Mijn Bucket List | Rayan Aghassaiy Fanfiction

Deel 24 - Noa

Rayan zit op de rand van het witte ziekenhuisbed en leunt voorover, hoestend. Hij hoest bloed in het bakje dat de verpleger in de lange witte jas voor hem vasthoudt. Rayan's hoofd ziet er bezweet uit, hij is erg vermoeid. Er zitten een aantal draadjes aan hem verbonden die uit een machientje komen. Een aantal draadjes zitten gewoon op zijn arm of hand, maar de meesten zitten onder zijn witte T-shirt. Hetgeen wat hij aanheeft is veel te groot, met andere woorden; Rayan is heel snel en fel vermagerd op korte tijd.

Zijn ademhaling gaat weer sneller en dan weer trager, sneller en trager.
Ik kijk op vanuit mijn stoel naar de moeder van Rayan. Haar ogen zijn gevuld met tranen, er rollen er een aantal over haar wangen. Ik richt mijn ogen weer op Rayan die ondertussen al gestopt is met hoesten. Hij gaat languit op het bed liggen, hij staart voor zich uit.

"Zou ik u even mogen spreken?" Ik kijk op naar de verpleger die Rayan's moeder aankijkt. Ze droogt haar tranen en volgt de man de kamer uit. De deur klapt langzaam toe.

Rayan keert zijn hoofd naar me toe.

"Bedankt dat je zo lang bij me blijft. Dat je me zo lang blijft steunen." Ik glimlach en kijk verlegen naar beneden. "Kom je naast me zitten?" Ik knik en ga naar het ziekenbed toe, ik ga op de rand zitten en Rayan schuifelt zichzelf meer naar de top van het bed toe, zodat hij rechter zit.

"Ik moet je iets vertellen." Mijn hart stopt even, en klopt dan snel. "Vertel maar." Rayan zucht. "Ik wil stoppen met de chemo dat ik krijg." En nu voelt het alsof mijn hart helemaal niet meer klopt. Tranen vullen mijn ogen. Ik kijk weg.

"Weet je wel wat dat betekent?" Vraag ik met een trillende stem. Rayan drukt zijn lippen op elkaar. "Natuurlijk weet ik dat. Maar ik word er altijd zo misselijk van, je hebt het gezien daarnet. Ik krijg er zoveel hoofdpijn van en ik vermager zo snel. En iedereen zijn tijd komt wel eens, en die van mij is gewoon wat vroeger. Bovendien denk ik niet eens dat ik ga genezen. Mijn arme moeder betaalt alles, en uiteindelijk betaalt ze voor niets, want ik genees toch niet. Ik wil gelukkig zijn en geen pijn meer hebben," ratelt hij door.

Ik neem Rayan's hand vast. "Wie weet het al?" Rayan kijkt naar de deur. "De dokter, nu jij, en zometeen mijn moeder ook. De dokter is het nu aan het vertellen." Ik adem diep in en blaas weer uit langs mijn mond, ik heb mijn adem niet goed onder controle. "Je weet wat ik je heb verteld een tijd geleden. De kans is klein dat ik genees."

Het geluid dat de deur opengaat galmt door de kamer. Ik zie de dokter naar binnen komen en verwacht ook Rayan's moeder tevoorschijn zien te komen, maar dat gebeurt niet.
Ik laat mijn hand van Rayan's hand afglijden en sta op vanuit het bed.

"Rayan, je moeder weet het." Ik kijk naar Rayan, en hij kijkt heel erg bezorgd. "Waar is ze?" Vragen Rayan en ik op hetzelfde moment. "Een luchtje scheppen."
Rayan laat zijn hoofd nog dieper in het kussen zakken. Ik draai Rayan mijn rug toe en wrijf met mijn handen over mijn gezicht heen. Ik staar een vijftal minuten uit het raam en draai me weer om, de dokter is weer weg. Mijn ogen vallen weer op Rayan, die momenteel al zijn ogen gesloten heeft.

Ik schrijf iets op een klein papiertje en laat het achter op het nachtkastje dat langs het bed van Rayan staat. Vervolgens pak ik mijn handtas en wandel ik de kamer uit. Ik schenk Rayan nog een laatste blik en sluit de deur.

Sorry voor het lang wachten lol