ASİSTAN(Bölümler yeniden yazılıyor.)

0.3

Medya: Mira Demir

Aslında bölümü birkaç gündürlü yazmıştım ama karakter aradığım için böyle aksadı. İyi okumalar.

   Annem ve babamla kahvaltı yaparken yüzlerini inceledim. Mira birazdan gelecekti. Akşam onu Ateş'in yanına bırakmıştım. Eşyalarını toplayacak ve sabah benim haberim yokmuş gibi gelecek diye anlaşmıştık. İsteğimi duyunca ağlamıştı. Ne kadar ağlarsa ağlasın kararımdan dönmedim. Annem ve babamın arkasından iş çevirmemeliydi. Üstelik bir erkekle aynı evi paylaşmamalıydı. Başka bir zaman babam öğrenseydi işler çok daha kötü olurdu. İyice kötü olmadan kendisinin gelip söylemesi daha iyiydi. Tabiki Ateş'le 1 yıldır burada yaşadığını söylemeyecekti. Daha yeni geliyormuş süsü verecekti.

Zil çalınca ayağımı ritmik bir şekilde sallamaya başladım. Strese girmiştim.

"Canım ailem ben geldim!" diyerek içeri girince tuttuğum nefesimi verdim. Yardımcımız kapıyı açmış olmalıydı.

"Mira! Kızım, senin burada ne işin var?" Annemle babam şaşkınca Mira'ya bakıyorlardı. Ayağa kalktım ve Mira'ya sarıldım.

"Aa Mira! Canım kardeşim hoş geldin!"

"Hoş buldum ablacığım." derken göz devirdiğine emindim. Annemle babamda Mira'ya sarıldıktan sonra yerlerimize oturduk. Ben kahvaltımı yapmaya devam ettim.

"Hangi rüzgar seni buraya attı?" Annemin sorusuyla sırıttım.

"Size bir sürprizim var!"

"Neymiş o canım kardeşim?" Mira bana bakıp göz devirdi. Gözleri bir gün yerinden çıkacak ama neyse.

"Okul kaydımı buraya aldırdım!" Babam kaşlarını çattı.

"Neden?" Mira kızardı. Ah be kardeşim bu kadar belli etme yalan söylediğini.

"Sizi çok özlediğimi fark ettim. Burada okumanın da bir sakıncası yok. O yüzden artık buradayım." Annem gülümsedi.

"İyi yapmışsın tatlım." Babam bir tuhaf bakıyordu Mira'ya. Sanki anlıyor gibi.

"Öyle olsun bakalım." Ayağa kalktım.

"Hepinize afiyet olsun. Benim çıkmam lazım." Çantamı alıp evden çıktım. Bugün izinliydim ve hastaneye gidecektim. Arabama binip evin bahçesinden çıktım. Doktorumun olduğu hastaneye sürdüm.

   Arabayı hastanenin otoparkına park edip çantamı alarak indim. Hastaneye girip ezbere bildiğim yollardan geçtim. Sıra alıp beklemeye başladım.

   1 senem bu hastaneye gidip gelmekle geçmişti. Çok zor bir süreçti. Bir çocuk için çok daha zordu. Kollarımdan iğne delikleri eksik olmuyordu.

   Sıra bana geldiğinde kapıyı tıklatıp içeri girdim. Doktor beni görünce gülümsedi.

"Gel Başakcığım." Kapıyı kapatıp içerideki koltuklardan birine oturdum. "Kötü bir şey yoktur umarım?"

"Bende onu öğrenmek için geldim hocam."

"Bir sorun mu var?" Onayladım.