Beautiful [Harry Styles]

Chapter 12

Chapter 12

• • •

Harry Edward Styles POV

Godverdomme!

Waarom moest zo verdomd moeilijk gaan zitten doen?! Ik probeerde aardig te zijn, vrienden te worden en als we dan eindelijk bij elkaar waren, ging ze me weg zitten pushen.

Argh!

Nooit, nooit was ik zó genegeerd door een meid.

Ik moest bekennen, Belinda was niet lelijk, maar waarom zag ze er zo onschuldig uit terwijl ze dat helemaal niet was?

Ik kon zien dat ze iets verborg. De manier waarop zij en May oogcontact maakten en met hun ogen bewogen. Raar. De manier waarop haar mond een tikkeltje omlaag hing als ze naar Sam en Liam kijkt. Ze vond ze dan misschien wel geweldig - wat ik kon zien doordat haar ogen helemaal beginnen te twinkelen bij het aanzicht van Sam en Liam - maar ze had zelf ook liefde nodig.

Ik zei niet dat ik de persoon was die er voor haar zou zijn.

Ik wilde gewoon weten wat haar zo bang maakte. Wat maakte haar zó bang, dat ze terughoudend en stil was? Wat maakte haar zó bang, dat ze een masker droeg waardoor niemand haar ware ik kende? Wat maakte haar zó bang, dat ze geen relatie meer wilde? Wie of wat had haar dit gedaan?

Ik kon aan haar zien dat er met haar gevoelens was gespeeld.

Ze was zo kwets- en leesbaar. Ze was als een open boek voor me, maar het lukte niet om de betekenis van sommige woorden te vinden. Ik wilde antwoorden op mijn vragen!

Het leek alsof haar verleden haar toekomst bepaald. Alsof er een tweede stem in haar hoofd zat die precies zegt wat ze moest doen 'want anders herhaalt wat er is gebeurt in je verleden zich weer'. Maar wat? Ik wíst dat ze iets voor me achterhield en ik móést erachter komen wat!

Begrijp me niet verkeerd, Belinda was een leuke meid en ze trok me aan, maar het was niet alsof ik iets voor haar voelde of zo. Ik bedoel, dat kon toch niet na al twee dagen? Onmogelijk.

Gefrustreerd sloeg ik tegen de muur.

Ouch!

Gepijnigd en kreunend wreef ik over mijn hand.

Ze zag er op het eerste gezicht onschuldig en verlegen uit, net zoals de roodharige Sam en de enthousiaste May, maar toen ik haar iets beter leerde kennen, merkte ik heel goed dat ze juist ook bot kon zijn. Ze wilde altijd gelijk hebben - wat ze trouwens altijd had, en als ze dat niet had, zorgde ze ervoor dat ze het kreeg - en was vrij direct over haar mening. Ze was heel spontaan en wist áltijd wel iets terug te kaatsen als je een gemene of spottende opmerking maakt. Verder was het gewoon geweldig om haar vrolijk te zien.

Ik wilde haar mondhoeken omhoog brengen en haar glimmende ogen laten twinkelen, net zoals in het zwembad. Ik moest en zou haar beter leren kennen, ze straalt een gigantische aantrekkingskracht uit die me vreselijk nieuwsgierig maakte.

En ik wilde haar niet beter leren kennen alleen om haar verleden - absoluut niet zelfs, ik zou haar nooit gebruiken - maar ook gewoon om het feit dat ze geweldig was. Misschien hield ik aan dit onderzoekje nog wel een vriendschap over.