Mijn Bucket List | Rayan Aghassaiy Fanfiction

Deel 11 - Noa

Hij slikt, tranen vormen in zijn ogen die al snel weer verdwijnen, hij spant zijn lippen op en beweegt dan zijn mond om de woorden uit te spreken. De woorden waar ik al zo lang op wacht, de woorden die mijn vragen gaan oplossen, de woorden die heel belangrijk zijn.

"Ik ga het gewoon meteen zeggen. Sorry dat ik je niets liet weten, ik ga het gewoon zeggen," ratelt hij door. Hij kijkt naar beneden, naar het stoffen kussen dat tussen ons in ligt. Ik leg mijn hand op Rayan's schouder.

"Ik heb kanker." Mijn hart stopt even met kloppen. Mijn maag voelt leeg, al voor de tweede keer vandaag. Dit waren de woorden waar ik op aan het wachten was, de woorden die mijn vragen zouden oplossen, maar dat doen ze niet. Er spoken nu twee keer zo veel vragen door mijn hoofd, en het aantal antwoorden, die volgens mij alles zouden verklaren, is ook niet verminderd.

Ik ben helemaal in shock, ik huil niet, ik weet niet wat ik moet doen. We staren beide voor ons uit. Uiteindelijk voel ik dat er tranen ik mijn ogen vormen, één warme traan rolt langzaam tot op mijn lippen. Ik veeg het weg.

"Kanker?" Herhaal ik Rayan vragend. "Rond mijn darmen. Het is uitgezaaid. Ik heb een hele kleine tumor aan mijn longen, die wordt volgende week weggehaald." Daarom dat karretje waarschijnlijk.

"Wat nu?" Vraag ik aan hem. "School is bijna gedaan, bijna vakantie dus," begint Rayan. "Mijn bucket list." Ik kijk Rayan verward aan. "Bucket list?" Rayan knikt.

"Dingen die ik graag wil doen, nu dat het nog kan voordat het eindigt." Ik knik, en in mijn gedachten herhaal ik zijn zin.

'Nu dat het nog kan, voordat het eindigt.'

"Eindigt?" Mompel ik vragend. Rayan knikt. "De kanker is kwaadaardig, die aan mijn darmen kan niet worden weggehaald, alleen met medicatie."

Ik weet totaal niet wat ik moet zeggen, hoe ik me moet gedragen, hoe ik hem kan troosten.

"W-Wat zijn de gevolgen van de medicatie?" Vraag ik, twijfelend of ik het wel zou mogen vragen, of hij het niet erg zou vinden dat ik dit soort vragen stel.

"Mijn toestand gaat waarschijnlijk achteruitgaan. Het houdt me wel langer in leven. Ik krijg van de medicatie wel geen haaruitval, ik ga wel vermageren."

Ik knik. "Dankje," zegt Rayan uit het niets. Met een fronsend gezicht kijk ik op naar Rayan. "Als jij de ambulance niet had gebeld, was het waarschijnlijk te laat geweest. Altans, dat zeiden de verzorgers, en dat geloof ik ook," zegt hij met een zwakke glimlach, ik schenk hem een glimlach terug.

Rayan gaat met zijn hoofd achteruit geleund, neergezakt neerliggen, zijn voeten rusten op het kleine tafeltje voor ons.

"Ze weten niet hoelang ik nog te leven heb. Er is ook een kans dat ik het overleef hebben ze weten te vertellen aan mij," zegt Rayan schuddend met zijn hoofd.

En weeral is het even stil. "Je gelooft niet dat je het gaat overleven, toch?" Rayan grinnikt. "Je kent me te goed," zegt hij. Het feit dat ik hem goed ken maakt me blij, het feit dat ik het juist had maakt me droevig.

"Mijn bucket list," mompelt Rayan stil. Hij lacht, waarschijnlijk denk hij aan het feit dat hij alles gaat doen wat hij al lang wil doen. Rayan draait zijn hoofd naar mij toe. "Gaan we na mijn operatie een verlaten gebouw bezoeken?" Glimlacht hij. Ik grinnik. "Als jij dat wil," glimlach ik hem toe.

Sorry als hier fouten staan maar ik was high toen ik dit schreef ofzo ik heb geen idee
Sorry voor late update
Sorry voor dit verhaal gewoon oeps
Wauw ik verontschuldig me veel, sorry dat ik me zo vaak verontschuldig xx
Like/comment/share ? :) xx