Evə Qayıdıram

"3" . Oyan artıq !

Qonşu mənzilə köçmüş qəribə oğlanla az əvvəlki qarşılaşma anımızı düşünə-düşünə  boşqabımdakı yarpaq dolmalarının hamısı bitirdim . Sərin sudan stəkanıma süzərkən ev əhlinə göz gəzdirdim .

Başımın qapıya çırpılmasına səbəb olan və üzr istəmə arzusunda belə olmayan qardaşım Malik telefonunun içinə düşmüşdü . Ağzı qulaqlarında kiminləsə mesajlaşırdı . Xəyalımda Malikin yazışdığı adamla gizli işlər arxasınca düşdüyünü , mənim bunu öyrənib onu şantaj etdiyimi , Fərhadın önündə məni biabr etdiyinə görə diz çökdürüb  üzr istətdiyimi canlandırdım .

Pis xəyal deyildi . Qəddarca olsa da ...

Ailəmizin ən kiçik üzvü  Nurlan xalçada üzü üstə uzanmışdı . Qatlanmış  ayaqlarını növbəylə aşağı yuxarı yelləyirdi . Üzündəki ciddiyyəti görənlər uşağın dünyanı xilas etməyə çalışdığını düşünə bilərdilər amma o , sadəcə rəsm albomunda növbəti "əsər"ini yaratmaqdaydı . Otağın dörd bir yanına səpələdiyi rəngli karandaşlar Nurlanın  necə məşgul olduğunu sübut edirdi .

Ev işlərini yenicə bitirib divanda yerini rahatlamış anam  kanalların birində yayımlanan gənclik serialını izləməkdəydi . Adı necə idi ? " Aşk laftan anlamaz" və ya "Aşk gopdan anlamaz " , ya da ki " Aşk sübhdən banlamaz "... necə istəyirsinizsə ...

Atam isə artıq heç kimin etmədiyini düşündüyüm  bir şeylə məşğul idi . Əlinə qəzet almış , sanki bizimlə deyilmiş kimi vərəqlə üzünü qapayıb bütün diqqətini yazılanlara vermişdi . Qəzetin qırmızı şriftlərlə yazılmış adı uzaqdan mənə göz vururdu .  Qəzetə ad axtararkən müəllifin çoxlu beyin gimnastikası etdiyi qənaətinə gəldim . " P.S. Да" isminin başqa açıqlaması ola bilməzdi , zənnimcə .

Masanın üzərindəkiləri yığışdırdıqdan sonra hərəsi bir işlə məşğul olan  adamlardan anam mənə daha cazibəli göründüyü üçün ona yaxınlaşdım . Hələ də ağrıyan ənsəmi ovxalayaraq qadının yanında əyləşdim .

" - Beni seviyorsun .
- Hayır , senden nefret ediyorum .
- O zaman öyle bakma , tamam mı ? "

Serialdakı aktyorların dialoqlarının ardını da dinləsəm olan-qalan ətimi töküb fotomodelə dönəcəkdim . Deyəsən , anam da belə düşünmüşdü ki , kanalı dəyişdi .

Sevimli cizgi film qəhrəmanının səsini eşidən kimi Nurlan cəld başını qaldırıb televizorun önündə dikəldi .
Mən isə uşağın xalçanın üzərində unutduğu albomu götürüb cızmaqaraya tamaşa etdim .

- Bu kimdir , Nurlan ?- soruşdum albomu əlimdə fırladıb "əsər"ə hər rakursdan baxmaga çalışaraq .

Gözləri ağılsız macəralar yaşayan iki qardaşın animasiyasında  olan uşaq :
- Çubuq adamdır .- cavab verdi .- Sənin dalınca gələcək .

- Nə ?

Vərəqdəki əl işinə bir daha baxdım . Başdan ayağa qara geyinmiş birinin yöndəmsiz təsvirindən başqa bir şey deyildi . Amma məni təəccübləndirən bu qəribə şəkil yox , qardaşımın söylədikləri olmuşdu . Uşağın ayaq üstdə sayıqladığını düşünürdüm .

- Mənim dalımca ? Yaxşı görək ...?

Gülməyim Nurlanın vecinə olmadı . Mənə qarşılıq vermədən cizgi filmini izləməyə davam etdi .

Həmin gün "Suallarına cavab verməyən  qardaşlarını təpikləyən qızın həzin hekayəsi " olaraq tarixə düşəcəkdi ki , atam  qəzeti büküb gözlərini mənə zillədi .

- Hə , qızım , de görək təcrübən necə keçir ? Xəstəxanada bir şey öyrədirlər ?

Nəhayət ki , bu ailədən məni də önəmsəyən bir adam çıxmışdı .