Wings - Lack of love

Happening 6: Getting the right mood

Ik blijf doodstil zitten. Misschien heeft hij het niet door.

'Oliv, het gaat regenen volgens mij.' zegt hij, om vervolgens naar de strakblauwe lucht te kijken. Olivia lacht. 'Ja, sure.'

'Maar ik voelde een druppel!' protestreert Hans. Hij draait zich om en nu ziet Olivia zijn gezicht weer. Haar ogen worden groot. 'Er zit... zit... op je neus...' 'Wat?' 'Aigrybloed!' 'WAT?!' herhaalt hij schreeuwend.

'Pak je spiegeltje!' gebiedt Olivia en ze gaat naast Hans staan, door mij heen kijkend.

O nee. Ik moet nu actie ondernemen. Ze hebben me ontdekt. Ik kan niet doodgaan, toch? Dus als ik nu naar de volgende boom spring en ik val, gebeurt er niks. Ik moet het risico nemen, anders ben ik zeker dat er iets gebeurt. Met mij, welgezien. Haastig klim ik via de, redelijk dunne, takken naar het uiteinde van de boom en ik spring in de boom ernaast. De uiteinden zijn alleen te dun, en ze houden me niet.

Ik probeer me wanhopig ergens aan vast te houden terwijl ik naar beneden val, maar de enige tak die ik te pakken krijg, knakt meteen. Met een harde bons kom ik op de grond terecht. Ik heb geen pijn, al mijn botten lijken-tegen mijn verwachtingen in-nog heel. Ik bedenk me dat ik geen tijd heb om dit fenomeen te verwonderen, aangezien ik op vijftig centimeter afstand ben van levensgevaar. Voor ik op kan staan, voel ik een voet in mijn maag stampen. Mijn maaginhoud komt naar boven, en ik kots over zijn voet heen. Aw, dat doet pijn!

Ik zit gevangen onder Hans'  voet. Olivia lacht euforisch. 'Nu zullen ze ons eindelijk met meer respect behandelen!' Ze doelt natuurlijk op Roy en Kristen. Nou, ik mag dan niet echt gelukkig met de situatie zijn, zij zijn dat overduidelijk wel. Dat de broek van Hans onder het Aigry-kots zit, lijkt hem niet te deren.

'En nu, kleine Lily. Wat wil je nu doen?' vraagt Hans zich af. Hij probeert me waarschijnlijk in de ogen te kijken, maar hij kijkt naar mijn haargrens. Zijn hand strekt zich naar mijn gezicht. Automatisch trek ik mijn hoofd terug, waarbij ik tegen de keiharde ondergrond aanknal. Een kleine kreun van pijn verlaat mijn mond. Zijn hand grijpt in het niets. Hij grijpt steeds dichterbij, totdat hij mijn neus vastheeft.

Olivia staat er een beetje onzeker naast. 'Uh... wat doe je?' vraagt ze gepikeerd. Hans laat zich niet afeliden en blijft naar mijn haargrens kijken. 'Ik pak de kin om het te dwingen me aan te kijken.'

Hoewel de situatie alles behalve grappig is, kan ik een klein lachje niet onderdrukken. Mijn kin is iets anders dan mijn neus, voor het geval je het niet weet.

'Heb ik je neus vast?' vraagt hij zichzelf verbaasd af. Oeps, dat zei ik hardop. Olivia kan er hard om lachen.

'We moeten het gewoon afmaken, Hans.'

'Waarom eigenlijk? Er komt toch altijd weer een nieuwe.'

'Dat leg ik je later wel uit. Zorg nou maar dat ze koud wordt.'

Het bloed trekt uit mijn gezicht weg. Koud worden? Dat zie ik niet zo zitten. Ik moet hier wegkomen. Een verrassingsaanval, dat is het! Maar dan volgen ze me alsnog, door dat bloed. Het is weer een beetje begonnen te stromen. Ik moet het bloed wegvegen, dan zijn voet van me afduwen, en dan wegrennen. Naar de stad, en snel een paar mensen bekogelen met snoepjes.

Razendsnel veeg ik het bloed weg als ik zie dat Hans een zakmes uit zijn zak haalt. Op het moment dat hij er een mes uit knipt,  duw ik zijn voet weg, waardoor hij uitglijdt en het mes op de grond laat vallen. Hij valt bovenop mij, en nu kan ik nog slechter weg komen.

Olivia rent al naar ons toe om het mes te pakken, met de schrik nog in haar ogen. Ik moet nu iets doen!

Ik pak het zakmes en begin ermee in Hans zijn rug te steken, voordat hij probeert op te krabbelen. Hij schreeuwt van pijn. Ik duw hem van me af, met het mes nog in mijn hand. Ik heb gevochten, nu is het de tijd om te vluchten.

Ik ren zo snel mogelijk weg. Mijn intuïtie zegt me dat Olivia Hans' wonden belangrijker vindt dan dat ik vlucht. Ik ren en ren en ren, door de takken en bomen heen, totdat ik niet meer weet waar ik ben.

Ik zak neer bij een boom. Heb ik nou net Hans vermoord?

En zo ja, was het feit dat ik anders dood zou gaan wel genoeg tegengewicht voor een moord?