Mijn Bucket List | Rayan Aghassaiy Fanfiction

Deel 25 - Rayan

Ik open langzaam mijn ogen. Het eerste wat me opvalt is dat de zon laag aan de horizon ligt, het is ochtend aan het worden. Ik ga met mijn handen door mijn haren en merk dat de naalden uit mijn armen zijn, ik ben losgekoppeld van alle apparaten.

Ik geeuw en staar naar het plafond. Ik draai mijn hoofd naar rechts, ik naar de lege stoel waar Noa gisteren zat, en naar de lege plek waar mijn moeder gisteren stond. Ik laat mijn hoofd langzaam naar links draaien en plots wordt er op de deur geklopt. Een of andere verpleger komt de kamer in.

"Goedemorgen, Rayan. Vandaag weer chemo. Het is nu bijna negen uur in de ochtend en-"

"Chemo?" Vraag ik. "Ja, chemo. Wist je het niet, dan?" Ik schud mijn hoofd. "U bedoeld dat u het zelf niet weet." De verpleger trekt een vragend gezicht. "Ik ben gestopt met chemo. Geen chemo meer." De verpleger bekijkt me geschokt, maar zijn ogen vallen op een klein papiertje dat op het nachtkastje ligt. Hij pakt het op en geeft het aan mij. Ik neem het aan en plooi het opgevouwen papiertje open.

Rayan,
Ik heb je bucket list nog een bekeken, hetgene wat nog niet doorstreept was, is 'meevliegen in een helikopter'.
Ik weet niet of je er al achter gekomen bent, maar ik heb alles al geregeld. Ik weet niet rond welk uur je dit leest, maar ik hoop vroeg genoeg. Ik wacht in de wachtkamer van het ziekenhuis op je. Mijn moeder brengt ons naar de plek waar we een helikopter ritje gaan maken.
Xx Noa

Ik krijg een brede glimlach op mijn gezicht. Ik zwier mijn benen uit bed en ga recht zitten.

"Ik ga weg, dag." De dokter kijkt me verbaast aan. "Je moet hier blijven. We moeten je nog-" Ik klap de deur achter me toe. Ik kijk naar mijn kleding, ik draag een jogging en een gewoon zwart adidas T-shirt. Ik heb alleen witte sokken aan.
Ik kijk links en rechts. Ik loop naar de lift toe en druk op knopje nul, de lift komt in beweging en de deuren gaan weer open. Ik ben nu in de wachtkamer. Ik kijk op de grote klok die aan de muur hangt, het is 10 minuten na 9.
Ik wandel snel vooruit en ga de volgende gang in, en daar zie ik Noa, slapend op een van de stoelen. Hoelang zou ze hier al zitten?

Ik ga naar haar toe en ga in de stoel naast haar zitten.
"Hoelang zit je hier al?" Noa opent langzaam haar ogen. "Noa? Hoelang zit je hier al?" Ze kijkt me aan met open mond. "Rayan," zegt ze blij, ze glimlacht en slaat haar armen om mijn nek. Ze wrijft door haar ogen en gaat rechter in de stoel zitten.

"Half zeven." Ik vergroot mijn ogen. "Maar ik heb geslapen, het is oké." Deze stoelen zitten best goed, ik zou er ook in kunnen slapen.
"Hoe gaat het met je?" Ik haal mijn schouders op. Noa legt haar hand op mijn bovenbeen en staat recht. "Kom op, we gaan vertrekken," ze strekt haar hand uit en ik neem die vast, ze trekt me recht.
"Dankjewel dat je dit voor me doet, Noa."