ASİSTAN(Bölümler yeniden yazılıyor.)

0.6

Multi: Emre Yörük

   Odamda oturmuş, Demir'i bekliyordum. Bugün seansları başlatıyorduk. Düzenli olarak yanıma gelecek, konuşacak ve rahatlayacaktı. Onu rahatlatmak için elimden geleni yapacaktım.

   Odanın kapısı tıklandığında girmesini söyledim. Gelen Demir'di. Gülümseyerek geldi ve masamın önündeki koltuklardan birine oturdu.

"Başlıyor muyuz Doktor Hanım?" Gülümsedim. Bazen benim de doktor kategorisinde olduğumu unutuyordum. Bana göre doktorluk; hasta olan birini iyileştirmekti. Ben ise kafası dolu olan insanlara yardımcı oluyordum. Bu doktorluk değildi.

"Başlıyoruz Demir Bey." Kaşlarını çattı. Tek kaşımı kaldırdım.

"Şu Bey lafını kaldırsak?" Kafamı aşağı yukarı salladım.

"Pekâla. Dediğin gibi olsun." Bilgisayarımdan not kısmını açtım. Bu psikolog olmanın bir parçasıydı. Eğer hastalarımızın anlattıklarını not almazsak, bir sonraki gelişinde unutmuş olabilirdik. Not almanın harika bir avantajı; kesinlikle sonradan değerlendirebilmemizdi.

"Nereden başlamalıyım?"

"İstediğin yerden tabiki. Hatta uzanabilirsin. Daha rahat olacağına eminim." Kafasını sallayıp koltuğa uzandı. Tavana bakarken bir süre sessiz kaldı. Sonra konuşmaya başladı

"Kafamı karıştıran birisi var. Hiç aklımdan çıkaramıyorum. Nereye baksam onu görüyorum. Ve bu işlerimi de oldukça aksatıyor. Şuan işimin başında gibi görünsem de şirketin çoğu yükü Emre'nin üzerinde."

"Aklını nasıl karıştırıyor? İyi anlamda mı? Yoksa kötü anlamda mı?" Yüzünde bir tebessüm oluştu.

"İyi anlamda. Çok uzun süredir görmediğim biriydi. Sonra bir anda çıkageldi. İlk aşkımdı o benim."

"Bir anda gelmesinin sebebi ne?"

"Imm... aslında bir sebebi yok. Giden de o değildi zaten. Ailesi zorla götürmüştü."

"Bir şans versen? O zaman eminimki aklını daha az meşgul eder."

"Yapamam.." Bilgisayara not alırken mırıldandım.

"Neden?"

"Çünkü hâlâ onu seviyorum ve şans verirsem elimden kayıp gidecekmiş gibi hissediyorum."

"Denemeden bilemezsin."

"Risk almak istemiyorum."

"Senin kararın tabiki. Ben tavsiye de bulundum sadece." Yine bir süre sustu. Tavanı izledi öyledi.

"Ondan sonra kimse olmadı hayatımda." Şaşkınlıkla baktım.

"Hiç kimse mi?" Kafasını iki yana salladı.

"Hiç kimse." Gözlerini kapattı. "Gözlerimi kapattığım an aklıma üşüşüyor. Tüm rüyalarım onun. Tüm hayatım gibi."

"Başkasına şans vermeyi denesen?" Gözlerini açıp burukça bana baktı.

"O hiç olmaz."