Beautiful [Harry Styles]

Chapter 11

Chapter 11

• • •

Belinda Anna Catella POV

Maar wauw, dit was echt goddelijk.

Harry had met May een uurtje in de keuken gestaan en wat een resultaat. Verrukkelijke tortilla's.

'Mijn complimenten,' zei ik met volle mond.

'Alsjeblieft niet, je ziet er uit als Niall als je met volle mond praat,' lachte Zayn en hij maakte een "talk to my hand-gebaar".

'Hé,' riep Niall verontwaardigd en er belandden stukjes eten in Zayns gezicht.

'Godver, Niall kijk uit!'

Ik grinnikte, ze waren me ook een stel.

'Banana!'

Iedereen keek naar Louis, die weer eens iets randoms had geroepen.

'Ha-ha-ha. Heel grappig Louis, hoe droog kun je zijn?'

'Ik sta al weken droog!,' zeurde Louis en mijn mond zakte open van verbazing.

Okay, what the fucking hell?

'En dat wilden wij allemaal natuurlijk weten,' zuchtte ik, waarop Louis begon te grijnzen.

'Je had ook gewoon kunnen zeggen dat Louis een natte grap maakte.'

Wacht..

Ik schoot spontaan in de lach en iedereen keek me aan met zo'n "what the hell-blik".

'Dat was echt de dro-natste,' verbeterde ik mezelf, 'woordgrap ever,' zei ik, terwijl ik de tranen uit mijn ogen veegde.

'Kunnen we afruimen? Iedereen is al klaar,' zei Heather aka Mevr. Ongeduld.

'Fine.'

• • •

'Welke dan?,' gromde ik.

Volgens mij waren we al een half uur aan het zoeken naar een film, maar hier lagen alleen maar vage films die niemand wilde zien.

'Deze!,' riep Samantha uit en ze hield Finding Nemo omhoog.

Nog zo iets, mijn vriendinnen en ik hadden zeg maar een soort verslaving aan Disney films, misschien kwam het door de mooie sprookjes en de magie. Het was in ieder geval echt leuk om te kijken.

'Kijken jullie dat ook al?!,' hoorde ik een geïrriteerde stem achter me zeggen.

Ik draaide me om en zag Harry op de bank liggen in een - laten we zeggen - erg charmante positie.

'Tuurlijk kijken ze dat ook, het is geweldig!,' beantwoordde Liam de vraag.

'Goed dan kijken we deze wel, ik heb geen zin meer om nog langer te wachten,' haalde Harry me uit mijn gedachten.

Even later zaten we met zijn allen knus op de bank. Ondanks dat ik liever niet close met mensen was, was het fijn om Sams en Mays lichaamswarmte tegen me aan te hebben. Het voelde.. vertrouwd.

Ik keek om me heen, de film was saaier dan verwacht. Ik had hem ook al zó vaak gezien, ik wist precies de teksten die de vissen zeiden. Ik kende zo'n beetje alle namen..

Laten we zeggen dat ik verslaafd was aan films. Niet zo erg als Sam - geloof me, dat was gewoon niet meer menselijk, ze keek iedere week minstens drie films, zelfs op tour - maar ook niet zo weinig.

Ik hield van films, het was alsof je je in een andere wereld bevind. Fantasie of niet, het leek alsof je totaal iemand anders bent. Hetzelfde gold voor lezen. Je zag het precies voor je. Alsof.. Alsof het zich afspeelde.

Zonder dat ik het door had, was ik opgestaan en richting de deur gelopen.

Ik draaide me verbaasd om toen ik de koele avondlucht voel. Iedereen keek nog geconcentreerd naar de film, zelfs Harry, die Nemo in het begin niet eens wilde kijken. Mooi zo, niemand had iets gemerkt.

Ik zette een paar stappen en merkte dat ik op blote voeten liep. Wanneer had ik in godsnaam mijn schoenen en sokken uit gedaan?! Ach.. Boeien.

Ik rilde.

De schitterende maan scheen mysterieus over het land. Enkele sterren fonkelen aan de hemel en de wind ging stilletjes aan me voorbij, terwijl ik rustig in en uit ademde.

'Belinda?' Een lage, ruwe stem galmde over het lege veld en het enige wat er verder te horen was, was het geluid van de zwierende takken en de ruisende wind. Ik ergerde me aan het feit dat iemand me bij mijn volledige naam noemde.

Ik draaide mijn hoofd om, in de hoop te kunnen zien wie het was, maar tevergeefs. De zwarte nacht had alles overgenomen en daardoor zag ik alleen de schim in het maanlicht.

'Bel? Reageer alsjeblieft.' De ruwe stem verstoorde de doodse stilte opnieuw.

'J-ja.'

'Waar was je?'

Ik bleef stil zitten.

Niet veel later voelde ik twee sterke armen om me heen en rook ik een heerlijke geur aftershave of gewoon de geur van degene zelf.

Ik keek onder mijn wimpers door naar boven en zag de schaduw op het gezicht van - even kijken wie - Harry.

Ogh, tuurlijk is het Harry.

Harry dit, Harry dat, Harry zus, Harry zo..

Waarom had ik het gevoel dat hij me stalkt? Waarom?

Niet aan denken Bel, je hebt je verleden achter je gelaten.

Harry verzitte een beetje en trok me nog strakker tegen me aan. Snel deinsde ik terug. Hij slaakte een zucht.

'Bel..'

Ik gromde, hier had ik dus echt géén behoefte aan op dit moment.

'Ik probeer je te leren kennen ja! Why the fuck doe je zo verdomd moeilijk! Ik zet één stap naar voren en jij zet er meteen twee achteruit! Waarom lijkt het twee seconden of je uit je aurea bent gestapt en waarom lijkt het alsof je bij de derde tel alle vier de muren alweer hebt opgebouwd? Waarom ben je zo verschrikkelijk terughoudend? Wat heeft jou zo gemaakt!,' schreeuwde hij uit en boos staat hij op en verdween hij door de deur naar buiten.