zin om antwoord te geven.

'Moe?'

Nee, goh. Ik bedoel enkel; wie wilde er nu weer op zondag om vijf uur 's morgens in een studio zitten, wachtend om opgemaakt te worden, zonder koffie of iets van ontbijt omdat 'je adem dan zal stinken' of omdat 'het tussen je tanden zal blijven zitten'.

'Yup,' onderbrak ik mijn op hol slaande gedachten.

Ik kneep mijn ogen dicht en wachtte tot het kwastje mijn huid raakte, dit kon weer eens erg lang gaan duren.

• • •

'Dames! Jullie moeten zo op, hup klaar gaan staan!,' hoorde ik achter me.

'Matthias!' Verast draaide ik me om. Ik herkende zijn stem uit duizenden.

'Goedemorgen, nou schiet op, we gaan zo live! Jullie weten de volgorde van opkomen en de tekst, hè? En wat zien jullie er trouwens leuk uit. Veel succes!,' knipoogde hij en meteen verdween hij uit het zicht.

Ik keek naar de meiden achter me. May, Carter, Heather en als laatste Samantha. Diep ademde ik in en grijnsde naar ze. 'Laatste interview vóór de tour, we gaan ze laten gillen.' Iedereen knikte enthousiast en we gaven elkaar een mislukte group-hug, bang om onze jurken te kreuken.

'En hier zijn ze dan -de grootste girlband van heel Europa, Verenigde Staten, Azië.. Ofwel van heel de wereld, hier is.. Beautiful!'

Toen ik onze bandnaam hoorde begon ik automatisch te lachen en liep ik op. Achter kwamen - uiteraard in goede volgorde - de andere meiden aan.

Ik knipperde even met mijn ogen, wat een fel licht zeg. Dit voelde zo goed. Het was altijd geweldig en gaaf om op de planken te staan en iedereen te kunnen horen klappen, juichen -en zelfs- schreeuwen. Dit was nu exact waarom ik van optreden hield. De spanning en zenuwen, de adrenaline en de blijdschap, dit was mijn passie. En ik was trots dat mensen mijn passie zagen en bovenal hoorden.

We namen een voor een plaats op de welbekende witte bank van de tv-show Sunday Sun en lachend wierp ik een blik naar Chanella en Kevin, de presentatoren. Met gerechte ruggen keken ze ons met een tandpasta-glimlach aan.

'Welkom girls! Wat zien jullie er toch weer beeldschoon uit!,' riep Kevin, die zijn tekst uitstekend overbracht. 'Of moet ik zeggen beautiful?'

We grinnikten allemaal, dit grapje kregen we zo vaak te horen en schijnbaar was Samantha het daar mee eens. 'Kevin, die is zo verschrikkelijk oud, kom je er nu pas mee? Leef jij onder een steen of iets?'

'Ja,' antwoordde Kevin doodserieus. 'Mijn naam is Patrick, ik ben een ster, de beste vriend van Spongebob en ik leeft onder een steen.'

Direct schoot het publiek in de lach en luid begonnen ze te joelen, mijn brede glimlach kon ik ook niet meer onderdrukken, die grapjas.

Kevin begon zogenaamd nep te huilen en kroop tegen de leuning van de bank aan.

Opeens sprong hij overeind en luid riep hij: 'Time for questions!' Terwijl hij de s langer aanhield schrok vrijwel iedereen.